Ev Arkadaşı

Olmazsa

"Sizde bizi böyle ağırlıyorsunuz. Zahmet oldu." dedi annem.

"Ne zahmeti Özlem Hanım. Siz de bizim aileden sayılırsınız." dedi Ayşe Teyze.

"Böyle kızın yurdu ile sıkıntı yaşayınca mecbur gelip ev bakmak şart oldu." dedi babam.

Ben Alina Susmaz. Yirmi bir yaşındayım. Hemşirelik son sınıf öğrencisiyim. Daha doğrusu daha dönem başlamadı ama başlayacak.

Şimdi ise annem ve babam Mersin'den bana ev bakmak için gelmişlerdi. Kirası uygun, okula yakın bir yer bulmak için birkaç gündür gezip duruyorduk ama malum İstanbul gibi bir şehirde ev bulmak çok zor.

Bu arayış sürecinde ise çocukluk arkadaşım Beyzanur'un ailesi bizi ağırlıyordu.

Beyzanur ailesi için yaşadığı için çok şanslıydı. Lise hayatı gibi kolay hayat yaşıyordu.

"Yarın için birkaç yer daha var. Onlara gidip bakacağız. Onlar olmazsa benim iznim bitiyor, mecbur döneceğiz. Anıl bakmaya devam eder." dedi babam. Anıl abimdi. Burada bir lisede İngilizce öğretmeniydi.

"Baba geçen İstanbul'a geldiğinizde gezme fırsatınız olmamıştı. Yarın biz Beyzanur ile gidip evlere bakalım. Sizde gezin." dedim.

"İkiniz bu işlerden anlar mısınız, bilemedim." dedi babam.

"Baba o kadar okuduk. Birimiz hukuk birimiz hemşirelik okuyoruz. Herhalde anlarız. Hem sorun olursa sizi ararız." dedim.

"Çocuklar haklı Dündar Bey. Hem yarın Cumartesi. Benim de iş yok. Sizi biz gezdiririz." dedi Kemal Amca.

"Evet, Dündar Amca. Biz hallederiz." dedi Beyzanur.

"İyi bakalım. Öyle olsun." diyen babam ile sırıtarak Beyzanur'a baktım. İşte şimdi daha rahat bakabilecektik.

"Saat de geç olmuş. Vakitlice yatalım." dedi annem.

Ayağa kalktık ve Beyzanur ile birlikte odasına gittik.

"Kanka en kötü ev bulana kadar bizde kalırsın." dedi Beyzanur.

Sıkıntıyla "O yandan sıkıntım yok ama ev bulmam daha iyi. Kampüse yakın iyi bir ev bulmak da çok zor. Of, bilemiyorum." dedim.

Beyzanur "Şimdi yat zıbar oğlum. Yarın bakacağız beraber." dedi.

Yatağa yattım. Ablasının yatağında yatıyordum. Ablası da matematik öğretmeniydi. Şimdi bir konferans gibi bir şey için Ankara'ya gitmişti.

"Benim uykum geldi. Işığı kapatıyorum." dedi Beyzanur.

Bu dediğine cevap vermeden arkamı dönüp kendimi uykunun kollarına bıraktım.