Το περίεργο κορίτσι

Η απόπειρα...

Ένας μήνας αργότερα...
Salina's POV

"Ήρθαν?" Ρωτάω αμέσως την κυρία Ψυχή την καθαρίστρια ξωτικό και γνέφει αρνητικά με αποτέλεσμα τα μάτια μου να γεμίσουν δάκρυα.

"Αύριο είναι το μνημόσυνο των μαγισσών. Θέλω να φύγω και εγώ από το σχολείο και να πάω βόλτα." Της λέω και με πλησιάζει.

"Λυπάμαι μικρούλα. Αλλά δεν γίνεται. Δεν έχεις γονείς ούτε κηδεμόνες. Μέχρι τα 21 σου θα χρειάζεσαι κάποιον κηδεμόνα. Άρα θα μένεις εδώ. Και αύριο δεν έχεις κάπου να πας να σε προσέχουν. Θα μείνεις στον δρόμο. Και δεν γίνεται αυτό. Έτσι θα μείνεις εδώ. Έτσι λένε και οι αρχηγοί και ο διευθυντής." Μου εξηγεί και πραγματικά στεναχωριέμαι απίστευτα.

"Πέρασε ένας μήνας θα μου βγάλετε τις αλυσίδες?" Την ρωτάω και τότε βγάζει τα κλειδιά από τις τσέπες της και λύνει τις αλυσίδες από τα χέρια τα πόδια και τον λαιμό μου με αποτέλεσμα να αρχίσω να αισθάνομαι ένα μούδιασμα σε όλο μου το σώμα και ζαλίζομαι.

"Είσαι καλά μικρή?" Με ρωτάει και αμέσως γνέφω θετικά.

"Να ξέρεις... Ότι ο αρχηγός της φωτιάς... Που είναι και ο αρχηγός της σύναξης του διευθυντή μας δεν συμφωνεί με αυτό. Αλλά η τιμωρία σου ήταν για ένα μήνα και για ένα μήνα θα μείνεις τιμωρημένη. Αφού όμως τώρα πέρασε ο μήνας της τιμωρίας σου... Τελείωσε. Έτσι είπε και ο διευθυντής." Μου λέει και κοιτάζω το πάτωμα.

"Έχεις να βγεις από το δωμάτιο σου έναν ολόκληρο μήνα. Θέλεις να πας σήμερα να φας στην τραπεζαρία ή θέλεις να σου φέρω να φας?" Με ρωτάει ξανά.

"Θέλω να βγω έξω από αυτό το σχολείο."  Της λέω με πείσμα.

"Δεν γίνεται... Λυπάμαι. Αλλά... Αν θελεις... Μπορώ... Να μιλήσω στον διευθυντή... Μήπως... Και σε αφήσει... Να έρθεις στο σπίτι μου. Στο βασίλειο των ξωτικών." Μου λέει και γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Γιατί δεν τιμωρήθηκαν αυτοί που μου το έκαναν αυτόν?" Την ρωτάω και πάει να με αγγίξει αλλά δεν την αφήνω.

"Γιατί δεν τιμωρήθηκαν?" Την ρωτάω κάπως επιθετικά.

"Γιατί... Δεν... Δεν... Δεν σε πιστεύουν." Μου λέει και γυρνάω θυμωμένη και κοιτάζω το πάτωμα ξανά.

"Φύγε. Και άσε με στην ησυχία μου. Και να μην έρθει ξανά κανένας στο δωμάτιο μου." Λέει και τότε σηκώνεται από το κρεβάτι μου και αφήνει μια ανάσα.

"Απλά... Βγες έξω από το δωμάτιο σου. Πήγαινε να φας... Ή στην βιβλιοθήκη. Έχει πολλά ενδιαφέροντα βιβλία για να διαβάσεις. Και ιστορίας και μυθιστορήματα και ξόρκια." Μου λέει και γνέφω θετικά.