The Love, Fire could give (scouting series #1)

CHAPTER 25

"good evening mister and misis Veloria, bumalik ang sandaling ala-ala ni hans bago aksidente dahil sa parehong naramdaman niya noong oras na yon at sa naramdaman niya kahapon"

Nagising ako sa isang puti at maraming ilaw sa isang kwarto. Sigurado naman akong hindi ito sa bahay naming. Bumuntong hininga ako matapos marinig ang paliwanag ng doctor. Matapos kong maalala ang bagay na yon ay alam ko na kung paano naming minahal ang isat isa, kung paano niya ako minahal kahit sa sandaling pag uusap naming bago ako mawalan ng ala-ala. Pero ang hindi ko maintindihan kung bakit niya ako tinatawag o tinuturing na manloloko. Saang banda ko siya niloko at kung paano ako naging manloloko. Mariin akong pumikit dahil saglit nanamang sumakit ang sintido ko sa hindi ko maintindihang dahilan.

"what happen anak? How are you feeling?" sunod-sunod na tanong ni mom pero sasagot na sana ako ng biglang sumingit ang doctor...

"may isang bagay pa po kayong kailangang malaman related sa condition nya" mababa ang boses na ani doc kaya napakunot ang noo ko saka nag tatakang tumingin sa kanya "can I excuse you mr. & mrs. Veloria" dagdag ni doc habang inilalahad ang daan palabas kina mom. Naiwan ako kasama ng nurse dahil padating palang sina deny.

Siguro tungkol lang iyon sa kalagayan ng memorya ko at wala ng iba. Sinerong ngumiti sakin ang nurse ng tignan ko siya "ano po ang pangarap nyong maging" nakangiti paring tanong nito

Tipid akong ngumiti sa kanya saka tumingin sa ceiling bago sumagot "actually... hindi ko alam kung ano ba ang gusto ko. Hindi ko nakikita ang sarili ko sa kahit anong propesyon. Pero noong bata bata pa ako gusto kong maging isang matagumpay na guro. I wanted to teach them... academically or not." Saka ko ibinalik ang aking paningin sa naluluha ng nurse kaya awkward kong pinawi ang ngiti sa labi "is there something wrong?" maingat kong tanong

Umiling lang siya saka bahagya pang ngumiti "laban ka lang ah, napaka-ganda mong bata" aniya saka inayos ang unan ko "mag pahinga ka na muna"

Kahit nag tataka ay tumango lang ako saka pumikit para mag pahinga. Napaka sarap mag pahinga lalo na kung pagod kana sa lahat ng pangyayari sa buhay mo. Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko nanghihina na ang katawan ko dahil siguro sa pagod o hirap ng pag iisip kong malaman ang dahilan ni Janley sa kabila ng mga akusa niya sa akin. May mga tao talagang nag bibigay ng dahilan sayo para isipin mo sila ng husto. Nag aakua sayo para may masisi lang sa dulo pero kahit ganoon, hindi ko parin siya magawang kalimutan. Na kahit ganoon, nag titiis parin ako maipilit ko lang ang sarili kong maintindihan sya. Minsan kahit gustohin man nating maintindihan ang lahat, patuloy parin tayong mananatili sa tanong na 'bakit' 'paano' at 'saan tayo nag kamali.

DENYHIEL'S POV

Im currently here walking along the hallway to my cousin's room 'R110'. After hearing what my mom told me about hans condition, I automatically went straight to my room to prepare my clothes and somethings very important to bring. I'll look after her since her parents were busy processing her papers and of course they also need to look after haz. I don't know the reasons behind all of this. And I wouldn't forget what janley's told me before they went back home after the party.

*flashbackkkkk

I was about to follow hans in her room when someone's stopped me by holding my elbow...

"dens!" pag tawag ni jan ng lingunin ko siya

I raised a brow "why?"

He took a deep breath before directly look at me "I want to be honest with you"

Napakunot ang noo ko ng marinig ang sinabi niya "bakit sakin? Diba dapat kay hans?" kaunti nalang ay tataas na ang tono ng pananalita ko dahil kailangan ko pang damayan yung pinsan ko mula sap ag kadurog dahil sa lalaking nasa harap ko ngayon

"because you're the one she's close with"

"so...what is it?"

"promise me to just keep it as a secret"

"what—hey, don't you dare to involve me or whatsoever" maarteng tugon ko

"just please listen to me first" kaunti nalang ay maiinis na siya pero tumango lang ako sa kanya at sumenyas na ipag patuloy na niya ang sasabihin "everything was planned"...panimula niyang ikina gulat ko "I was force to treat her that way, because I need it. I really really need it. Im sorry" naluluhang aniya

"what do you... mean?" dahan-dahang tanong ko

"sa tamang panahon, hindi ko kaya sa ngayon" aniya saka nagpunas ng luha bago tumalikod sakin

Ano ba yung dahilan? Paanong nagging plano ang lahat? Paanong nangyari iyon ng may iisang dahilan. Naaamoy kong may mali, at may isang tao na nasa likod ng lahat ng ito. Kung sino man siya, siguro ganoon nalang kalaki ang dahilan na mayroon siya...

*end of flashbackkk