Run Into my Arms (TO BE PUBLISHED)

Prologue

Votes and comments is highly appreciated! Enjoy reading, everyone!

---

Prologue

My knees were trembling and my tears were slowly falling to my cheeks. Hawak-hawak ko rin ang pisngi kong namamaga dahil sa pagkakasampal ni daddy.

I look at him in disbelief. “What the hell, dad?” halo-halong emosyon ang aking nararamdaman, pero nanaig ang sakit at hindi makapaniwala dahil sa tinuran ng aking ama. I don’t know what I’m going to say.  Bakit?

“H-how can you do this to me? I’m your daughter, dad!”

“You can’t do anything, Yasmine! Para rin naman ito sa ikabubuti mo!” may halong inis nitong sigaw. Pero kita ko sa mata nito na nahihirapan din, gaya ko.
Bakit pa kasi humantong sa gan’to? Hindi ba pwedeng pag-usapan na lang namin ng maayos?

Hindi naman nagproseso ng tama sa isip ko ang lahat ng mga sinabi nito. “Dad, for pete’s sake, I’m just 16 tapos. . . tapos ipapakasal niyo na agad ako sa taong hindi ko naman gusto. . . sa taong hindi ko naman mahal?” hindi ko mapigilang sumigaw sa harap nito dala na rin ng aking emosyon.

“A-anak, makinig ka na lang sa Daddy mo,” singit ng aking Ina, na nahihirapang pakalmahin ang aking ama. She can’t do anything, dahil pareho naming alam kung ano ang gusto ni Daddy ay ’yon ang masusunod.

For my 16 years of existence lagi kong sinusunod ang gusto ng mga magulang ko, dahil alam kong lahat ng pinapagawa nila sa akin ay ang ikakabuti ko. But ang magpakasal ng maaga? Kahit kailan ay hindi sumagi ’yon sa isip ko. Kahit nga ang makipaglandian sa mga kaklase ko o sa mga taong nagkakagusto at gusto ko ay hindi ko magawa. Tapos, ipapakasal lang ako ng gano’n-gano’n lang? Alam ko naman ang pagkakaiba sa sinasabi ni dad, pero hindi ko pa rin talaga magets kung bakit kailangan pa talaga akong ipakasal ng ganito kaaga.

“May two years ka pa naman, anak. P’wede mo pang gawin ang mga gusto mo, hihintayin na lang namin ang 18th birthday mo, at saka na kita — namin guguluhin tungkol sa kasal mo,” aniya at umiwas ito nang tingin. Narinig ko ang mabigat nitong pagbuntong hininga bago tumingin sa akin na may malungkot sa ngiti. That’s not my father, ‘lagi itong masaya. “At saka, hindi naman ito para sa amin, ’nak, para rin ito sa ’yo, kaya makinig ka naman sa amin,” huling sambit nito bago ako iniwang nakatulala.

Nawalan na ako ng lakas at tuluyan ng napaluhod. Hindi ako nagsalita pa at hinayaang tumulo ang mga luha sa pisngi kong namamanhid pa rin dahil sa lakas ng sampal nito. Wala akong nagawa kun’di umiyak lang ng araw na iyon at hindi na nagreklamo pa.

My family I love — they wants me to get married with a man I don’t love. I shouldn’t hate them but I can’t help. I hate them all, para akong hayop. Sinasakal nila ako.

That day, I start to become independent woman. Umalis ako ng davao at lumuwas ng Manila. Mas pinili ko ro’n manirahan at mag-aral dahil alam kong magiging malaya ako. They let me go, at alam kong guguluhin nila ako kapag sumapit na ang 18th birthday ko, but I’ll never let that happen.

I met a lot of people. They become my friends, and my second family.

I feel at home everytime I’m with them. I have a lots of plans just to stop the wedding. Everything is planned. Pero ang lahat ng iyon ay nagbago.
Nagbago ang lahat ng mga plano ko, when I met him. My fiance.

I should hate him, but my heart said I should let him enter my life. All the hatred I felt changed in just a snap because of what I feel about him.
When Martin came, martin’s the only man who makes my heart beat fast every time I’m with his hands.

Happiness, sadness, frustrations, anything that I feel, Martin is with my shoulder. In his arms, I feel secure and warm. Because of him, I found the happiness that I wanted. His embrace makes me feel at home, everytime I’m running into his arms, I feel free.