Kavuşamadığım

K |03|

"Eğer mutlu olmak istiyorsanız bu kolay.Başkaları kadar mutlu olmak istiyorsanız bu imkansız.Çünki biz, başkalarını, olduklarından daha mutlu sanarız."

Montaigne

Keyifli okumalar !

''Evet , doğru duydunuz işte . Annemin eşyalarını indirmesinde anneme yardım ediyordu . '' Nehir araya girmişti.

''Eee seni gördü mü peki ?''

'' Hayır . ''  Ardından Masal girmişti araya.

''Nasıl ya ? Annene yardım etmiş o kadar , sen poşetleri alırken görmedi mi gerçekten ?''

''Görmedi diyorum işte Masal .'' 

Sıkıntıyla nefes verdim. Boş ders saati boyunca sürekli aynı soruları sormuşlardı. Bir şey olduğunu ve onlara anlatmadığımı düşünerek bir daha ve bir daha sormuşlardı. Olmamıştı işte. Koskoca durakta duran beni görmemişti. Bende daha fazla dikkat çekmemek için arkamı dönüp eve gitmiştim. Ne yapabilirdim ki ? Beni görse bile tanımazdı. Görseydi belki .. Ne diyorum ben ya ? Zilin çalmasıyla beraber kızlarla sınıftan çıkıp bahçeye indik. Yine aynı yerde duruyorlardı. Dikkatimi çeken ilk o olmuştu.  Arada kafasını yere eğiyor bir şey konuşulduğu zaman araya giriyordu. Canı mı sıkkındı onun ? Yok ya bana öyle gelmiştir. Hem ne ilgilendiriyordu ki beni ? Konuşmak için kızlara dönmüştüm. 

'' Bunların adını öğrenmemizin bir yolu olmalı . '' 

'' Benim bir arkadaşım var ortaokuldan, istersen sınıfına gönderip adını öğrenebiliriz. Sen kimin adını öğrenmek istiyorsun önce onu söyle bakalım. '' Diye heyecanla konuştu Masal .

'' Hayır yani genel olarak öğrenmek istedim, kimmiş bunlar merak ediyor insan .''

'' Yeme bizi Kumsal, kimin adını öğrenmek istediğini bilmiyor muyuz sanıyorsun ? '' Diyerek söylendi Nehir .

''Tamam ya, size de bir şey söylenmiyor. ''

'' Masal da bakıştığı çocuğun adını öğrenmiş olur. Değil mi Masal ? '' Nehir'in söylediklerini duyar duymaz hızla kaşları çatılmıştı. Neler oluyordu burada ?

'' Nasıl yani, Masal onlardan biriyle mi bakışıyor ? '' Dedim. Bu durumlardan hiç haberim yoktu .

''Evet . Okulun ilk haftasından beri hemde . Ama bir türlü konuşma fırsatı bulamadılar. Sanırım bir süre daha böyle devam edecek . '' Diye anlattı Nehir . Şimdi anlamıştım o gün neden önümüzde durduklarında Masal'ın öyle konuştuğunu. Neden bahsetmemişlerdi önceden bilmiyordum. Sorun değildi. Sonuç olarak ikimizde o gruptan birilerini merak ediyorduk. 

"Ben arkadaşımla konuşmaya gidiyorum o zaman, zil çalmadan bütün bilgileri toplar gelirim." Diyerek yanımızdan ayrıldı Masal.

İçim bir tuhaf olmuştu. Heyecanlanıyor muydum ben ? Bu da neyin nesi ? Adını soyadını öğrendikten sonra bütün günümü ona ayıracaktım. Niye ayırıyorsam artık.

Bahçede fazla vakit harcamadan sınıfa çıkmıştık. Oha ya ! Okul mu tımarhane mi belli değildi. Bu kadar gürültüyü nasıl çıkarabiliyorlardı ?  Tamam anlıyorum kanınız hızlı akıyor, eğlence istiyorsunuz ama bir durun, bir yavaş hareket edin. Daha fazla bu saçmalığa katlanmamak için sırama oturup kafamı gömmüştüm kollarımın arasına. Masal gelene kadar uyumalıydım.  Bu heyecan , stres geçmeyecekti yoksa. 

İçimdeki duyguyu tarif edemiyordum. Sadece içimden geleni yapıyordum. Hep böyleydim ben, sonucu ne olursa olsun duygularımla hareket ederdim. İyi ki dediklerim de oluyordu, pişmanlıklarımda. Umarım bunun sonu pişmanlık olmazdı. Birinin beni sevebileceğine inanamıyordum. Çok çabuk kırılır, her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünürdüm. Sonuç depresyona girmemle son bulurdu. Kendimi acının içinde bulurdum. Uzun süre çıkamazdım bu karamsarlığın içinden. Size de böyle oluyor mu ?