ေရတစက္စက္က်ေနတဲ့ ေရစိုအဝတ္ေတြကိုခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္မွာပံုခ်လိုက္သည္။ ေရစိုေနတဲ့ဆံပင္ကို အကုန္သိမ္းလွန္တင္ထားမိတဲ့မ်က္ႏွာက ေရခ်ိဳးခန္းမွန္နံရံမွာေပၚေနခဲ့သည္။ မရိတ္သင္တာၾကာေပမယ့္ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုဆိတ္ေမႊးတို႔ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကၾကမ္းရမ္းေနပံုထင္ရသည္။ အမွန္တကယ္လည္း အတြင္းစိတ္အေျခအေနေတြက ႏူးညံ့မေန။ ေလစိမ္းေရာတဲ့မိုးထဲ လမ္းေလၽွာက္လာရတာေၾကာင့္ ေရေႏြးေႏြးနဲ႔ ေရထပ္ခ်ိဳးလိုက္ရသည္။
ေခါင္းစြပ္စြယ္တာနဲ႔ ေဘာင္းဘီအထူဝတ္ထားတာေတာင္ အခ်မ္းကမေျပခ်င္။ ဒီေရာက္တည္းက တစ္ခါမွမသံုးျဖစ္တဲ့ ေရေႏြးအိုးကို ပလပ္ထိုးၿပီး ေရနည္းနည္းႀကိဳလိုက္ရသည္။ ေရေႏြးရလာေပမယ့္ တစ္ခုခုေဖ်ာ္ေသာက္စရာလည္းမရွိ။ အိမ္အျပင္ကမိုးကလည္း ေလအပင့္နဲ႔သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာေနသည္။ ဒီပံုအတိုင္းဆို သူ ဝယ္ထားတဲ့ပစၥည္းေတြကုိလည္း လာပို႔ဦးမွာမဟုတ္။ ျခံထဲက သစ္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ အကိုင္းအခက္အလက္ေတြ အိမ္အမိုးေပၚ ရိုက္ခတ္ပြတ္ဆြဲလာတတ္တဲ့ ဆူညံသံေတြက မိုးစက္သံေတြနဲ႔ ေရာေနသည္။ အိပ္ရာေပၚမတက္ဘဲ လိုက္ကာစအမည္းေတြကို နည္းနည္းဟလိုက္ၿပီး dreambed ေပၚလွဲေလ်ာင္းျဖစ္၏။ လက္ထဲမွာ ေရေႏြးျဖဴတစ္ခြက္နဲ႔ ေလနဲ႔မိုးထင္တိုင္းၾကဲခံေနရတဲ့ ေလာကတစ္ခြင္က ေငးခ်င္စရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူ႔အခန္းထဲ နာရီမရွိ။ သူ႔ဆီမွာေတာ့ မရွိမျဖစ္အေနနဲ႔ အိပ္ေဆာင္ႀကိဳးနာရီတစ္လံုး ေဆာင္ထားရသည္။ ေနေရာင္နဲ႔လေရာင္ကိုၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ကိုခန္႔မွန္းျဖစ္၏။ နာရီလက္တံႏွစ္ခုရဲ႕ေရြ႕လ်ားသံက သူ႔ရပ္တည္မႈကိုၿခိမ္းေျခာက္သလို ခံစားရေစသည္။ အခ်စ္မရွိ၊ ေမတၱာမဲ့၊ ေႏြးေထြးမႈကင္းတဲ့ဘဝ။ အရာအားလံုးကို အဆံုးသတ္ေစခ်င္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနတဲ့အသံလို႔ သူခံစားရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ နာရီေတြကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့တာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ျပင္လံုးျပန္ၿငိမ္သက္သြားခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကလမ္းမီးတိုင္ေတြပင္ လင္းေနၿပီ။ ေရေႏြးတစ္အိုးလည္း အေျပာင္အစင္။ အစာအိမ္ထဲက ကုတ္ျခစ္သံေတြကို သူၾကားလာရသည္။ စားစရာဆိုလို႔ ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့ေတာင္ မရွိေတာ့။ mini mart ဆိုင္ကိုဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့ရွိလိမ့္မည္။ ဆက္သြယ္စရာမဲ့ေနတာက သူ႔ဆီမွာ။ သူ႔ဆီမွာ ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းေတြတစ္ခုမွမရွိ။ ဆက္သြယ္စရာမိသားစုလည္း မရွိ။ နာက်င္လာမိတိုင္း ခပ္ေထ့ေထ့ျပံဳးတတ္တာ အက်င့္ျဖစ္လာရသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ Bob ဆိုင္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္သြားဖို႔ တံခါးမႀကီးဆီေလၽွာက္ၿပီး လက္ကိုင္ကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
