အလြမ္းရဲ႕ သဏၭာန္ကြဲတစ္ခုကို ကိုကို႔ေၾကာင့္ လီယမ္ခံစားဖူးရတာ ဒါဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္။ ပထမတစ္ႀကိမ္က ခရစ္စမတ္မွာေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေအာက္မွာ လီယမ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ေန႔ေတြေပါ့။ ႏွလံုးသားထဲမွာ ႁပြတ္သိပ္က်ပ္ညႇပ္ေနတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ အလြမ္းေျဖစရာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ လီယမ္လမ္းေတြေပ်ာက္ခဲ့ရတာ။ အခုတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မတူဘူး။ အေျခအေနမတူသလို ခံစားခ်က္ကလည္း ကြဲကြဲ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သာတူညီမၽွေလၽွာက္ေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ကိုကို႔ေျခရာေတြက လမ္းေၾကာင္းငယ္တစ္ခုထဲကြဲထြက္သြားတာ။ ဒါက အခ်ိန္အပိုင္းအျခားနဲ႔တြက္မယ္ဆိုရင္ ရက္သတၱပတ္တစ္ခုစာေတာင္မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ လီယမ္နဲ႔ ကိုကိုကအခုမွ ၾကင္နာကာစအေျခအေနမလား။ လြမ္းသမၽွအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ကိုကို႔လည္တိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ဆြဲခ်ၿပီး စိတ္ရဲ႕အပိုင္းအစအားလံုးကို ကိုကို႔ဆီမွာပဲ လီယမ္ပံုအပ္ထားပစ္လိုက္သည္။ ကိုကိုကလည္း လီယမ့္ေက်ာျပင္ကိုပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမႇဴေပးပါသည္။
"ကိုကို...ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ေရာက္ေနတာလဲဟင္"
လီယမ့္အသံက အိပ္ရာႏိုးစမို႔ ခပ္အစ္အစ္။ အခ်ိန္က ကိုကို က်ိဳတိုကိုထြက္သြားတဲ့ေန႔ရဲ႕ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္ေလာက္ပါပဲ။ ေအးစက္စက္ ကိုကို႔ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေပၚမွာ မနက္ခင္းရဲ႕သစ္ရြက္စိမ္းရနံ႔ေတြေတာင္ ကပ္ၿငိပါလာခဲ့၏။ လီယမ့္ဆံပင္ေတြၾကားထဲ ထိုးဖြပြတ္သပ္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းတို႔ရဲ႕အထိအေတြ႕ကလည္း ေႏြးလို႔။
လီယမ့္ခါးတစ္ပိုင္းေပၚရွိေနသည့္ေစာင္ကို ကိုကို႔ေက်ာေပၚဆြဲတင္လိုက္ၿပီး လီယမ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ခြင္က်ယ္ထဲတိုးေဝွ႕ဝင္ေနမိသည္။ လီယမ္တို႔အိပ္ခန္းထဲျပန္လည္ အသက္ဝင္လာၿပီျဖစ္တဲ့ ရယ္သံရွရွ။ ကိုကိုက လီယမ့္ျပဳအမူေတြကို သေဘာတက်ရယ္ေနေတာ့တာပဲ။
"မၾကာေသးပါဘူး"
"လီယမ့္ကို ႏိုးတာမဟုတ္ဘူး"
ခရီးအေဝးႀကီးေလၽွာက္ခဲ့ရတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ေတာင္ဖ်ားတို႔ငိုက္စင္းစင္းျဖစ္ေနတာ ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့အျပံဳးေတြကိုေတာ့ လီယမ္လက္ေခ်ာင္းဖ်ားတို႔နဲ႔လိုက္လံတို႔ထိၿပီး ကိုကို႔ပါးျပင္ေတြထဲ လီယမ္အနမ္းေတြနဲ႔ အလြမ္းေျဖပစ္လိုက္သည္။
