Το περίεργο κορίτσι

Η αρχή του τέλους

Αμέσως μόλις ακούω τι μου είπε ο αρχηγός πάω να φύγω τρέχοντας αλλά ο Λίαμ με πιάνει και με σταματάει.

"Ηρεμησε μικρή. Κάτσε ήσυχη γιατί η τιμωρία σου θα μεγαλώσει. Και πολύ καλοί είναι μαζί σου." Μου λέει και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.

"Καλοί? Θα με έχουν δεμένοι με αλυσίδες λες και είμαι στο Αλκατράζ!" Του φωνάζω.

"Κανονικά η μια απόπειρα δολοφονίας τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη στην φράκτη και η δεύτερη που ήταν τόσο βίαιη να με θανατική ποινή." Μου λέει ο αρχηγός και τότε φρικάρω.

"Τι λέει αυτός καλέ? Λίαμ πάρε με από εδώ! Θέλω να φύγω! Θέλω να πάω πίσω στον κανονικό κόσμο!" Του φωνάζω ενώ πολλά δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα μου και ο Λίαμ με αγκαλιάζει.

"Μην φοβάσαι μικρούλα μου. Θα έρθω και αύριο μαζί με την Ρεγγίνα και τον Μπομπ και θα σου κάνουμε παρέα. Και μια δεις... Αυτός ο μήνας θα περάσει πριν καλά καλά το καταλάβεις." Μου λέει χαιδεύοντας με τρυφερά.

"Δεν θέλω... Δεν θέλω σε παρακαλώ κάνε κάτι..." Του λέω κλαίγοντας.

"Ζαχίρ πήγαινε να φέρεις τις αλυσίδες." Λέει ο αρχηγός σε έναν τύπο πίσω του και εκείνος κάνει ότι του είπε και φεύγει για λίγο και μετά επιστρέφει με κάτι αλυσίδες.

"Μη! Σε παρακαλώ Λίαμ! Κάνε κάτι! Δεν θέλω να μου το κάνουν αυτό! Σε παρακαλώ! Βοήθησε με!" Του φωνάζω κλαίγοντας και εκείνος φιλάει τα μαλλιά μου.

"Μην κλαις ψυχούλα μου... Δεν μπορώ να σε βοηθήσω... Αλλά... Θα δεις όλα θα πάνε καλά. Είναι απλά μια τιμωρία." Μου λέει και τότε σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω ότι θα μάτια του έχουν γεμίσει με δάκρυα.

"Φοβάμαι..." Του λέω και φιλάει ξανά το μέτωπο μου.

"Λοιπόν μικρή απομακρύνσου." Μου λέει ο διευθυντής του σχολείου και κοιτάζω ξανά τον Λίαμ.

"Σε παρακαλώ... Τουλάχιστον θέλω να πάω στο δωμάτιο μου... Δεν θέλω να με δει κανένας έτσι." Του λέω και εκείνος γυρνάει και κοιτάζει τον αρχηγό.

"Σε παρακαλώ... Ας πάει τουλάχιστον στο δωμάτιο της." Του λέει και ο αρχηγός γελάει.

"Εντάξει εντάξει. Στο κάτω-κάτω... Ότι το κάνουμε το κάνουμε για να την τιμωρήσουμε και να καταλάβει ότι δεν πρέπει να κάνει τέτοιες πράξεις. Όχι να την κάνουμε να στεναχωριέται." Λέει ο αρχηγός και γυρνάω και απλά αγκαλιάζω τον Λίαμ.

Δεν θέλω να φύγει...

Ούτε θέλω να μείνω μείνω εδώ δεμένη με αυτές τις ηλίθιες αλυσίδες.