"Ayrılmak yok." Diye tekrar ettim onun gibi gülümseyerek. Bakışları dudağıma indiğinde yüzünde ciddi bir ifade oluşmuştu. Yavaşça boynuma yakın bir yere geldi elleri ve orada durdu. Hızlanan kalbim nefeslerimi de düzensizleştirmişti. Kesik nefesler alıyordum. Yüzü yüzüme oldukça yaklaşmıştı. Kaşlarımı hafifçe çattım. Gözlerim yavaşça kapanırken yüzünü çok yakınımda hissedebiliyordum. "Aras..." Yakın arkadaşımdı ve bilmesi gerekiyordu. "Bunun yanlış olduğunu biliyorum Duru..." dedi sessizce. Vay Anam babam be. Not: kitapta klişeler var! Wattpadde yazdığım ilk kurgum. Açıkçası kitap yazmak cidden zormuş. Bu kurguyu yazarken bunu anladım. Biraz keyfi olarak yazdığım için pek planlı değil. O an aklıma ne gelirse onu yazıyorum. Bu yüzden hızlı bitebilir yani bölüm sayısı kısa olabilir. Her neyse. Şans verip okursanız çok sevinirim. Umarım başka kurgularda görüşmek üzere..! 💞👽