အလြမ္းေတြမွာအေရာင္ရွိတယ္ဆိုရင္ လီယမ္ခံစားရတဲ့အလြမ္းရဲ႕အေရာင္က အျဖဴကိုအေျခခံမည္ထင္သည္။ အျဖဴေရာင္ေပၚျဖတ္ေျပးေနတဲ့စိတ္ရဲ႕အာရံုေတြမွာ အရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးပံုေပၚေနၾက၏။ ျဖဴစြတ္စြတ္ႏွင္းခဲေတြက ေနမတိုးေအာင္ထူပိန္းေနတဲ့ ဒြန္နဂယ္ရဲ႕ေကာင္းကင္ထုေၾကာင့္ ေရခဲျဖစ္ခ်င္သည္အထိ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ခရစ္စမတ္ရဲ႕ေတးသံခ်ိဳေတြက လီယမ့္အတြက္ေတာ့ ေတြးရင္းေဆြးစရာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မွာ ေျခအိတ္၊ လက္အိတ္နဲ႔ ကားရုပ္၊ ျမင္းရုပ္ေသးေသးေလးေတြကို လီယမ္ အားႀကိဳးမာန္တက္ခ်ိတ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ မီးလံုး၊ မီးပြင့္ေလးေတြခ်ည္း သီးသန္႔အလွဆင္တာေတာင္ ဒက္ဒီနဲ႔ေဖေဖလုပ္ထားေပးလို႔။
ျပန္ေရာက္ကာစေန႔ပဲ လီယမ္လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ႏိုးထခ်ိန္မွာ ဟာေနတဲ့ရင္ဘတ္ကလူကိုႏွိပ္စက္ေတာ့သည္။ ရုပ္မျမင္ရရင္ေတာင္ အသံေလးမွမၾကားရ။ လူမရွိတဲ့အိမ္ေလးဘက္ လီယမ္သြားေခြေနရတဲ့အထိ သတိရစိတ္က လူကိုထုေထာင္းေနသည္။ ခရစ္စမတ္ေန႔တစ္ရက္လံုး ဘုရားေက်ာင္းမွာေနၿပီး ဓမၼေတးေတြၾကားထဲ လူကစိတ္သက္သာရာရတယ္ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ လီယမ္အခန္းေလးထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ နဂိုအတိုင္း လြမ္းရဆဲ။ ေဖေဖေတာင္ ထုတ္ေမးလာရတဲ့အထိ လီယမ္မႈိင္ေတြေငးေနမိခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒီပံုစံအတိုင္း New Year အထိ ဘယ္လိုမ်ားေတာင့္ခံရပါလိမ့္မလဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ လီယမ့္အခန္းထိ ေအာ္စတင္ေရာက္ခ်လာၿပီး လီယမ့္ကိုအခန္းျပင္ဆြဲထုတ္ေတာ့သည္။ ႏွင္းရုိက္ထားတဲ့ျမက္ခင္းစိုစိုေတြက ေအးစက္ေနသည္။ အိမ္တြင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံနဲ႔ ျမက္ခင္းေတြကိုျဖတ္နင္းသြားတဲ့ ေျခေထာက္တစ္စံုက လီယမ့္ရင္ဝကိုပါ အလြမ္းနဲ႔အတူ နင္းေျခခဲ့ပါသည္။ မီးျပတိုက္အေျခက ေရျပင္တစ္ေလၽွာက္ ေရခဲလႊာပါးပါးနဲ႔ေဖြးေနတာကိုေငးရင္း စီးကရက္အတိုေတြပစ္ခ်တတ္တဲ့လက္ေခ်ာင္းသြယ္ေတြက မ်က္လံုးထဲေရာက္လာျပန္၏။ မထိတထိႏိုင္တဲ့အျပံဳးေတြေပၚ ေဆာင္းေလေတြသာျဖတ္ရိုက္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ထိေအးစက္စက္ႏိုင္ေနလိမ့္မလဲ။ ဒါကိုက လီယမ့္အတြက္ေတာ့ ေငးၾကည့္ခ်င္စရာေမွာ္ဝင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေနဦးမွာ အေသအခ်ာ။ အလြမ္းဆိုတာ ဥတုေလးပါးမေရြး ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ျပဳတတ္သည့္ ရင္ထဲကရာသီလား။
