[UNEDIT VERSION] 𝟏𝟖+ || Nadat een vuurgevecht tussen twee rivaliserende maffiabendes uit de hand loopt, veranderd Kate's leven compleet.
Ze valt in de handen van de gevreesde maffiabaas Victor Mancini en wordt noodgedwongen zijn verloofde. Kate's...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Uren worden dagen, dagen worden weken en de weken gaan langzaam over in maanden.
Hij is er niet meer... anders was hij allang voor me teruggekomen.
Ik lig wederom opgekruld op mijn bed en staar wezenloos voor me uit zoals ik elke dag heb gedaan sinds we hier zijn.
Dawson had ons veilig weg gekregen uit de stad en heeft net zolang gereden totdat we de staat uit waren en aan de andere kant van het land aankwamen.
We konden niet met het vliegtuig want we hadden alles moeten achterlaten – onze paspoorten, kleding en andere eigendommen.
Maar godzijdank had Mateo ervoor gezorgd dat er een auto op ons stond te wachten met een tas vol aan cash geld waardoor we een tijdje vooruit konden met z'n drieën.
We hadden drie dagen gereden totdat we in Oregon aankwamen.
Dawson had nog connecties met een aantal van zijn voormalig-militair kameraden (ik wist niet eens dat hij in het leger had gezeten). Één daarvan liet ons in zijn luxe maar toch knusse chalet verblijven die recht aan een groot meer lag.
In de hele omgeving is geen mens te bekennen en het dichtstbijzijnde stadje is ruim een half uur rijden, dus voorlopig zitten we hier veilig van de bewoonde wereld.
Niet dat het me nog veel uitmaakte.
Op dit punt wil ik enkel slapen en het liefst nooit meer wakker worden. Ik had iedereen van wie ik ooit hield verloren, dus wat is nog het punt van leven?
Maar ik wist dat ik door moest blijven gaan. Ik had Mateo immers beloofd dat ik moedig zou zijn, en zelfs nu hij er niet meer is wil ik me aan die belofte houden.
En daarbij kon ik dat ons kleine wondertje niet aandoen.
In de twee maanden nadat we Atlanta waren ontvlucht, is mijn buik beginnen te groeien. Het is nog niet echt indrukwekkend te noemen maar je kan zeker wel zien dat ik zwanger ben.
Ik was even bang geweest dat door alle stress en verdriet van de afgelopen maanden, ik een miskraam zou krijgen. Gelukkig bevestigde dokter Welsh – eveneens een bekende van Dawson – dat alles in orde was, maar dat ik het wel rustig aan moet doen.
Een zacht klopje klinkt op mijn deur waarna die opengaat.
'Kate?' vraagt Iris zacht. 'Dawson en ik gaan zo even wat boodschappen doen. Heb jij nog wat anders nodig? Ik kan nog een pak van die koekjes meenemen die je zo lekker vind?'
Ik wil geen koekjes... ik wil Mateo.
Ik haal enkel mijn schouders op als antwoord.
'Oké, ik neem gewoon een pak mee zodat we weer een nieuwe voorraad hebben aangezien Dawson ze allemaal van je afpakt,' lacht ze.
Ik weet dat ze een poging doet om me op te vrolijken zoals ze al wekenlang probeert, maar het heeft geen zin.
