"Is he Joseph right?"
"Do you know him?"
ကယ္ဗင့္အစ္ကိုေမးလာေတာ့ လီယမ္စိတ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ လီယမ္ Research အတြက္ ခရီးထြက္ဖို႔နဲ႔၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြေၾကာင့္ ဒီမွာအခ်ိန္ပိုင္းဆက္မလုပ္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း လာေျပာျပရျခင္းျဖစ္သည္။ မေန႔ညကကိစၥအတြက္ အားနာရတာေတြလည္းပါတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး လီယမ္အေရွ႕တိုင္းစားေသာက္ဆိုင္အခ်ိဳ႕စံုစမ္းထားတာကလည္း ေနာက္ပညာသင္ႏွစ္အစမွာပဲ အလုပ္ရဖို႔ေသခ်ာထားတာေတြလည္း ရွိေနၿပီ။ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာေလးကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတာမို႔ တကူးတကအခ်ိန္ေပးၿပီး ေရာက္လာရသည္။ လီယမ္ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ကယ္ဗင့္အစ္ကိုပံုစံက ေတြးေတြးစစျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေခါင္းခါၿပီး သက္ျပင္းလည္းခ်၏။
လီယမ့္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး ဆိုင္အေပၚထပ္ကိုတက္သြားသည္။ ဒီမွာက အိမ္ဆိုင္လိုသံုးထပ္ေဆာက္ထားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္သမားေတြေရာ ကယ္ဗင့္အစ္ကိုတို႔မိသားစုေရာ ေနတာျဖစ္သည္။ လက္ထဲမွာလာတဲ့ ဖိုင္တစ္ထပ္ကို လီယမ့္ေရွ႕ခ်သည္။ အဲ့ဒါဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေတြ။ ရက္စြဲအတိအက်ေရးမွတ္ထားတဲ့ အယ္လ္ဘမ္စာမ်က္ႏွာေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္လွန္သည္။ လီယမ္လိုက္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ကယ္ဗင့္အစ္ကို လက္ေတြရပ္သြားခဲ့၏။ ညႊန္ျပလာခဲ့သည့္ပံုတစ္ပံု။ High School Graduation Ceremony လို႔ ေခါင္းစီးေရးထားတဲ့ ေအာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္။ တူညီဘြဲ႕ဝတ္စံုေတြနဲ႔။ ပထမဆံုး ေတြ႕လိုက္ရတာက ကယ္ဗင့္အစ္ကို။ ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ထင္းခနဲျမင္လိုက္ရသည့္ အျပံဳးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္။ လီယမ္ပိုနီးကပ္သြားေအာင္ ဆြဲယူၾကည့္မိရသည္။ အဲ့ဒါ ကိုကိုပဲ။ တကယ္ ကိုကိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။
အေရာင္ကင္းတဲ့အျဖဴေရာင္အျပံဳးေတြလိုပဲ။ ေဆးသားမညီခ်င္ေတာ့တဲ့ပံုမွာေတာင္ အျပံဳးေတြကထင္းလို႔။ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ ရွ႔တည့္တည့္ကကင္မရာဆီမွာမရွိ။ ညာဘက္ျခမ္းကေက်ာင္းသားကိုပုခံုးဖက္ထားၿပီး ငဲ့ၾကည့္ေနသည့္ပံု။ ကိုကိုဖက္ထားတဲ့တစ္ေယာက္က ကိုကို႔ထက္ေတာင္ပိုၾကည့္ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလို႔ရသည္။ မတည္မျပံဳးႏႈတ္ခမ္းေတြရယ္၊ မက်ဥ္းလြန္းတဲ့မ်က္လံုးအိမ္၊ မ်က္ခံုးတန္းနက္နက္သြယ္သြယ္က မသိမသာတြန္႔ခ်ိဳ႕ထားသလိုပင္။ ပံုစံက ျမင္လိုက္တာနဲ႔ လည္ျပန္ေငးရမယ့္စတိုင္မ်ိဳး။ အထက္တန္းဆို အလြန္ဆံုးရွိမွ လီယမ့္အရြယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အရပ္ရွည္တာက ကိုကိုနဲ႔မတိမ္းမယိမ္း။
