Kavuşamadığım

K |18|

Merhabalar, sizi bu kadar çok beklettiğim için özür dilerim.

Desteğinizi üzerimden eksik etmeyin. 

Yorumlarınızı okudukça yazma isteğim daha çok artıyor. İyi ki varsınız. *-*

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyor olacağım *-*

''Çok tuhaftı, ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu.''

Dostoyevski

Keyifli okumalar !

Hatırlatma

Olmuyordu, ağlamamı durduramıyordum, söylediği sözleri aklımdan çıkaramıyordum. Neden bu kadar nefret doluydu ? Hiç mi sevmiyordu beni ? Hiçbir faydam yok muydu ona ? Düşündükçe ağlamam artıyordu. Banka oturup sakinleşmeye çalışıyordum. Bahçe kapısının kapanma sesini duyduğumda birilerinin geldiğini anlamıştım. Gelen kişinin beni görmemesi için başımı öne eğmiştim. Her kimse hiçbir şey sormadan evine gitmesini istiyordum.

Boğazımdan kaçan hıçkırık adımların durmasına sebep olmuştu.

''İyi misiniz ? Yardımcı olmamı ister misiniz ?'' Sesi duyduğum anda yerimden kıpırdayamamıştım. Kafamı iyice öne eğip beni görmemesi için çabalıyordum.

Doğuş buradaydı, yanı başımda..

***

Onun burada ne işi vardı bilmiyordum ama sesini duymak bana iyi gelmişti. Sorduğu soruya hâlâ cevap vermemiştim. Ne diyecektim ? İyi olmadığımı söylesem ne değişecekti ?  İkimizde öylece duruyorduk. O benden bir cevap bekliyor, ben ise hareketsiz bir şekilde yerimde oturuyordum.

''Beni duyuyor musunuz ?'' Sessizliği bölerek bir soru daha sormuştu. 

Gözyaşlarımı elimin tersiyle silerek başımı yavaşça yukarı kaldırmıştım. Bakış açıma Doğuş girince gözlerim gözleriyle buluşmuştu hemen. Karşısında beni beklemediği her hâlinden belliydi. Şaşkınlığını gizlemeye çalışıyor ama başarılı olamıyordu. Mimikleri şekilden şekile girerken ben öylece bakıyordum yüzüne. Ağzımı açıp tek kelime edecek gücü kendimde bulamıyordum. 

Şu saatte şurada Doğuş'un karşısında olmak canımı daha çok sıkmıştı. 

Karşımda duran kişinin gözlerinden ne düşündüğünü anlamaya çalışıyordum. Acıyor muydu ? Üzülüyor muydu ? Benim için ne düşünüyordu ? 

Bakışlarındaki acıma duygusunu fark ettiğimde kalbim bir kez daha ağrımıştı. Bana acıyordu. Gözlerimde biriken yaşları geri göndermeyi başaramamıştım. İçimde zor durmuş gibi ardı ardına akıyor, yanaklarımı ıslatıyordu.

Doğuş çaresizce bana bakıyordu. Ellerini uzatacakken geri çekiyor nereye koyacağını bilmiyordu. 

''İçim acıyor.'' Dudaklarımın arasından dökülüvermişti bu iki kelime.

Daha fazla öylece durmaya dayanamayıp beni kendine çekerek kollarının arasına almıştı. Burnuma dolan kokusu beni daha çok ağlatmıştı. Saçlarımı okşuyor, kokumu içine çekerek küçük buseler konduruyordu.

''Bak ben buradayım, yanında. Ne olursun ağlama, dayanamıyorum.'' Belimi yavaşça sıvazlıyor, nefes almam için kollarını gevşetip tekrar sarıyordu.