Don't you hate me anymore?

hoofdstuk 23

Stand down- Little Mix

-----------

Pov. Lynn

Ik wordt wakker van Jade die schreeuwt, ik kleed me aan, kam mijn haar en loop naar beneden.

'Nee! Feline je mag niet naar buiten!' Hoor ik. 'Lynn kom je kat eens halen! Ik kan geen eens gewoon naar buiten vuilnis wegbrengen!' Hoor ik daarna. 'Ben al onderweg!' Roep ik, ik spring op van de bank en loop naar de deur waar ik Jade aantref. 'Ik dacht dat jij het ook zo leuk vond kittens?' Zeg ik. 'Wel als ze niet in de weg lopen...' zucht Jade. Ik pak Feline op en loop naar de huiskamer. 'Dankje!' Hoor ik Jade nog roepen. Ik zet Feline neer en zoek naar Teddy. 'Teddy!' Roep ik. Meteen zie ik dat ze naar mij toerent. Ik begin haar te aaien. Feline geeft mij kopjes tegen mijn been. 'Zo het kattenvrouwtje is al wakker.' Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Perrie staan. 'Hi Mam.' Wacht zei ik nou mam?! 'Wat zei je?' Zegt Perrie ennhaar ogen worden groot. 'Eh...mam...' zeg ik voorzichtig. Ze gilt heel hard en rent op mij af om mij te knuffelen. Ze vond het dus niet erg... 'Mom, please Air...' piepte ik. 'Sorry schatje.' 'Geeft niet.' Ik denk dat ik mijn moeder mij nog iets moet vragen, maar zal ik het doen? Ik wil niet dat ze boos wordt. 'Wat zit je in gedachte liefje?' Hoor ik Perrie vragen.  'Zou je boven met mij alleen willen praten...' vraah ik onzeker. 'Eh, ja tuurlijk.' Ik pak Perrie's hand en trek haar mee de trap op, mijn kamer in.

Pov. Perrie

Ik wordt door Lynn de trap op gesleurt naar haar kamer toe. Als we binnen zijn doet ze de deur opslot. 'Zodat we niet gestoord worden.' Zegt ze met een knipoog, ik lach. Ik ga op haar bed zitten. 'Maar, waarom werd ik net de trap op gesleurt?' Vraag ik. 'Wat was er gister?' Vraagt ze. Het bloed trekt weg uit mijn gezicht en ik kijk naar beneden, naar haar deken. 'Pez, what's wrong?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'You can trust me. Je... ehm, hoeft het niet te vertellen?' Zegt ze, terwijl het laatste meer als een vraag klinkt. Ik voel dat iets op mijn arm druppelt. Water. Ik huil. Ik kijk naar Lynn, ik weet dat ik haar pijn doe terwijl ik dat niet wil. Het doet haar pijn om mij te zien huilen, net als het mij pijn doet als ik haar, Leigh-anne, Jade, Jesy, Zayn of iemand anders zie huilen. Ik wordt door haar in een knuffel getrokken. 'Shhhhh. Het is goed. It's all gonna be allright.' Fluistert ze in mijn oor, raar genoeg wordt ik er rustig van. 'I-ik sorry, ik moet niet huilen.' Zeg ik. 'Waarom niet?' Vraagt ze. 'Dan toon ik mijn zwakheid.' 'Mam, dat mag, dat mag zoiezo bij mij.' Zegt ze terwijl ze mij aankijkt. 'Het lijkt wel alsof jij mijn moeder bent.' Zeg ik en ik lach een beetje tussendoor. 'Je kan wel lachen. Dokter Lynn is in the house!' Zegt ze vrolijk. Ik lach weer een beetje. 'Maar mag dokter Lynn ook weten wat er aan de hand is?' Vraagt ze voorzichtig. Ik knik. 'Een 5 dagen voordat wij jou "vonden", werd ik 21.' Begin ik mijn verhaal. Ze knikt. Ik adem rustig in. 'Opeens kreeg ik een droom, die avond dat ik 21 was geworden, een droom van een meisje dat geslagen werd. Ik werd wakker en als ik mijn ogen dicht deed, zag ik dat beeld weer voor mij. Ik dacht dat het was omdat mijn droom niet leuk was, en ik het daardoor bleef onthouden.' Ik hap weer naar adem om tot rust te komen. 'Maar 3 dagen later kreeg ik een droom van een dakloos meisje. Ze lag op straat. Telkens als ik aan die droom dacht liep er een rilling over mijn rug, alsof het echt was. Toen ik jou zag zitten leek het alsof ik je kende, het leek alsof je een vriendin van Jesy was, ik heb van haar namelijk maar één keer een vriendin gezien. Maar ik wist dat je dat niet was. Opeens flitste het beeld van een meisje die iemand sloeg voor mijn ogen. Dat meisje leek op jou, verdacht veel. De dromen bleven doorgaan dat van de deur had ik gedroomd, een paar nachten voordat het gebeurde. De ruzie die jij met Luuk had.' 'Hoe wist je wat ik gister wou vragen?' Vraagt Lynn met een zachte stem aan mij. 'Er schoot een paar seconden voordat je het vroeg een flits door mijn ogen, ik hoorde je het vragen dus gaf ik antwoord.' 'Maar ik was op de helft van mijn zin?' Ik knik. 'Ja, ik gaf antwoord op de vraag in mijn hoofd.' Zeg ik. 'Wow...' Zegt Lynn. Ik trek haar in een knuffel. 'Weten de andere dit?' Vraagt ze. Ik verbreek de knuffel en schud mijn hoofd. 'Nee...' ze knikt. Ik zie opeens weer een flits voor mijn ogen.
Mama! Een klein meisje van ongeveer 5 jaar rent naar haar moeder toe. 'Mama! Ik droomde dat papa zo thuis komt!' Zegt ze. Haar moeder lacht. 'Hij komt ook zo thuis.' Zegt haar moeder terwijl ze knipoogt. 'Hij heeft een kadeau!' Zegt ze. 'Wat heeft hij dan voor kadeau?' Vraagt haar moeder met een glimlach. 'Tiffany! Perrie! Ik ben thuis!' Roept een man boos. 'Papa!' Roept het meisje. Ze rent naar hem toe en probeert in zijn armen te springen. Maar hij vangt haar niet op. 'Denk je nou echt dat ik jou zou opvangen?' Vraagt hij met een grijns. Het meisje begint te huilen. 'Ga maar naar de woonkamer toe, daar komt een spectaculaire show.' Zegt de man. Het meisje loopt haar de woonkamer. De man gaat naar de keuken wn rukt zijn vrouw van haar stoel af en sleurt haar mee naar de woonkamer. Hij duwt haar op de grond. 'Ik heb een kadeautje voor jullie.' Zegt de man en hij haalt een pistool uit zijn jas. 'Wat ga je doen?' Vraagt de vrouw die tranen in haar ogen heeft staan. 'Perrie zeg maar gedag.' Zegt de man. De moeder begint te huilen. 'Ik hou van je Perrie, je bent sterker dan iedereen bij elkaar. Vergeet da.' Zegt de moeder, ze kan haar zin niet afmaken want de man haalt de trekker over. 'MAMA!' Schreeuwt het meisje.

'Perrie?' 'Perrie?' 'Mam!' Wordt uit mijn gedachtens geschud. 'Dat meisje was ik...' 'Wat?' Vraagt Lynn. 'Dat was geen gedachte, dat was een Flashback...'

--------------------------
Hoe kon ik dit ooit schrijven....