"Sorry လီယမ္"
"အာ...ကိုကိုကလည္း။ တမင္လုပ္တာမွမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုကိုက အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္ပဲကို။ တကယ္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေနာ္"
ေခါင္းညိတ္ျပေပမယ့္ ကိုကို႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြတည္ေနသည္။ ခရစ္စမတ္မတိုင္ခင္တစ္ပတ္အလိုမွာပဲ ကိုကိုတစ္ေယာက္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဘဲလ္ဖက္ကိုေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ စာရင္းလြဲေနတာကို အခ်ိန္မီျပန္ျပင္ဆင္ဖို႔ ခရစ္စမတ္ေန႔အထိ အလုပ္ဆင္းရမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပရင္း မ်က္ႏွာကသုန္မႈန္ေန၏။
"ေဟာ...ခရစ္စမတ္ကိုမမွီတာေလးပဲရွိတာပါ။ သဘက္ခါဆို ျပန္လာရမွာပဲ ကိုကိုရ"
"ခရစ္စမတ္ကို လီယမ္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမယ္။ ဒြန္နဂယ္ျပန္ခ်င္ျပန္"
"မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒက္ဒီနဲ႔ေဖေဖ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါေစ။ ကိုကိုမရွိေပမယ့္ လီယမ္ အိမ္မွာပဲေနခ်င္တယ္"
ကိုကိုတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်၏။ ေနာက္ေတာ့ ဗီဒီယိုေကာလ္ထဲအထိ ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔နာမည္ေခၚသံ။
"ကိုယ္ အလုပ္သြားလုပ္လိုက္ဦးမယ္"
"ကိုကုိ႔ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္"
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီးျပံဳးလိုက္တဲ့ ကိုကို႔အျပံဳးက လီယမ့္တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရစ္စမတ္အတြက္ အေႏြးေထြးဆံုး လက္ေဆာင္ပါပဲ။ End Call ျဖစ္သြားတဲ့ဖုန္းကိုခ်ထားလိုက္ၿပီး ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ပုေလးက အရြက္ေတြကို လီယမ္တို႔ထိလိုက္သည္။ ဘြန္ဇိုင္းပင္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့အပင္ငယ္ေပၚမွာ လီယမ္ မီးလံုးငယ္ငယ္နဲ႔ေခါင္းေလာင္းေလးေတြခ်ိတ္ထားသည္။ အပင္ေလးဝယ္ထားတဲ့အေၾကာင္း ကိုကို႔ကိုေတာင္မေျပာလိုက္ရ။ ေနာက္ၿပီး အနီေရာင္လက္ေဆာင္ဘူးထဲက အနီေရာင္သုိးေမႊးမာဖလာ။ လစ္ဟာေနတဲ့ခံစားခ်က္က ရင္ထဲအျပည့္အသိပ္တိုးဝင္လာေန၏။ မလြမ္းတတ္သလိုေတြ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ေပမယ့္ လြမ္းရတဲ့ေဝဒနာက ရင္ဝကိုအရွိန္အဟုန္နဲ႔ဖိစီးႏွိပ္စက္၏။
ေကာ္ဖီေစ့ေတြကိုႀကိတ္ၿပီး ႏြားႏို႔ပူပူေလးနဲ႔ေရာေဖ်ာ္လိုက္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္မယ့္အတူတူ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေတြကို ျပန္လွန္ျဖစ္၏။ ကုိကုိ႔ရဲ႕ေခါင္းစြပ္စြယ္တာတစ္ထည္ကို ထုတ္ဝတ္ထားလို႔ လီယမ္ေႏြးေထြးေနသည္။ မ်က္ေတာင္ေတြေလးလံၿပီးမပိတ္က်ခင္အထိ မွန္ျပတင္းတံခါးမွာစုပံုေနတဲ့ ႏွင္းခဲေတြကိုၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုကိုမရွိေပမယ့္ ကိုကို႔အေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔ လီယမ္ေႏြးေထြးဆဲ။
