❝ Kızıl Gece'nin düşman ettiği iki sürünün varislerinin, birbirlerinden kilometrelerce ve yıllarca uzak kalmalarına rağmen, ruh eşleri olması kaderin bir cilvesi değildi de neydi? ❞
[omegaverse & mpreg]
060321
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzünün sağ tarafını hedef alan kılıçtan eğilerek kurtuldu alfa, keskin bir sesle rüzgarı delen uzun metal hızla başının üstünden geçti. Bulduğu saniyelik fırsatı kaybetmeden elindeki çakıyı rakibinin bacağına sapladı eğilmiş haldeki duruşunu bozmadan. Ayağını geri çekip sendeleyen adamdan bastırılmış bir inleme sesi geldi.
Alaz eğildiği yerden kalktı ve duruşunu ayarladıktan sonra bıçağın sırt kısmını karşısındaki açık vermiş alfanın yüzüne vurdu. En sonunda yerdeki toprağa sert bir düşüş yapan alfa kılıcı elinden düşürdü ve aynı zamanda gözlerini yummak gibi büyük bir hata yaptı.
Alaz sinirli ve histerik bir gülüşle elindekini kemerindeki kına soktu ve gözlerini sıkıca yumdu. Burun kemerini tek eliyle sıkarken diğer eli beline yerleşti ve bir süre durdu öylece.
Komutanlarına bakan alfa ve betalar ise gelecek kıyametin kokusunu almış gibi suspuslardı ve gözleri korku doluydu.
Yağız bile bir kenarda olası bir duruma karşı tetikteydi, ama bir yandan da tüm olayların iç yüzünü bilen tek kişi olarak Alaz'a hak vermeden edemiyordu.
"Bu... Bu kaçıncı?"
Sakin, durgun bir sesle sorulan soru kimseyi yatıştırmadı. Alaz'ın dudaklarından dökülen kelimeler yalnızca fırtına öncesi sessizlikti.
"Boktan bir şekilde yendiğim kaçıncı kişi bu!?"
İlkinin aksine askerleri yerlerinden sıçratacak derecede sert, kendinden emin bağırış koca alanda yankılandı.
"Siz bu kadar güçsüz müsünüz ha!? Durhan sürüsünün ordusu bu kadar mı yeteneksiz!?"
Ateş saçan gözlerini kendisine bakamadığı için yüzlerini yere eğen askerlerde gezdirdi Alaz. Bu sırada bir hışırtı duyunca bakışları yerden kalkmak üzere hamle yapan alfaya döndü.
"Yeni başlamış olsan bile temel kuralları bilmiyor musun!? Yere düşünce gözünü kapatmak ne demek!?"
Alaz karşısındaki acemi askere öyle bir bakıyordu ki yerdeki alfa eğer kurt formunda olsaydı kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp kaçardı büyük ihtimalle. Ancak titreyen dizleri ve yere bakan yüzüyle dinlemekten başka bir şey gelmiyordu elinden.
"Ulan! Nedir bu hâliniz!? Bir iki ay yoktum diye gevşemişsiniz hemen!"
"K-Komutanım," Sertçe yutkundu bir beta Alaz'ın öfke dolu bakışlarının hedefi olurken. "Bugün, biraz... Zor-"
Sözün devamını tahmin ediyordu Alaz. Askerleri zorladığını da farkındaydı ancak tüm olanları unutmak, atlatmak ve öfkesini diri tutmak için yapabileceği tek şey buydu, böyle davranmaktı. Bu yüzden askerin sözünü keserken ve aslında içten içe ona hak verirken düşüncelerinin tam tersi davranışla orduyu azarlamaya devam etti.
