ညကအနက္ေရာင္ရင့္ရင့္။ စိမ့္ေနေအာင္ယိမ္းထေနတဲ့ ေလေၾကာထဲ ဝဲလြင့္သြားတတ္တဲ့ မီးခိုးေငြ႕တို႔ကထုနဲ႔ထည္။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေငးၾကည့္ေနရံုနဲ႔ မြန္းၾကပ္လာရတဲ့ ခံစားခ်က္က လီယမ့္အတြက္ေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ ရဲခနဲေႂကြက်သြားတဲ့ စီးကရက္မီးစနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့ ေဘးတေစာင္းမ်က္ႏွာက စီကရက္မီးခိုးေငြ႕တို႔ေၾကာင့္လား မႈိင္းညိဳ႕ရီေဝေနတယ္လို႔ လီယမ္ထင္သည္။ ကိုယ္တိုင္ရႈိက္ဖြာေနတာမဟုတ္ဘဲလည္း လီယမ္ အသက္ရႈၾကပ္၏။ ကိုကို ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ လီယမ္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ ဒီေမးခြန္းအပိုင္းအစေတြသာ ေျပးလႊားေနသည္။
ကိုကိုဆြဲကိုင္လႈပ္ခဲ့သည့္ လည္ပင္းကနာသည္။ ကိုကို႔လက္ေရာနာေနေလာက္မလား။ စီးကရက္ေငြ႕ေတြကို ျပင္းရွရွရႈိက္သြင္းေနတဲ့ အဲ့ဒီရင္ဘတ္ထဲမွာေရာ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ နာက်င္ေနတာလား။ ဒီတစ္ႀကိမ္ လီယမ္တားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အဲ့ဒီအသိစိတ္မကပ္တဲ့ခႏၶာနဲ႔ ကိုကိုက ဘယ္အခ်ိန္ထြက္သြားဦးမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္။ ပါးရိုးေတြထင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေခ်ာင္ေခ်ာင္ေရာ၊ အဆစ္အေပါက္ေတြေပၚေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ေရာ ကိုကို႔ပံုစံကတကယ္ကို မြန္းၾကပ္စရာျဖစ္ေနခဲ့၏။ အနက္ေရာင္ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ေကာင္းကင္ကိုေငးေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြရဲ႕အေတြးက မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီကေနျပဳတ္က်လာေနတဲ့ ၾကယ္စုအစိတ္အပိုင္းနဲ႔တူသည္။ နီးကပ္ေနတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ အေဝးႀကီးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ျဖစ္တည္မႈ။
မွန္တံခါးကိုမွီၿပီးထိုင္ေနမိၾကသည့္ လီယမ္တို႔ၾကားေလေအးေအးေတြ ေျပးတိုက္သည္။ လီယမ္ကိုယ္ေပၚက ေစာင္အပါးကို ကိုကို႔ပုခံုးေပၚျခံဳေပးၿပီး ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းထိကပ္ထားလိုက္သည္။ အေဝးကိုေျပးေနတဲ့ကိုကို႔စိတ္ေတြ လီယမ့္ဆီေရာက္မလာခဲ့။ ကိုကို ဒီညအိပ္မယ့္ပံုမေပၚ။ ကိုကို႔ကိုထားခဲ့ဖို႔လည္း လီယမ္ စိတ္မခ်။ လီယမ္ ေကာလိပ္ကျပန္ေရာက္ၿပီး ကိုကို႔ကို ပထမဆံုးလာႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တဲ့ေန႔ကိုအမွတ္ရသည္။ အဲ့ေန႔တုန္းက လီယမ့္အတြက္ ဒက္ဒီနဲ႔ေဖေဖကေခ်ာကလက္ကိတ္လုပ္ထားလို႔ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ေဘးအိမ္ကလူကိုႏႈတ္ဆက္မယ္ဆိုၿပီး လီယမ္ေခ်ာကလက္ကိတ္လာေပးတာ။ လီယမ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုက အဖ်ားေတြတက္ၿပီး သတိလစ္ခါနီးအေျခအေန။ ကိုကို႔အသံုးအေဆာင္၊ အေနအထိုင္ေတြကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ေတာ့ ကိုကိုကခ်ိဳ႕တဲ့သူမဟုတ္မွန္းသိသာပါသည္။ ဒါဆုိ ဒီလိုေနရာမွာတစ္ေယာက္တည္း လာေနရေလာက္ေအာင္ ကိုကိုဘာေတြျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ။ အသက္ကိုခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ရႈိက္ထုတ္မိတာလည္း ကိုကိုနဲ႔မွအႀကိမ္ႀကိမ္။
