Don't you hate me anymore?

hoofdstuk 29

Going nowhere- Little Mix
---------

Pov. Perrie

'Welterusten Lynnie, remember there's always someone who loves you.' Fluister ik. Ze murmelt wat en draait zich om. Ik loop zacht de kamer uit. Ze is dan wel 16 maar.na wat er allemaal is gebeurd, willen we zo veel mogelijk bij haar in de buurt zijn. Ookal kan dat niet. Ze zal veel littekens overhouden van haar jeugd. Fysiek en mentaal. Te veel littekens. Ik snap nog steeds niet dat ze dacht dat niemand van haar houd. Er zijn zoveel mensen die van haar houden. Jade, Jesy, Leigh-anne, de jongens, met uitzondering Harry, aan alles zie je dat hij haar leuk vindt. Ik weet alleen niet of die liefde wederzijds is. Hoe zal het met Luuk gaan? En Bryan? Vooral Bryan heeft goed voor haar gezorgd, hij heeft haar geholpen. Misschien is het goed als ze weer nieuwe mensen leert kennen, goede mensen. Misschien moeten we Lynn naar een school sturen, natuurlijk niet haar oude, maar een nieuwe school. Dan leert ze misschien weer nieuwe mensen kennen. Maar het is te snel. Na wat er allemaal is gebeurd. Er is zoveel gebeurd. Ze had een jeugd kunnen hebben die iedereen zou willen, maar dat gebeurde niet.

"Perrie, niet doen." Zegt een vrouw tegen een meisje. Het meisje probeert op een stoel te klimmen. "Kijk uit!" Het meisje valt. Ze begint te huilen. Haar hoofd bloed heel erg. "Mama." Zegt ze door het huilen heen. De vrouw, die dus haar moeder is, tilt haar op en fluistert lieve woordjes in haar oor. Haar ogen rollen langzaam weg. "NEE, BLIJF HIER, BLIJF BIJ MIJ ALSJEBLIEFT!" Roept haar moeder.

'Perrie! Pez!' Gaat het?' Vraagt Jade die naar mij toe komt gelopen. Ik schud mijn hoofd. Ze geeft mij een knuffel en ik knuffel haar terug. 'I- ik' ik probeer iets te zeggen. 'Shhhht, rustig.' Jade trekt zich terug uit de knuffel. 'Zal ik wat warme chocolademelk maken met marshmallows?' Ik knik. Ze loopt met een arm om mij heengeslagen weg. Ik loop mee. Als we in de keuken staan klopt ze op het aanrecht, ik begrijp de hint en spring op het aanrecht. Ze begint chocolademelk te maken. 'Vertel Pez, wat is er?' Zegt ze terwijl ze mij de chocolademelk aan geeft. 'Nou,'Ze gaat op het aanrecht naast mij gaat zitten. 'Ik, ehm,' moet ik het wel vertellen? Als ik iemand kon vertrouwen was het Jade wel. Ze luistert altijd naar je ongeacht hoeveel je zeurt, huilt of iemand die zij wel aardig vind beledigt. Als ze niet beroemd was geweest had ze ook een psycholoog kunnen worden. Maar als ze niet beroemd was zou ik haar waarschijnlijk ook niet kennen. En misschien is psycholoog voor haar te veel, ze zou er mee zitten, met alle problemen van anderen. Ongeacht van wie ze zijn. Ze wilt altijd alle problemen oplossen ook al weet ze dat dat niet kan. De arme mensen zou ze met liefde 1000 pond geven. Mensen die oorlog voeren zou ze, als ze kon, stoppen en ze zou ook nog een oplossing zoeken tot iedereen het er mee eens is. Ze zou gek worden, dat weet ik nu al. Nee. Psycholoog is niks voor haar. Maar ze luistert wel altijd, en met altijd bedoel ik ook echt altijd. 'Perrie? Hallo?' 'S-sorry.' 'Wat is er lief?' ' ikhadweereenflashback.' Ze trekt mij in een knuffel. Ik knuffel haar terug. 'Wil je ook vertellen waar het over ging?' Vraagt ze voorzichtig terwijl ze zich terug trekt. Ik knik langzaam. 'E-een meisje,' ik slik, 'Perrie. Ze viel van een stoel.' Zeg ik terwijl ik voor mij uitstaar. 'G-ging d-' ik schud mijn hoofd. Jade zucht opgelucht en neemt een slok van haar chocolademelk. 'Was jij die Perrie of heette ze toevallig zo?' Ik haal mijn schouders op. Niet omdat ik niet wil antwoorden maar omdat ik het simpelweg niet weet. Ik neem ook een slok. 'Weet je meer?' 'Nee.' Zeg ik schor.

Pov. Jade

Ze klinkt zo gebroken. Ik heb haar nog nooit zo gezien. Er is iets dat ik niet weet, Ik voel het aan alles. Hoe ze praat, hoe ze voor zich uit staart, hoe haar handen trillen. Alles. Ik moet het uit haar krijgen, ze moet het aan iemand vertellen. Maar hoe? Misschien moet ik het gewoon zeggen. Zeggen dat ik voel dat ze iets verbergt. Ik kan er wel omheen blijven draaien, maar wat heeft dat voor nut? Ik moet en zal haar helpen. Ze kan het niet alleen, niet nu ze zo gebroken is. Alleen maar door één flashback. Soms vraag ik mij af of dit niet een droom is, of een illusie. Een droom is het niet, maar een illusie? Het kan altijd. Het is een illusie dat is geheim, net zoals er nog honderden, duizenden, miljoenen of wel meer geheim zijn. Geheimen die niemand weet. Niemand.

-------------------------

Sorry voor dit best wel, hele saaie (en kleine) stukje.