𝐏𝐫𝐢𝐧𝐜𝐞𝐬𝐬 𝐝𝐨𝐞𝐬𝐧'𝐭 𝐜𝐫𝐲✔✔

27.Bölüm

Aşağıya koyacağım notu okursanız sevinirim.

Biraz ifşa koyalım. Düş düş nereye kadar aq.

İç sesim: çocuğun ifşası bile benden güzel

Mood Bne=Tae mdkdöflfl

Yıldıza basıp başlasak bölüme=)

Satır arası yorum yaparsanız çok mutlu olurum =)

Keyifli Okumalar ♡

Soğuktu.

Çok soğuktu.

Keskin bir şekilde hissettiğim bir soğukluk vardı.

Etrafta bir kaç kişinin konuştuğunu uzaktan duyuyordum ama ne söyledikleri hakkında hiçbir fikrim yoktu. Umurumda da değildi.

Gözlerimi yere sabitlemiş bir halde ameliyathanenin önüne çökmüş, Taehyung'un çıkmasını bekliyordum.

4 saattir bunu yapıyordum ve içimde ki kurt beni yiyip bitirmişti bile. Sanki birazdan doktorun üzgün yüzüyle bizi sakinleştirmeye çalışıp duyduğumda bile ürperdiğim o şeyi söyleyeceğini düşünüyordum.

Kafamı korkuyla sağa sola salladım.

O ölemezdi ki? Beni bırakmayacağına dair yemin eden ve bu zamana kadar o sözü tutan adam beni bırakamazdı.

Elimle sertçe yüzümü sıvazlayıp ayağa kalktım. Nefes alamıyordum ve dışarı çıkıp bu iğrenç hastane kokusundan kurtulmak istiyordum. Çıkışa savsakça ilerlediğim sırada bir el kolumu tuttu. Bakışlarımı beni tutan kişiye çevirdim.

Jimin'di.

"Lina nereye gidiyorsun?"

Kıpkırmızı gözleri, darmadağın saçları ve cızırtılı sesiyle karşımda böyle konuştuğunda içimde ki Senin yüzünden. Seni kurtarmak için canıyla cebelleşiyor! diyen ses arttı ve ben hissettiğim suçluluk duygusuyla dolan gözlerimi ondan kaçırıp çıkışı işaret ettim.

"Nefes," Sesim hırıltılı çıktığı için boğazımı temizleyip yeniden konuştum. "Nefes almaya çıkacağım biraz."

"Tamam. Ama ondan önce gel şu başına baktıralım. Bak mikrop kapacak ve dikiş gerekiyordur. Taehyung seni böyle görse ne kadar üzülürdü."

Onun adını söylemesiyle gözümde tutamadığım yaşlar kanlı yanağımdan süzüldü ve yere aktı. Saatlerdir o kadar çok ağlamıştım ki kör olacak gibi hissediyordum ama kendimi durdurmam imkansızdı.