သူ႔ဆံပင္ေတြကို ညႇပ္လိုက္တယ္လို႔ထင္ရင္ မွားမွာေပါ့။ လီယမ္ မေမၽွာ္လင့္ဘူးလို႔ေျပာတဲ့အရာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က သူ႔ဆံပင္ေတြကိုမညႇပ္ထားဘဲ နဂိုအတိုင္း ေတြ႕ရမွာေလ။ ဒါဆို လီယမ္က သူ႔ဆႏၵေတြမျဖစ္ေျမာက္ဘူး ဒီေလာက္ပဲ ေတြးမွာေပါ့။ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့တုန္႔ျပန္မႈနဲ႔ ျပဳမူရတာကို သူသိပ္သေဘာက်တာ။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာျဖစ္သြားမယ့္ လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာက သိပ္ရယ္ရတယ္မလား။ အခုလည္း လီယမ္က ေရႊညိဳေရာင္ေျပာင္းၿပီး နဖူးေပၚကဆံပင္ေတြကိုေနာက္သိမ္းလွန္စည္းထားတဲ့ သူ႔ပံုစံကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေလတိုးလို႔ ေမးရိုးကိုဖံုးလာတတ္တဲ့ ဆံပင္ခၽြန္ခၽြန္ေတြကလည္း လီယမ့္အတြက္ေတာ့ အံ့ဩစရာျဖစ္ေနပံုရသည္။
"ဘာကိစၥ ငါ့ေနာက္လိုက္လာတာလဲ"
သူ႔အသံက စိတ္မရွည္စြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ဆို ေနေကာင္းသြားၿပီလား၊ ဘယ္လိုေနေသးလဲ သူေမးသင့္ေပမယ့္ မေမးျဖစ္။
"ဟင္...ကိုကို႔ေနာက္မလိုက္ပါဘူး။ ေဆးရံုတက္ေနတုန္း လီယမ့္သမီးေလး ကေလးေမြးတယ္ဆိုလို႔ လာၾကည့္တာ"
"မင္းရဲ႕သမီး?"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ လီယမ့္သမီးေလး။ ကိုကိုနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးမယ္။ စက္ဘီးေပၚတက္"
လီယမ္က သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲၿပီး စက္ဘီးေနာက္ခံုေပၚ ဆြဲတင္သည္။ ေဆးရံုကဆင္းလာတဲ့ေကာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာက လန္းဆန္းေနတာမ်ားဆိုတာ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူလည္း စိတ္သက္သက္သာသာေနႏိုင္တာေပါ့။
×××××××××××××××××××××××××××
"လီယမ္ မင္း!"
ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္ေလာက္ထိ ရိုက္ပစ္ခ်င္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဂိုေထာင္ရဲ႕ေထာင့္က်က်မွာရွိေနတဲ့ အျဖဴနဲ႔အမည္းေရာစပ္တဲ့အၿမီးဖြားဖြားေခြးမေလးကို လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး အသက္ရႈသံေတြျပင္းထန္ေနတဲ့သူ႔ကို လီယမ္က မ်က္လံုးဝိုင္းေတြနဲ႔ၾကည့္ေနသည္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္ပံုပါတဲ့ ပုတီးကိုလက္မွာပတ္ထားၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့သင္းအုပ္ဆရာကလည္း သူ႔ကို အထူးအဆန္းလိုၾကည့္ေနသည္။ သူ စိတ္တိုတိုနဲ႔ပဲ ဂိုေဒါင္ထဲက ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့ရသည္။
