Το περίεργο κορίτσι

Λούνα

"Το πιο αστείο με την όλη κατάσταση ξέρεις τι είναι? Ότι κάπως έτσι γνωριστήκαμε με την μητέρα σου." Μου λέει ο μπαμπάς μου που τον έχω δεμένο πάνω σε μια κολώνα του σπιτιού μου με αλυσίδες ενώ εγώ δουλεύω πάνω στο ξόρκι μου για να δημιουργήσω τους βρικόλακες μου.

"Γνωριστήκατε ενώ εσύ ήσουν δεμένος και εκείνη έκανε ένα ξόρκι μαύρης μαγείας που θα αλλάξει τις ισορροπίες του ανθρώπινου και του μαγικού κόσμου?" Τον ρωτάω ειρωνικά.

"Εντάξει εκείνη έκανε ξόρκι αλήθειας αλλά ναι εντάξει. Το ίδιο είναι." Μου απαντάει όμως δεν του δίνω σημασία.

Παρόλα αυτά... Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ακούσω και να μάθω για την μαμά μου.

Συνεχίζω να κάνω το ξόρκι μου και είναι σχεδόν έτοιμο. Το μόνο που χρειάζομαι είναι αίμα ζωντανού ανθρώπου που έχω μάλιστα και συγγένεια μαζί του προκειμένου να είναι οι βρικόλακες μου δεμένοι ψυχικά μαζί μου και να μπορώ να τους ελέγχω.

Και ναι τέλεια αυτή την στιγμή έχω έναν άνθρωπο με συγγένεια αυτή την στιγμή δίπλα μου.

"Λοιπόν καλέ μου πατέρα. Ετοιμάσου. Μετά από δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια να κάνεις κάτι για την κόρη σου." Του λέω καθώς σηκώνομαι παίρνω ένα ασημένιο μαχαίρι και ένα ξύλινο μπολάκι και τον πλησιάζω.

"Με αδικείς μικρή. Έχω κάνει πολλά για εσένα. Ειδικά τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής σου." Μου απαντάει καθώς τον πλησιάζω.

"Να τα βράσω τα δύο πρώτα χρόνια της ζωή μου... Δεν τα θυμάμαι." Του απαντάω ειρωνικά ενώ σκύβω κοντά του.

"Ξέρεις τι? Μου θυμίζεις πολύ εμένα στην ηλικία σου. Και όχι μόνο στην ηλικία σου δηλαδή. Πάντα έτσι ήμουν είμαι και θα είμαι. Γκρινιάρης πεισματάρης και να δεν ακούω ποτέ κανέναν." Μου λέει και τότε με το μαχαίρι παίρνω το ένα δεμένο χέρι του για να το χαράξω.

"Αφού είσαι μαλάκας." Του λέω και γελάει.

"Θα μου χαράξεις και το χέρι τώρα ε?" Με ρωτάει.

"Σκεφτόμουν τον λαιμό αλλά έτσι δεν θα μπορέσεις να δεις την καταστροφή που θα φέρω. Εξαιτίας σου." Του λέω και τότε χαραζω μια μεγάλη γραμμή στην παλάμη του και κάνει έναν μορφασμό πόνου. Τότε παίρνω το χέρι του το πιέζω προς την μεριά του μπολάκι και το αίμα του κυλάει και χαμογελάω.

"Μπορείς να μου πεις γιατί κάνεις ακριβώς ότι έκανε η μαμά σου την μέρα που γνωριστήκαμε?" Με ρωτάει ενώ φαίνεται να πονάει λιγάκι.