လီယမ့္ရဲ႕ဝိုင္းသြားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္ သူဟက္ခနဲရယ္ပစ္လိုက္သည္။
"လူတစ္ေယာက္က သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုမရဘဲနဲ႔ေတာ့ စြန္႔စားတာမ်ိဳး မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ အသီးစားခ်င္လို႔ အပင္စိုက္တာ၊ ႏြားႏို႔ေသာက္ခ်င္လို႔ ႏြားေမြးတာ၊ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္တာ၊ မင္းအေဖက မင္းဒက္ဒီကို လိုခ်င္လို႔ မိသားစုကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပဲေလ။ မင္း ဒီအရက္ကိုေသာက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒါ ငါဆံပင္ညႇပ္တာကို ျမင္ခ်င္လို႔ အလဲအထပ္လုပ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဒီဘရန္ဒီတစ္ပုလင္းလံုး ကုန္ေအာင္ေသာက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါက ဆံပင္ညႇပ္ခ်င္မွညႇပ္မွာ"
ေမာ့ေသာက္ျဖစ္လိုက္တဲ့ဘရန္ဒီအရည္ေတြက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကေန လၽွံတက္ၿပီး ေမးေစ့လည္တိုင္တစ္ေလၽွာက္ စီးက်ကုန္၏။ လီယမ္ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။ ေသခ်ာတယ္ လီယမ္က ဒီအရက္ကိုေသာက္မွာ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြက မလုပ္နဲ႔လို႔ေျပာတဲ့အရာေတြကို သိပ္လုပ္ခ်င္တာ သူသိတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လီယမ့္မ်က္ဆံအိမ္ထဲမွာျမင္ရတဲ့ သူ ဆံပင္ညႇပ္ဖို႔ေမၽွာ္လင့္ေနတဲ့ဆႏၵေတြေရာ။ သူ႔အေဖကိုပါ ဆြဲထည့္ပစ္လိုက္ၿပီးမွေတာ့ လီယမ္က မေသာက္ဘဲေနမွာကိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
"ငယ္ငယ္တုန္းက မီးျပတိုက္ဘက္ကို ခဏခဏသြားျဖစ္တယ္။ ေအာ္စတင္ရယ္၊ ေနာက္ေဒလီယာနဲ႔ ေဂ်ာ့ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ မေန႔ကသြားတဲ့ မီးျပတိုက္ေလ။ ဘာလို႔ရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လိုခ်င္တာေတြကို စာရြက္ပိုင္းမွာခ်ေရး ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး ေမၽွာခဲ့ၾကတာ။ အဲ့လိုလုပ္ရင္ ဆုေတာင္းေတြျပည့္တယ္ဆိုလို႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္တည္းက သိခဲ့တယ္သိလား ကိုကို။ ဆႏၵဆိုတာမ်ိဳးက ပုလင္းထဲေခါက္ထည့္ၿပီး ပင္လယ္ထဲေမၽွာလိုက္ရံုနဲ႔ ျပည့္ဝသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေပါ့။ အဲ့ထက္အေရးႀကီးတာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူတူရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္၊ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အမွတ္တရ။ အက်ိဳးအျမတ္ဆိုတာထက္ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိတာေတြကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာ။ ဒက္ဒီ့ေၾကာင့္ မိသားစုကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဖေဖက ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမဖ်က္ဆီးခဲ့ဘူး ကိုကို"
