⚠️HsuHsu>>> ဆု တစ္ခုေလာက္ ေျပာခ်င္လို႔ ဇာတ္လမ္းၿပီးမွ ထည့္ေရးရင္ မဖတ္ၾကလို႔ေလ😁။ မင္းအတြက္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လက္ဆင့္ကမ္းတဲ့အခါ၊ ကိုယ့္ Fb Acc မွာ ညႊန္းတဲ့အခါက်ရင္ ကိုကိုက ဘယ္သူဆိုတာမ်ိဳး၊ King နဲ႔အဆက္စပ္ရွိမရွိ ထည့္မညႊန္းၾကပါနဲ႔ေနာ္။ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ Complete ျဖစ္မွ လာဖတ္မယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ စပိြဳင္းမိၿပီး မင္းအတြက္ကို အျပည့္အဝမခံစားႏိုင္မွာစုိးလို႔ပါေနာ္။ မင္းအတြက္က King ကိုမဖတ္ထားတဲ့သူေတြအတြက္လည္း ဒီအတိုင္း မင္းအတြက္အေနနဲ႔ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ဆုႀကိဳးစားထားပါတယ္။ ေက်းဇူးမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ လပ္ယူ💛
🍬🍬🍬🍬🍬🍬🍬🍬🍬🍬
"ကိုကို လီယမ္တို႔..."
ကိုကိုက လီယမ့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းဖယ္ေရွာင္ခြာသည္။ မ်က္ဝန္းထဲမွာထင္ဟပ္ေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕အရိပ္ထဲ လီယမ့္ပံုရိပ္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။
"အခု သိၿပီလား။ ငါ ဘာလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားလို႔မရလဲဆိုတာ။ လူသတ္သမားရဲ႕သားမို႔လို႔။ ငါကိုယ္တိုင္လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကို ထိပါးခဲ့လို႔။ မေသရဘူးတဲ့။ အသက္ရွင္သလိုလည္း မေနရဘူးတဲ့။ နစ္နာေၾကးေပးရမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကို ငါနဲ႔အတူထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဝယ္လို႔မရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုေရာ။ ဒါေပမယ့္...မင္းနဲ႔ရွိေနတိုင္း ငါ့အတိတ္ကို ငါေမ့ေမ့သြားတယ္။ အဲ့ဒါက ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္မလား"
ရယ္လိုက္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အသက္မပါ။ ေၾကာင္ေငးေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို လီယမ္လိုက္ေငးေပမယ့္ ဖမ္းဆုပ္မရႏိုင္။
"ေသတဲ့အထိ သစၥာရွိၿပီး မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္သြားမွာလို႔ သူ႔ေရွ႕မွာ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေပမယ့္...မင္းအနားေနရင္ သူ႔ကိုပါ ေမ့သြားတယ္"
ကိုကိုလို႔ေခၚၿပီး ဖမ္းဆြဲထားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကိုကို႔ရဲ႕ေနာက္ျပန္ေလၽွာက္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြက လီယမ္နဲ႔ ေဝးကြာလာခဲ့သည္။ မေမၽွာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုကိုက လီယမ္အေပၚတြယ္တာတာေတြသိရေတာ့ လီယမ့္မ်က္ရည္ေတြက အျပံဳးေတြေပၚကေန ျဖတ္စီးခြင့္ရသြားသည္။
