Run Into my Arms (TO BE PUBLISHED)

Chapter 20

Yasmine

I can help but to felt so nervous, on the way na ako ng school. Well, today is our first day of school. I’m now a first year college.

Parang kailan lang, daddy asked me to get married. And now I run away, I feel free. Pero hindi talaga maiwasang may salot sa buhay mo. Hindi ko sinasabing si Martin ito pero parang gano’n na nga. Tsarot!

Martin is really caring, he never left me. At my 18 birthday few months ago he confessed his feeling to me.

I don’t what I feel that time. Magulo, e.

Habang nasa byahe ay bigla na lang tumunog ang cellphone ko, ngunit hindi ko ito sinagot.

Hindi rin naman nagtagal ay dumating na ako sa school at tsaka ko na lang sinagot ang tawag. Kanina pa ring nang ring ang phone ko ngunit hindi ko sinagot ang lahat ng tawag nito. Naiinis na siguro itong tumatawag.

“Hello?” sagot ko habang naglalakad papasok sa campus.

‘Ateneo de Manila’ basa ko sa paaralang papasukan ko. I can help but to smile, matagal ko ng pangarap na makapasok dito simula bata pa lang ako, and now I am here standing in front of my dream school.

“Hey, Yasmine!” nagulat naman ako sa biglang pagsigaw ni Martin sa kabilang linya.

“Huh? Bakit ka napatawag?” tanong ko rito at nagpatuloy sa paglalakad.

“Why are you not answering my call?” inis na tanong nito.

Napairap naman ako kahit na hindi niya ako nakikita, “Kasi trip ko.” I joked. Sasabihin ko sanang nasasakiyan ako kaso ’wag na lang. Swerte naman niya para i-update ko siya lagi, ’no.

Narinig ko naman ang pagtawa nito dahil sa sinabi ko. See, napaka-bipolar.

Umiling na lang, muli naman itong nagsalita. “Anyway, gusto ko lang sabihin na ako ang susundo sa’yo mamaya.”

“Okay. . .”

Nagpaalam na ako sa kaniya ng matanaw ko na ang building kung saan ako papasok.

NAGING MAGANDA ang takbo ng lahat ng klase ko buong araw. Ngunit ang malas ko pa rin, hindi ko kaklase si Pauline, walang nagtugma na schedules naming dalawa tanging uwian lang.

9:30 a.m hanngang 5 p.m lahat ng klase ko dahil first day of class nga wala masyadong pinagawa sa amin ang lahat  ng Professor namin. Siguro sa susunod na mga buwan ay alam kong paghihirapan na nila kami kaya kailangan ko na i-ready ang sarili ko ng maaga, noh. It’s better to be always ready, ’no. I know we can do this, nakayanan nga namin ang six years na elementary, four years na highschool students, at two years na senior high. I know ibang level na ang pagiging college, pero may tiwala ako sa aming dalawa ni Pauline. We’ll do this, sabay sabay kaming magiging successful!