Το περίεργο κορίτσι

Παραμύθι

Liam's POV

"Έλα μικρούλα μου... Έλα ηρέμησε..." Λέω στην Σαλίνα έχοντας την στην αγκαλιά μου σαν μωράκι αλλά δεμένη και φιμωμενη και εκείνη συνεχίζει να κλαίει.

"Έλα θα περάσει ο πόνος... Θα περάσει... Σκέψου θετικά..." Της λέω χαϊδεύοντας τα μαλλάκια της και τότε με δυσκολία ανοίγει τα μωβ ματάκια της και με κοιτάζει.

"Μικρό μου... Έλα τι θέλεις να κάνω για να νιώσεις καλύτερα? Θέλεις να σου πω ένα τραγουδάκι? Δεν τραγουδάω όμως ωραία βέβαια σαν εσένα και μάλλον θα σου μεγαλώσω τον πόνο στο κεφάλι... Οπότε..." Της λέω και προσπαθεί να βολευτεί καλύτερα στην αγκαλιά μου.

"Θέλεις μήπως να σου πω καλύτερα ένα παραμύθι? Ξέρω πολλά." Της λέω και γνέφει θετικά.

"Λοιπόν... Μια φορά και έναν καιρό... Σε μια πολύ μακρινή χώρα ζούσε ένα κοριτσάκι η Ντόροθι. Η οποία ζούσε μαζί με τους θείους της..." Αρχίζω να της λέω την ιστορία του «Ο μάγος του Οζ».

"Και πέθανε. Τέλος." Της λέω και με κοιτάζει έκπληκτη.

"Αστειάκι." Της λέω γελώντας αμήχανα και αρχίζει πάλι να κλαίει.

"Λοιπόν συνεχίζω." Λέω και καθαρίζω τον λαιμό μου.

"Μια μέρα ενώ ο θείος και η θεία της έλειπαν και εκείνη ήταν σπίτι με τον σκύλο της... Ξεκίνησε μια πολύ πολύ μεγάλη καταιγίδα. Σαν αυτές που προκαλείς εσύ καλή ώρα." Της λέω και γνέφει.

"Και από την τόσο δυνατή καταιγίδα... Δημιουργήθηκε ένας ανεμοστρόβιλος και σήκωσε το σπίτι ενώ μέσα ήταν η Ντόροθι και το σκυλάκι της... Μέχρι που προσγειώθηκε σε ένα περίεργο μέρος..." Της λέω και φαίνεται να με κοιτάζει με αγωνία.

Μου φαίνεται περίεργο που δεν ξέρει την ιστορία...

"Έτσι η Ντόροθι με το σκυλάκι βγήκαν έξω και είδαν έναν περίεργο κόσμο. Ο ουρανός ήταν γαλάζιος... Υπήρχαν πολλά μεγάλα λουλούδια... Νεράιδες ξωτικά και πολλά άλλα μυθικά πλάσματα." Συνεχίζω να της λέω.

"Έτσι η Ντόροθι βγαίνει έξω από το σπίτι και ξαφνικά μπροστά της εμφανίζεται μια περίεργη κυρία με περίεργα μαλλιά ένα μεγάλο κόκκινο καπέλο και ένα μακρι επίσης κόκκινο φόρεμα. Και της λέει ότι όλοι εδώ την ευχαριστούν γιατί σκότωσε την κακία μάγισσα της Δύσης που έκανε κακό στον λαό..." Της λέω όμως τότε βλέπω από την μαγική σφαίρα τους κυνηγούς με την αγαπημένη μου Ρεγγίνα να πλησιάζουν το σπίτι.

"Η συνέχεια του παραμυθιού άλλη ώρα." Της λέω και την βγάζω από την αγκαλιά μου και με κοιτάζει με παράπονο.