𝐋𝐢𝐞𝐬 𝐈𝐧 𝐓𝐡𝐞 𝐃𝐚𝐫𝐤 - 𝐀 𝐌𝐚𝐟𝐢𝐚 𝐒𝐭𝐨𝐫𝐲

𝟏𝟏 | 𝐋𝐨𝐧𝐞𝐥𝐲 𝐓𝐡𝐢𝐬 𝐂𝐡𝐫𝐢𝐬𝐭𝐦𝐚𝐬

Het is nog donker als ik in de gestroomlijnde privéjet van Viktor stap. De wekker ging vanmorgen om half vier en nu is het bijna vijf uur in de ochtend. Kerst ochtend...

Dit is niet hoe ik mijn kerst dit jaar had voorgesteld. Verre van.

Ik had gisteravond al afscheid moeten nemen van Rosa en eerlijk gezegd viel me dat zwaar.

In de twee weken dat we hier in Italië waren geweest, was ik haar toch een beetje als mijn vriendin gaan beschouwen. Ik moest Iris al missen met kerst en dit zou de eerste kerst zijn zonder mijn ouders, dus ik was blij dat ik zo goed overweg kon met Victor's huishoudster.

Maar nu zal ik dus het grootste deel van de kerst in de lucht doorbrengen. Volgens Victor zouden we eind van de middag terug moeten zijn in Atlanta, dus hopelijk dat er nog iets van de kerst gevierd kan worden. Ook al betwijfel ik dat sterk.

Ik voel mijn vliegangst alweer oplaaien als ik plaatsneem in een van de roomkleurige stoelen – ver van waar de anderen zitten.

Gelukkig bied deze belachelijk grote én luxe privéjet genoeg ruimte om me van de rest af te zonderen. Het enige nadeel is nu dat dit keer Mateo niet naast me zit om me af te leiden van het opstijgen.

Hij zit meters bij me vandaan bij de anderen, maar hij zit tenminste met zijn lichaam mijn kant opgedraaid. Victor zit tegenover hem met zijn rug naar mij toe en heeft zijn laptop voor zijn neus waar hij driftig op aan het typen is.

Vanaf mijn plek heb ik zicht op de cockpit waar de piloten nog alles aan het checken zijn voordat we kunnen opstijgen. Dat beeld zou me eigenlijk gerust moeten stellen, maar dat doet het niet.

Ik heb heus wel vertrouwen in de piloten, dat is het niet. Het is het vliegtuig wat ik niet vertrouw.

Hoe bestaat het in godsnaam dat een blik metaal met mensen aan boord in de lucht kan blijven hangen? Ja, ik snap dat de motoren dat doen, maar dan nog! Ik blijf het vliegen maar niks vinden en ik denk dat dat ook nooit zal veranderen.

Mateo moet mijn onrust hebben opgemerkt, want hij zegt snel iets tegen Victor en komt dan naar me toelopen.

'Ik ken die blik,' zegt hij zodra hij in de stoel tegenover me plaatsneemt. Hij leunt naar me toe en legt zijn hand op mijn knie. Het is geruststellend bedoelt, maar zijn aanraking laat mijn hele lichaam juist in vuur en vlam staan.

Het wordt steeds moeilijker om hem alleen als een vriend te zien en niet toe te geven aan het verlangen wat ik voor hem voel.

Mijn blik valt op zijn pols waar de armband die ik voor hem heb gekocht omheen zit.

'Je draagt hem,' fluister ik verbaasd.

Hij volgt mijn blik en gniffelt. 'Natuurlijk draag ik hem. Daarvoor heb je hem toch aan me gegeven.'