Το περίεργο κορίτσι

"Τι είσαι?"

Ανδρομέδα POV

"Λίαμ! Λίαμ!" Φωνάζω στον αδελφό μου κάπως βιαστικά καθώς μπαίνω μέσα στο δωμάτιο του με το έτσι θέλω κάπως αγχωμένη.

Μόλις μπω μέσα τον βλέπω να κάθεται σε έναν καναπέ και κοιτάζει το κενό κάνοντας με να απορήσω.

"Λίαμ? Είσαι καλά?" Τον ρωτάω όμως δεν μου δίνει σημασία και απλά κάθομαι δίπλα της.

"Λίαμ? Λίαμ!" Του φωνάζω ξανά και τότε ταράζεται και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Ανδρομέδα? Εσύ είσαι?" Με ρωτάει μπερδεμενος.

"Ναι... Ναι Λίαμ μου. Εγώ είμαι. Εσύ? Είσαι καλά?" Τον ρωτάω και φαίνεται να το σκέφτεται λιγάκι.

"Ναι... Ναι... Καλά... Καλά είμαι. Αλλά... Είμαι... Είμαι λίγο... Κουρασμένος." Λέει καθώς πάει να σηκωθεί αλλά πάει να πέσει και τον κρατάω.

"Ναι... Δεν είσαι καλά." Του λέω και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Ναι... Σου είπα. Είμαι κουρασμένος. Και... Θέλω... Να ξεκουραστώ." Λέει και τότε απομακρύνεται από κοντά μου πέφτει στο κρεβάτι του και αμέσως τον παίρνει ο ύπνος.

Τι στο καλό του συμβαίνει?

Τότε ανεβαίνω πάνω στο κρεβάτι του και αρχίζω να τον σκουντάω.

"Λίαμ! Λίαμ ξύπνα! Ξύπνα Λίαμ!" Του φωνάζω όμως δεν ξυπνάει.

Τότε βγάζω λίγο νερό από το χέρι μου με ένα μικρό ξόρκι και το πετάω στο μούτρα του κάνοντας τον να σηκωθεί απότομα και να με κοιτάζει κάπως σοκαρισμένος.

"Ανδρομέδα? Τι κάνεις? Πως... Πως... Βρέθηκα εδώ?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω χωρίς κα καταλαβαίνω.

"Τι πως βρέθηκες εδώ? Νύσταζες και ήθελες να κοιμηθείς... Και... Ήσουν... Λίγο περίεργος." Του απαντάω και ζαλισμένος κάθεται στο κρεβάτι.

"Δεν θυμάμαι... Δεν θυμάμαι τίποτα. Είμαι πολύ κουρασμένος. Θέλω... Θέλω να κοιμηθώ. Με πονάει πολύ το κεφάλι μου." Λέει και τότε απλά πιάνω το χέρι του και κάνω ένα ξόρκι για να καταλάβω τι στο καλό του συμβαίνει.

Τότε... Το βρίσκω.

Έχει τόσο μεγάλη ποσότητα... Περίεργης μαγείας... Πάνω του. Και όχι μέσα του.

Δεν καταλαβαίνω τι μαγεία είναι αυτή.

Αλλά... Είναι σκοτεινή.

"Ανδρομέδα... Φωνάζεις λίγο την Ντέλια? Θέλω να της πω να μην ρίξει δηλητήριο στο ποτό του μπαμπά. Είναι κακή ιδέα." Ακούω τον Λίαμ να μου λέει και μένω λίγο.