Cehennemden kaçış

21. Bölüm ; seni öpebilir miyim?

selaaammlarr ✊
Yeni bölümü attım, dediğim gibi artık okunma sınırı koymayacağım.
Ama vote sınırımız bakidir.

SINIR 12 VOTE. (11 VOTE OLSA DAHİ BÖLÜMÜ ATMAYACAĞIM, BİLGİNİZE.)

Kısa keseyim, bölüme buyrunuz. BÖLÜM SONU AÇIKLAMALARINA GÖZ ATIN LÜTFEN.

🥺💗🥺💗🥺💗🥺💗🥺💗🥺💗

"Biz kalkalım artık çocuklar. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Umarım dinlemekten keyif almışsınızdır, Umarım size biraz olsun ibret olmuştur bu hikaye.

Kendinize birbirinize baktığınız kadar güzel bakın."

Hanım teyzecim ne diyorsun sen? Biz de siz gidince yüz yüze falan bakacağız ya hani...

Araf o eşsiz gülüşünü utançla kadına sergilerken ben ise sadece gülümseyerek ona bakmakla yetindim.

"bu heyecansız hayatı bizim için birkaç dakikalığına bile olsa heyecanlandırdığınız için asıl biz teşekkür ederiz."

Yaşlı kadın, kardeşini koluna takıp bize el salladı.

Kapıdan çıktıklarında bizde onlara el salladık. Çok tontiş, tatlı insanlardı. Allah, onları tekrar karşımıza çıkarsın...

"Ahenk."

"Efendim?"

"Özür dilerim."

"Niçin Araf?"

"Yanında olmadığım için.."

"Önemli de-"
Hiddetle sözümü kesti.

"Lan önemli, önemli! Tek bir sözcüğün, tek bir bakışın, tek bir gülüşün, tek bir kırgınlığın..."

"Kahretsin ki çok değerlisin." Derin bir iç çekme sesi boylu boyunca vücudumu titretti.

"Kafamda susmasını isteyip asla susturamadığım o şarkı gibisin. 'git' diyorum. Gitmiyorsun da..."

Gözlerim dolmaya başlamıştı. Güçsüzlüğümü bu denli gösterirken içimden kendime onlarca küfür savuruyordum. Kendimi önemli hissetmiyordum ki ben! Hissettirilmemişti ki bana hiç öyle.

"Ağlama,"

Dindiremediğim bir sağanak gözlerimden dudaklarıma akarken tek yapabildiğim gözlerimi ondan saklamaya çalışmak oluyordu.

Kollarını çevikçe kullanıp beni kendine çekti. Yanaklarımı elleri arasına aldı. Daha önce isteyip de yapamadığı gibi...

Kendimi geri çekmek için beni zorlayan vücuduma bu sefer karşı koyuyordum.

Buna şaşırmış olmalıydı ki keyif dolu birkaç kıkırtı çıkardı.

"Ağlamanı istemiyorum."

"Çünkü ben.." ellerini hissediyordum. Titriyorlardı.

"... ben sana aşığım."

Kafamı kaldırıp yüzümden dolayı ıslanan omzuna baktım. Gülümsedi.

"Hiç kurumayacak olduğunu bilsem bu tişörtü yıkatmazdım."

Utanarak kafamı geri omzuna koydum.

"Ahenk."

"Heh."

"Seni öpebilir miyim?"

Sorduğu soruyla üzerime soğuk sular dökülmüşcesine dona kaldım. Bu şuan, burada, bu gün mu olmalıydı? Veya bu olmalı mıydı? Ben kendimden, hislerimden böylesine şüpheliyken miydi?