❝ Kızıl Gece'nin düşman ettiği iki sürünün varislerinin, birbirlerinden kilometrelerce ve yıllarca uzak kalmalarına rağmen, ruh eşleri olması kaderin bir cilvesi değildi de neydi? ❞
[omegaverse & mpreg]
060321
Oy ve yorumlarınızdan mahrum bırakmayın beni lütfen~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Belinden tutan eller olmasa çoktan yere yığılacağını biliyordu ancak o anda tek odak noktası kırmızılardı. Gür siyah kürkün, dikleşmiş kulakların ve sinirle gerilmiş sivri dişli ağzın korkutucu birleşimindeki o yüzde tek odaklandığı eşinin gözleriydi.
Kurdun şaşkınlığı geçti, gevşemiş kasları tekrar kasıldı ve indirdiği pençesini toprakta öne iteledi. Kızgınlıkla, tehditkâr bir şekilde; kısıkça ama etkili bir tonla hırladı.
Sarp, tüm benliğini saran öfkeyi öyle buram buram, her zerresinde hissetti ki bu yoğunluk karşısında nefesi kesildi. Alfasının gözleri önünde şahit olduğu öfkesini kalbinde de hissetmek kurdunun üzüntü ve pişmanlıkla başını eğmesine sebep oldu. Acı acı ve içli bir şekilde uludu kurdu.
Yaş gözlerinden akmaya direnen o bir damla tuzlu su omeganın tüm pişmanlığını içinde barındırırken Alaz'ın gözlerinden özlem parıltısı geçti bir an. Yine de, o kadar kısa ve saliselik bir andı ki omega yanlış gördüğünü düşündü. Zira, aynı zamanda ruhuna karılan ikinci kişiliğin öfkesi, bir an bile azalmamıştı.
Sonsuza kadar bakabileceği ve belki de huzur bulabileceği tek yer olan o gözlerden ayrılışı, görüş açısına bir sırtın girmesi sayesinde oldu, girdiği transtan çıktı o an. Amcasının öfkeden gerilen sırtı...
Zaman durmuş gibiydi gözlerinin birbirine kenetlendiği o vakit, Sarp için; ama o bakışma ama kimsenin gözünden kaçmayacak kadar uzun, içeriğini yanlış yorumlayacakları kadar ters bir zamanda olmuştu.
Herkes, yalnızca o ikisi hariç, alfanın omegayı ilk görüşü olduğu ve ona zarar vermek üzere avına kilitlenir gibi göz kıskacı altına aldığını düşünüyordu. Gözle görülür gerginliğin asıl içeriğini ve nedenini bilen yalnızca Alaz ve Sarp'tı, diğer herkes, tehdit olarak algılamıştı gözlerden kaçmayan bu bakılmayı.
Amcasının endişeli ifadesini öfkeli sesiyle gizleyişi ve bağırışı da bu yüzdendi ya...
"Gözlerini yeğenimden uzak tut Durhan! Yoksa olacaklara karışmam!"
Tolga Durhan ise oğlunun karakterine ters olan düşünce ve davranış şekli karşısında hiç açık vermeden, olayı rafa kaldırmak ve sonrasında Alaz'la konuşmak niyetiyle, karşılık verdi söze.
"Kimi tehdit ettiğine dikkat et Uğur! Yoksa ben de olacaklara karışmam!"
Amcasının tek kaşının havaya kalktığını ve yüzünü alaycı bir ifadenin kapladığını gördü. Sarp, içindeki fırtınaları dışa yansıtmamak için çabalarken öyle daralmıştı ki ruhu, olaylara tepki veremiyordu o an.
Çevresinde kurulan onca cümlenin aksine aklında tek bir soru cümlesi dönüp duruyordu ve düşünüp odaklanabildiği tek yer, yanıp sönen bir neon lamba gibi beyninin içinde dikkat çeken o soruydu.
