The Love, Fire could give (scouting series #1)

CHAPTER 15

HANS KRISTLE'S POV

Lumuluha akong bumyahe mag isa deretso sa lugar kung saan man ako dalhin ng bus na ito. Sobrang sakit ng ginawa ng taong minahal ko ng sobra. Gusto kong iuntog ang ulo ko para lang ibalik yung ala-alang sinasabi niya. Kasalanan ko ba ang mawalan ng ala-ala? At para saktan niya ako ng ganito?

Nag mamahal lang naman ako...anong mali sa pag mamahal ng totoo? For heaven sake! Nag mahal lang ako! Bakit kailangan kong masaktan ng ganito?

Tuloy tuloy parin ang pag tulo ng luha ko hanggang sa makarating ako sa Lipa. Parang hindi ko na kakayanin pang umuwi mag isa kaya tumawag ako kay daddy para sunduin ako..

"Daddy" iyak ko pa

"Hans? Anak? Umiiyak ka ba?"

"Daddy pasundo po" saka ako humagulgol

"Saan? Anak nasaan kaba? Anong nangyari?"

"Wala daddy...nasa terminal lang po ako" umiiyak paring usal ko

"Sige sige papunta na si daddy" tinig nag mamadali siya

Umupo muna ako sa isang tabi para lang hindi bumagsak. Nang hihina ako...nanlalambot ang tuhod ko. Paulit-ulit kong naiisip yung nangyari kanina. Paulit-ulit kong naiisip ang mga sinabi niya..

Pustahan lang ang lahat...

Pati pala ang nararamdaman ay pwede ng paglaruan. Siguro nga ganoon ako kasamang tao sa past life ko. Siguro hindi ko deserve ang pagmamahal ng isang tulad niya. In short...hindi namin deserve ang isat isa?

"Hans" pasigaw na pag tawag ni daddy saka nag mamadaling lumapit sakin "ano bang nangyari sayo?"

"Daddy...ayoko na po...pagod na po ako" hindi ko alam kung saan nang gagaling ang mga salitang iyon

"Sa bahay na tayo mag usap...nag aalala na ang mommy mo" aniya saka ako inalalayang sumakay ng sasakyan.

Habang pauwi kami ay sa labas lang ako nakatingin---hindi nag sasalita. Wala ako sa mood at ayoko ng umiyak..  pero patuloy na tumutulo ang luha ko ng kusa. Nasasaktan ako, sobra pa sa sakit na inaasahan ko. Ayoko na... pagod na pagod na ako..

Nakarating kami sa bahay ng puno parin ng luha ang mga mata ko. Hindi ako makapaniwalang hahantong ako sa ganito. Wala akong naaalalang nakaraan..kaya hindi ko makuha ang kanyang naging dahilan. Kahit sa kaunting panahon ng pag sasama namin ay nagawa ko siyang pahalagahan at mahalin. Dahil iyon ako...iyon si Hans Kristle Veloria.

"Omy! Hans anak ano bang nangyayari?" Niyakap agad ako ni mom

"Im tired...I wanna rest...forever" I cried

"No anak...shhh...wag mong sasabihin yan. Nandito lang kami" tinig kinakabahan siya

"What happened?" Tinig may awtoridad ang pag kakasabi ni daddy mula sa aking likuran.

Pinapasok muna kami ni mommy sa sala saka sila tumingin saakin ng may nag tatanong na tingin.

"Speak it up" utos ni daddy

"You won't love to hear this...Im sorry" I cried

"Just speak it up" mararamdaman mo talaga ang awtoridad sa boses pa lamang ni daddy

"I had a b-boyfriend"

"I knew it" dinig kong bulong ni daddy

"Let her speak" hampas ni mommy sa kanya saka bumaling sakin "continue anak"

"We met there...at Botolan, Zambales. Until I get home... he doesn't replied to my messages and I felt nervous. Thats why I went there" mahinang kwento ko

"Where?"

"T-tarlac"

"Alone? That far...alone? For heavens sake anak we warned you already!" galit na sabi ni daddy

"I know...Im sorry" saka sumenyas si mom na ituloy ko daw ang kwento "then I found out that...they so called pustahan" then I cried

"Bullshit" inis na sigaw ni daddy "how could he hurt you this much huh? Who is he?"

"Well according to him... he's my past. But damn! I can't remember him. I don't know what he's saying during our confrontation" nagugulohang kwento ko na nakapag pabago ng ekspresyon nila... "why?" Takang usal ko

"W-what did you say?" Kabadong tanong ni mommy...