ဆန္႔က်င္ဘက္အရာေတြရဲ႕တည္ရွိမႈက တကယ္ကိုအလႊာပါးပါးေလး။ မေမၽွာ္လင့္ျခင္းရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းက ေမၽွာ္လင့္ေနရသူကို လီယမ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မပီမျပင္ခပ္ရြတ္ရြတ္အျပံဳးေတြကေတာင္ လီယမ့္ရင္ကိုေႏြးေထြးေစ၏။ အိပ္မက္ျဖစ္ေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေကာ္ရစ္ဒါလက္ရန္းကေန ခုန္ေပါက္လာတဲ့မိုးႏွင္းေတြက ေအးစက္လြန္းသည္။
"Password ေျပာ"
လီယမ့္ျဖစ္တည္မႈက software သြင္းထားတဲ့စက္ရံုလိုပဲ။ ဂဏန္းအခ်ိဳ႕ေရရြတ္လိုက္မိတဲ့ လီယမ့္အသံက အက္ကြဲကြဲ။ လက္ဖ်ားကိုဖမ္းဆြဲယူျခင္းခံလိုက္ရေတာ့ လီယမ္ေခါင္းငံု႔လိုက္မိသည္။ ဒါအိပ္မက္မဟုတ္ဘူးပဲ။ လီယမ့္အခန္းေလးထဲ မျငင္မသာဆြဲေခၚခံလိုက္ရၿပီး ၿငိမ္သက္လြန္းေနတဲ့ လီယမ့္ကို ခါးေထာက္လွည့္ၾကည့္လာတာနဲ႔ လီယမ္မ်က္လံုးေတြမွိတ္ခ်ၿပီး ဇြတ္တိုးပစ္လိုက္သည္။
"မင္း!"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လီယမ္တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္တယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
တကယ္ဆို လီယမ္ ေျပာခ်င္ေနတဲ့စကားေတြအမ်ားႀကီး။ ကုိကုိ ျပန္မလာေတာ့ဘူးထင္လို႔ ဝမ္းနည္းမိတဲ့အေၾကာင္း၊ လီယမ္မရွိတဲ့တစ္ေနရာရာမွာ အရက္ေတြေသာက္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ေတြမွန္ပါ့မလား စိတ္ပူေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာကိုပဲေရာက္ေရာက္ ကိုကို႔ကိုပဲျမင္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လူတစ္ေယာက္ကို သတိရရင္အဲ့လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ လီယမ္သိပါၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ။ တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ လီယမ္ စကားလံုးေတြကို အစီစဥ္က်ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ကိုကုိ႔ ခါးေတြကိုတင္းတင္းဖက္ၿပီး ေႏြးေငြ႕ေငြ႕ရွိေနတဲ့ရင္ဘက္ကို လီယမ္မ်က္ႏွာအပ္ထားမိသည္။ လီယမ့္အရပ္ 178 cm က ကိုကို႔ရင္ခြင္က်ယ္ထဲနစ္ဝင္ေနခဲ့ရသည္။ ျပန္လည္ေထြးဖက္ျခင္းမခံရေပမယ့္ လီယမ့္ကိုတြန္းဖယ္ျငင္းဆန္ျခင္းလည္းမရွိ။ ဒီေလာက္ဆို ရၿပီ။ ဘယ္လိုပဲ စိမ္းကားခံရခံရ လီယမ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနတယ္ဆိုရင္ကို ရၿပီ။ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး လီယမ္ မ်က္ရည္ေတြထဲနစ္ရင္း ငိုလိုက္ ျပံဳးမိလိုက္။ လီယမ့္မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ေမာ့ယူလာတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာက ရႈတည္တည္။
