Το περίεργο κορίτσι

Ξόρκια και πολλά ξόρκια

Liam POV

"Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανες αυτό." Λέω σκεπτικός στην Σαλίνα κοιτάζοντας τον πανικό στους δρόμους ενώ βρίσκομαι και κάθομαι με την μικρή μου μαγισσούλα πάνω σε μια ταράτσα και κοιτάζουμε τους βρικόλακες που σκοτώνουν τον κόσμο.

"Έλα μωρέ... Σιγά. Δεν έκανα κάτι και τόσο κακό." Μου απαντάει χαλαρά και την κοιτάζω κάπως ειρωνικά.

"Πόσους βρικόλακες δημιούργησες?" Την ρωτάω.

"Είναι εφτά." Μου απαντάει κουνώντας τα ποδαράκια της πέρα δώθε σαν μικρό κοριτάκι.

"Και? Αυτοί δημιουργούν βρικόλακες? Πως το βλέπεις όλο αυτό?" Την ρωτάω ξανά.

"Έλα μωρέ σιγά... Θα τα βρουν μόνοι τους. Ήταν βέβαια συνδεδεμένοι μαζί μου αλλά άλλαξα γνώμη και τους άφησα ελευθέρους." Μου εξηγεί.

"Και? Τι? Αυτοί δημιουργούν άλλους βρικόλακες?" Την ρωτάω ξανά.

"Ναι νομίζω. Αλλά εντάξει μωρέ... Άσε τους. Έχω δει αρκετές σειρες για να ξέρω ότι θα είναι μια χαρά. Μην ανησυχείς. Καλά θα είναι." Μου απαντάει λες και όλο αυτό είναι κάτι τελείως φυσιολογικό.

"Και γιατί διάλεξες αυτούς τους εφτα?" Την ρωτάω πάλι.

"Τυχαία επιλογή ήταν. Βασικά ήθελα να ήταν και ωραίοι. Ειδικά οι τρεις άνδρες προκειμένου να κάνω πραγματικότητα τα όνειρα των εφήβων κοριτσιών που έχουν δεν «The vampire diaries» και το «The Originals. » Η και «Twilight». Και ο Έντουαρντ καλός ήταν." Μου λέει και γελάω.

"Να το μοναδικό καλό που έχεις κάνει για την ανθρωπότητα." Σχολιάζω και γελάει.

"Και όμως. Έκανα και αλλά. Έσωσα πολλά παιδάκια από τους γονείς που θα μπορούσαν να έχουν και να τα βασανίζουν. Δηλαδή αυτούς που είχα εγώ." Μου λέει και την κοιτάζω με απορία.

"Τους σκότωσες?" Την ρωτάω και γελάει ξανά.

"Φυσικά και τους σκότωσα. Αυτοί οι άνθρωποι μου κατέστρεψαν την ζωή. Τους μισούσα τους μισώ και θα τους μισώ για πάντα." Μου απαντάει και νιώθω άσχημα για εκείνη.

"Ξέρεις... Μου φαίνεται τόσο... Τραγικό... Που κάποιοι άνθρωποι... Κατάφεραν να γεμίσουν με τόσο μίσος την καρδιά ενός κοριτσιού μόλις δεκαοχτώ χρονών." Σχολιάζω και με κοιτάζει και εκείνη στα μάτια κάπως θλιμμένη.

"Δεν την γέμισαν με μίσος. Δεν νιώθω μόνο μίσος... Και θλίψη... Και πόνο..." Μου λέει και χαιδεύω τα μακριά μαύρα μαλλιά της.