Cehennemden kaçış

1.Bölüm; Kadın sığınma evi

Şarkıyı bilmeyen olacağını sanmıyorum ama bilmeyen varsa kesinlikle dinlesin.

Eleştiriye açığım, zaten her zaman söylüyorum : ben bir yazar değil, yazar adayıyım. :) Ama eğer iş hakaret konumuna gelirse engellemek zorunda kalırım.

Ve şunu da belirtmeden edemeyeceğim, lütfen kitaba başlarken ön yargınızı bir kenara bırakıp başlayın. Bu kitap bir Türk dizisi, veya bir dünya klasiğinden alıntılanmamış olmakla birlikte, tamamen benim hayal ürünümdür.

Seviliyorsunuz,🎸

Başlama tarihlerini alabilir miyiiim?

Yeni yazıyor olduğum 'İhanet' isimli kurgum hakkında bilgi sahibi olmak ve okumak için profilimi takip edebilirsiniz.

🌬️🦇🌬️🦇🌬️🦇🌬️🦇🌬️🦇🌬️🦇

Gözlerim dalmışken bana dokunan elle irkilip hemen konuşmaya başlayan yetkiliye döndüm.

"Sizi burada bir hafta kadar tutmamız gerek psikolojik durumunuzu kontrol etmek için. ardından isterseniz evinize döner veya bir ay kadar daha burada kalabilirsiniz." Dedi pervasız bir şekilde.

Onun için bu bir rutin hâline gelmiş olmalıydı, benim aksime...

Burası ıssızdı ama biliyordum ki burada kalmakta mecburdum. Kafamı kaldırıp tabeladaki yazıyı okudum,

'kadın sığınma evi girişi' alt üst olan psikolojim bi yana her dokunuştan ürken bedenim bunu artık yapmam gerektiğini söylüyordu.

İçeri girdiğimde odamın 3. Kat 542 numaralı olduğu söylendi. Yavaş ve savruk adımlarla merdivenleri çıktım. Canım yanıyordu, kalbim sızlıyor, gözlerim dolmayı bir anlık olsun bırakmıyordu. Üçüncü kata çıktığımda bom boş gözlerle odayı aramaya başladım.

Gördüğüm numarayla oraya doğru adımladım. Ve kapıyı açtım. Odaya girdiğimde beyaz, sade, az eşyalı bir oda karşıladı beni. Eşyalarımı hızlıca tek gözlü gardroba yerleştirip kendimi yatağa attım.

Zihnimin duvarlarının sınırında dolaşan bir ses, 'korkma burada güvendesin.' diyordu.

Buna inanmalı mıydım?

Burası güvenli miydi?

Burada o adam bana dokunamaz mıydı?

Daha fazla düşünmemek için kısık sesli bir şarkı açtım. Melodisinin beni rahatlatmasını bekliyordum, sahi ben ne kadar büyük bir şey beklediğimi farketmemiştim.

Ben neyin rahatlığından bahsediyordum?

Seni bir paçavra gibi savuşturup attılar peki ya sen ne yapabildin?
Onları aklından atabildin mi? Diye soruyordu iç sesim.

Affet beni anne, ben onları aklımdan atamadım.

Kendimi huzursuzca uykunun kollarına bırakırken tek hissettiğim son kez gözlerimden süzülen damlalar oldu.
***

İlk günümde bakıcılarla tanışmış, durumu benden çok daha kötü olan kadınları görüp onlarla konuşmaya çalışmıştım. Hepsinin benim gibi psikolojik sorunlar yaşadığı aşikârdı. Bakıcılar genellikle kadındı ve bu yüzden oldukça rahattık.

Ben yirmi bir yaşında aşk sandığım o iğrenç duygu yüzünden evlenmiş bir kadın olarak büyümeye zorlanmıştım.

Bunu bana birisi yaptırmasa bile, ben kendi hayallerimin cellatıydım.

Üstün başarıyla okuduğum Hukuk bölümünü yarıda bi adam için bırakmanın burukluğu beni derinden sarssa da annemin herşeye rağmen beni desteklemesi bana umut veriyordu.

***

Bir hafta sığınma evinde kaldıktan sonra annemle yaşadığımız eve geri döndüm. Uzun zamandır ilk defa bu kadar huzurlu hissediyordum çünkü farketmiştim ki gerçek evim burasıydı.

Babam ben daha küçücükken başka bir kadınla evlenmiş ve bir daha beni veya annemi görmeye gelmemişti. Annem ilkokuldan sonra okumayı bıraktığı için büyük bir villada ev temizliğine gidiyordu. Ona destek olamamak ise beni gerçekten derinden yaralıyordu.

İstanbul Marmara üniversitesi Hukuk bölümü birincisi olarak bitirdiğim üç yılımı yalancı, psikopat bi adam için heba etmiş olmam gerçekten beni hayattan kopmaya kamçılıyordu.

Ama pes etmemeyi annemden öğrenmiştim ben!

O yüzden bu yıl tekrar üniversite sınavına girecektim. Beş ay kalması bi yana , yedi sekiz aydır test kitaplarının yüzüne bile bakmamıştım. 'işte şimdi sıçtığının resmidir Ahenk!' dedim kendi kendime.

Ne matematiksel mantık, ne hukuk tarihi ne de genel kamu hukuku... Yaptığım tüm slaytlar da bir yıl önce bozulan bilgisayarımda kalmıştı.

Yaptırmayı anneme teklif dahi edememiştim çünkü biliyordum para yetiremeyecekti ve sadece onun üzülmesini sağlayacaktım.

Birkaç kez bilgisayarla neden çalışmadığını sorduğunda hep bir şekilde ertelemiştim. Onun üzülmesini istemiyordum.

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Şimdi bi' konu hakkında bişey söylemek istiyorum. kitabı okuyorsunuz, elbette minnettarım! Ama çoğunuz hikayemi kütüphanenize eklemiyorsunuz veya beni takip etmiyorsunuz. Ben okurlarımı kaybetmek istemiyorum. Sizde bana destek olun lütfen💞