[UNEDIT VERSION] 𝟏𝟖+ || Nadat een vuurgevecht tussen twee rivaliserende maffiabendes uit de hand loopt, veranderd Kate's leven compleet.
Ze valt in de handen van de gevreesde maffiabaas Victor Mancini en wordt noodgedwongen zijn verloofde. Kate's...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik zit aan het kookeiland met Victor's privéchef Luisa te praten – voor zover dat kan in haar gebrekkige Engels – als hij binnen komt lopen.
Hij keurt Luisa geen blik waardig en loopt rechtstreeks naar mij toe. Dat doet hij zo'n beetje bij elk van zijn werknemers in de huishouding en ik vind het echt ontzettend onbeschoft.
Je neemt mensen in dienst die alle huishoudelijke taken van je overnemen, maar je kan niet eens een kort praatje met ze maken of alleen maar hallo zeggen?
Ik mag Victor steeds minder nu ik hem beter leer kennen.
Ondanks zijn arrogantie en gebrek aan vriendelijkheid tegen anderen, blijft hij aardig tegen mij doen – ook nu weer.
Victor komt achter me staan en drukt een kus op m'n wang. Jak.
Luisa zet het gas uit van het fornuis en stopt met het bereiden van het avondeten om ons wat privacy te geven. Het liefst wil ik dat ze hier blijft, maar ik weet dat Victor van haar verwacht dat ze ons alleen laat.
En dat doet ze.
Luisa buigt respectvol haar hoofd alsof hij de freaking koning is, en verlaat dan snel de keuken. Als we alleen zijn brengt hij zijn lippen naar mijn oor.
'Amore?' spint hij, waardoor de haartjes op mijn armen rechtop gaan staan. Hij mag dan nog zo aardig tegen mij doen, toch blijf ik hem een glad, eng mannetje vinden – al kan ik dat op geen enkele manier aan hem laten merken.
'Ja, Victor?' antwoord ik liefjes.
'Ik weet dat je vandaag een moeilijke dag hebt vanwege de sterfdag van je ouders enzo, maar helaas heb ik zojuist te horen gekregen dat ik onverwachts een paar dagen weg moet.'
'Wanneer moet je weg?' vraag ik en probeer daarbij mijn enthousiasme te verbergen.
'Nu meteen.'
'Oh,' acteer ik teleurgesteld.
'Het spijt me, mioamore, maar het kan helaas niet anders.' Hij vouwt zijn armen om me heen en drukt een kus op mijn haar. Godzijdank verstijf ik dit keer niet, maar het is maar goed dat ik met m'n rug naar hem toe zit en dat hij mijn zure uitdrukking niet kan zien.
'Er zijn zaken die dringend mijn aandacht nodig hebben die ik helaas niet op afstand kan regelen. Zodra ik terug ben zal ik het goedmaken met je, oké?'
Van mij hoeft hij niks goed te maken en mag hij wel een paar weken wegblijven. Of voor altijd.
Maar toch knik ik.
'En als ik terug ben gaan we de trip in Italië bespreken. Ik denk dat je de Dolomieten prachtig gaat vinden. Ben je al eens in Italië geweest?'
'Nee, maar ik heb er altijd al eens heen gewild.' Dat is een van de weinige dingen waarover ik niet tegen hem hoef te liegen.
