အနက္ေရာင္ခန္းစီးစအထူေတြေၾကာင့္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ့အခန္း။ အိမ္အမိုးေပၚေႂကြဆင္းလာတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြရဲ႕ တေျဖာက္ေျဖာက္ရိုက္ခတ္သံက သည္းသည္းထန္ထန္။ တစ္ခ်က္ရႈိက္လိုက္တာနဲ႔ ရဲရဲေတာက္ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ေဆးလိပ္မီးပြားစက အေမွာင္ထုထဲမွာ ရဲခနဲ၊ ရဲခနဲ။ ဖင္ဆီခံနားကပ္ေနတဲ့မီးစရဲ႕အပူရွိန္ကို လက္ညႇဳိးနဲ႔လက္ခလယ္လက္ဖ်ားက ခံစားရေနသည္။ စီးကရက္ကအေငြ႕ေသလာေပမယ့္ အနံ႔ေတြျပယ္သြားျခင္းမရွိ။ ၾကပ္ပိတ္သိပ္ေအာင္ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့အခန္းငယ္ထဲမွာ စီးကရက္အေငြ႕ေတြက ေအာက္စီဂ်င္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေက်ာ္ခန္႔ရွိလိမ့္မည္။
ခပ္ျပင္းျပင္းရႈိက္သြင္းလိုက္မိတဲ့ေလထုကေတာင္ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနသည္။ အဆုတ္ထဲမွာေရာ အေတြးထဲမွာ မီးခိုးေငြ႕အထပ္ထပ္သာ မႈိင္းဝေနသည္။ အသက္ရႈသံေတြေတာင္ စည္းခ်က္မမွန္ခ်င္။ စိုေျခာက္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို လၽွာနဲ႔သပ္လိုက္ေတာ့ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းခံစားရသည္။ ေခါက္ဆိုဖာေဘးမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ေရဘူးအလြတ္ေတြ ပံုေနၿပီ။ အေမွာင္ထုကိုက်င့္သားရေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက မွိတ္က်လာေနခ်င္ေပမယ့္ မမွိတ္ခ်ရဲ။ ဇြတ္အတင္းရုန္ကန္ဖြင့္ထားရတဲ့တာေၾကာင့္ က်ိန္းစပ္ေအာင့္သက္ေနသည္။ ခပ္ေလ်ာေလ်ာမွီထိုင္ထားတဲ့ ေမြ႕ယာအခင္းေပၚ လံုးလံုးလ်ားလ်ား လွဲခ်လိုက္ရသည္။ ခႏၶာကိုယ္ၿပိဳလဲက်ရာေနရာမွာ စီးကယက္ဘူးခြံအလြတ္ေတြကိုလည္း ဖိမိသည္။
အိပ္ယာခင္းေတြဆီကအနံ႔သက္ေအာက္သိုးသိုး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီကထြက္ေနတဲ့ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္အနံ႔။ တျဖည္းျဖည္းေကြးက်လာတဲ့ မ်က္လံုးေတြကိုမတြန္းလွန္ႏိုင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူအိပ္လို႔မျဖစ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ မျမင္ခ်င္ဆံုးအရာေတြကို ျမင္ရဦးမွာ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မျမင္ခ်င္ဘူးလို႔ အတင္းကာေရာလက္ခံထားရတဲ့ နီးစပ္ခ်င္လြန္းတဲ့အရာ။
ၾကက္ေသြးေရာင္အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုနဲ႔ ေက်ာေပးထားတဲ့လူတစ္ေယာက္။ လက္တစ္ဖက္ကိုဆန္႔ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေဘးတေစာင္းအေနအထားနဲ႔လွည့္ၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းခ်ိဳးေပၚေအာင္ျပံဳးေနတာေပမယ့္ ေႏြးေထြးမႈကိုမခံစားရ။ လက္ကမ္းထားလ်က္နဲ႔ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္ ပိုပိုေဝးကြာသြားသည္။
