လူေတြက ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြထက္ နာက်င္စရာေတြကို ဖက္တြယ္ရွင္သန္ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ၾကပံုရသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္တာသက္ေသပဲေလ။ မဟုတ္ဘူး တကယ္ေတာ့ သူ႔အတြက္က ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတာ။ ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေစဆိုတဲ့စကားက သူ႔သက္တမ္းတစ္ေလၽွာက္ တည္ေနမယ့္အမိန္႔သံပဲ။ သူ ရုန္းထြက္ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း အေမွာင္ထုထဲကိုပဲ ပိုပိုနစ္ခဲ့ရတာပဲမလား။ သူ႔အသက္ဓာတ္စတည္တဲ့ေန႔ကတည္းက မိဘႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လိုလားၾကည္ျဖဴျခင္းကို မရခဲ့ဘူး။ အေမရယ္၊ အေမရယ္ဆိုတဲ့စကားထက္ ေပါင္မုန္႔ေအးစက္စက္ကိုကိုက္ရင္း မ်က္လံုးအေရာင္မတူတဲ့လူေတြၾကားမွာ sorry တစ္ခြန္းကိုထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာခဲ့ရတာ။
အဆံုးစြန္ဆံုးၿပိဳက်ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ကမ္းလင့္ခဲ့တဲ့လက္တစ္ဖက္က သူ႔ဘဝတည္ရာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မရက္ေရာတဲ့အျပံဳးေတြအတြက္၊ သူ႔ကိုမၾကည့္တတ္တဲ့မ်က္ဝန္းျပာေတြအတြက္၊ သူ႔အတြက္မဟုတ္တဲ့ တမ္းတျခင္းေတြအတြက္၊ သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႔ရင္းၿပီး အေလာင္းအထပ္လုပ္ခဲ့တာေတာင္ သူမွွားတယ္ဆိုတဲ့စကားကိုပဲၾကားခဲ့ရသည္။
လီယမ့္ႏႈတ္ကထြက္တဲ့ ဒက္ဒီဆိုတဲ့နာမ္စားကိုၾကားတိုင္း သူ႔ရင္အစံုကမြန္းၾကပ္ၾကပ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရင္ဘတ္ကိုခြဲၿပီး ခံစားႏိုင္တဲ့အစိတ္အပိုင္းေတြကို ဆြဲထုတ္လႊင့္ပစ္ခ်င္သည္။ သူ႔အာရံုမွာ ရွင္းလင္းေနေသးတဲ့ ဒက္ဒီဆိုတဲ့လူရဲ႕ အလိမ္အညာစကားေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္ခဲ့သည္။ သူသိတဲ့ ဒက္ဒီဆိုတာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သားသမီးကို အသံုးခ်ရဲတဲ့လူစားမ်ိဳးေတြပဲ။ သားလို႔ေခၚၿပီးကမ္းလင့္ခဲ့တဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က အဆိပ္ရည္ေတြေပက်ံေနခဲ့တာပဲမလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ အခ်စ္ခံရဖို႔ မထိုက္တန္ဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့တာမ်ားလား။ သူ႔အတြက္လို႔ထင္ၿပီး ရည္ရြယ္လိုက္မိတဲ့လူတိုင္းက သူ႔အတြက္အမုန္းေတြပဲရွိခဲ့တာေလ။
သူနဲ႔ပတ္သက္မိသမၽွလူတိုင္းက ပ်က္စီးဆံုးရႈံးျခင္းေတြပဲ ရခဲ့တာကေရာ သူကတကယ္ကို ၿဂိဳလ္ဆိုးနကၡတ္ျဖစ္ေနခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ။ ၿဂိဳလ္ဆိုးဆိုမွေတာ့ သူကေကာင္းေပးစရာလိုေသးလို႔လား။ လူေကာင္းေတြရွိဖို႔ လူယုတ္မာေတြလည္း ေမြးဖြားေပးရတာပဲေလ။ အရာရာတိုင္းအတြက္ သူမမွားဘူး။ သူကလည္း ဒီကမာၻအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက ပါရမီျဖစ္ေပးေနတဲ့လူ။ ရွင္သန္မႈက ေမွးမွိန္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွေပါ့။
