Ev Arkadaşı

Geç

Sabah uyandığımda Beyzanur başımda durmuş sırıtıyordu.

"Mal niye öyle sırıtıyorsun?" diye sordum.

"Annemlar gitti. Kahvaltı da hazırlamışlar." dedi.

Somurtarak kalktım ve banyoya gittim. Elimi yüzümü yıkayınca kendime gelmiştim.

Geri odaya döndüm ve valizimden siyah kot pantolon ve sweatshirt giydim.

"Alina annem ev bakmaya çıktınız mı diye mesaj atmış. Sanırım biraz geç kaldık." diye bağırdı mutfaktan.

Çantamı alıp mutfağa gittim. Masanın üstünde hazırlanmış olan böreklerden birini peçete sarıp elime aldım.

"Yolda yeriz. Hadi acele et." dedim.

Beyzanur da benim gibi peçeteye sarıp böreği eline alınca sokak kapısına gittim.

Ayakkabılarımı kapının önüne koyup hızlıca giydim.

"Keşke bizim eve yakın olan ev olsa ne güzel olur." dedi.

"Ev bulayım da uzak, yakın fark etmez." dedim.

"Arada sana kalmaya gelirim. Ablamı çekmek zorunda kalmam." dedi gülerek.

"Lan bari önce bir taşınayım. Sonra gelip evime çökersin." dedim.

"Gelirken annem yemek falan da yollar." demesiyle "Senin benim evim mi var? İstediğin gibi gelirsin." dedim.

"Böyle geri vites görülmedi!" diyen Beyzanur'a sırıtıp böreğini yedim.

Apartmandan çıkınca telefonumu çıkardım. Bugün dört farklı eve bakacaktık ve her biri birbirinden uzak.

Beyzanur ile yürürken "Belki üniversiteden sonra hemen atanabilirim. Şimdi tuttuğumuz ev  iş yerime yakın olursa tekrar taşınma zahmetinde bulunmam." dedim.

Beyzanur beni "Tabii İstanbul'a atanırsan." diye düzeltince ona döndüm. Hayallerimi yıkmıştı.

O sırada bir adam ile çarpışmam ile elindeki kahve üstüme döküldü.

Sıcaktan yanarken "Çok sıcak lan!" dedim ve sweatshirtimi iki parmağım ile tutup soğusun diye salladım.

"Telefonda konuşuyordum. Sizi fark etmemişim, üzgünüm." dedi adam.

"Burada yandım. İnsan önüne bakar az." dedim.

"Sizde bana çarptınız. Demek ki önüne bakmayan tek kişi ben değilim." dedi ukalaca.

"Alina boşver. İşimiz var daha." dedi Beyzanur ve beni çekiştirdi.