Sister of...

18

De rest van de schooldag was een absolute hel. Mijn hoofd deed de hele dag pijn. Mensen keken me aan alsof ik een buitenaarts monster was. Ik had nog zo'n hoop dat mensen me misschien aardiger zouden gaan vinden nu ik weer terug ben. Maar niets is minder waar.

Als ik thuis kom zit mijn moeder op de bank een tijdschrift te lezen. Ik plof naast haar op de bank.

"Hey! Hoe was je eerste dag terug?" Ik kijk haar gevoelloos aan. "Het was verschrikkelijk, mam. Het was net of ben ik nooit weg geweest," antwoord ik. Ze perst haar lippen op elkaar en trekt me in een knuffel. "Het spijt me lieverd. Ik had nog zo gehoopt dat het nu anders zou gaan." Ik zucht en haal mijn schouders op. "Zo is het nu eenmaal. Ik ga mijn huiswerk maar maken."

Ik loop de trap op naar mijn kamer en laat me achterover op mijn bed vallen. Ik pak mijn oortjes van mijn nachtkastje en zet wat muziek op. Ik pak een aantal boeken uit mijn schooltas en begin aan mijn huiswerk.

Na ongeveer een half uurtje word ik gebeld door Niall. Ik neem op en word helemaal rustig van zijn vertrouwde stem.

"Hey Cici!"

"Hey Nialler. Hoe gaat het? Goed optreden gehad gister?"

"Ja het was echt supertof weer! Hoe was je eerste schooldag?"

Ik laat een stilte vallen. Vertel ik de waarheid of een klein leugentje om hem gerust te stellen?

"Het was wel oke. Niks om je zorgen om te maken."

"Dat je dat zegt zorgt er niet echt voor dat ik me geen zorgen maak..."

"Heeft Louis nog iets gezegd?"

Het is weer even stil. Ik word er nerveus van.

"Nee niet echt... hij ziet er niet zo goed uit. Niks voor jou om je zorgen over te maken."

"Je hebt gelijk, dat zeggen helpt inderdaad niet."

Hij lacht.

"Sorry! Ik moet gaan, hebben zo soundcheck. Hou je taai, goed?"

"Komt goed, succes vanavond!"

Hij hangt meteen op. Ik zucht en heb een raar gevoel in mijn buik. Ik mis ze. Heb ik wel de goede keus gemaakt? Had ik toch gewoon vol moeten houden en moeten blijven?

De twijfels houden me de rest van de middag bezig. Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik had moeten blijven, maar het is nu te laat...

Rond etenstijd ga ik weer naar beneden. Mijn vader is er ook. "Hey Ciaar, hoe was het bij Niall?" Alsof het hem wat kan schelen hoe ìk het heb gehad, hij wil alleen maar weten hoe zijn zoon het doet.

"Het was wel oké," antwoord ik kortaf. Hij knikt en begint met de tafel dekken. Ik loop naar mijn moeder in de keuken en ruik aan al de lekkere geuren die uit de pannen komen. Ze glimlacht naar de en tikt mijn hand weg als ik iets uit de pan wil stelen. "Wachten jij!," lacht ze. Ik lach ook en ga aan de eettafel zitten.

Tijdens het eten wordt er niet veel gepraat. Ik vraag me af hoe ze het de afgelopen tijd heeft volgehouden met mijn vader. Ik snap überhaupt niet dat dit een getrouwd stel is.

Wanneer ik die avond in bed lig krijg ik een appje van Louis.

Louis: Ik mis je...

Ik zucht en negeer hem. Wat moet ik nou?

Ik val onrustig in slaap.

De volgende dag word ik al vroeg wakker, nog voor mijn wekker. Ik stap met mijn voeten op de koude vloer en er gaat een rilling door mijn lichaam. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan. Ik heb zo veel heimwee naar Niall.

Ik loop naar de badkamer en neem een lange douche. Ik neem uitgebreid de tijd om mijn haar te wassen en conditioneren. Ik fris er wat van op, maar voel me nog steeds raar. Ik wil Niall gewoon kunnen knuffelen. Of Louis...

Ik schud de gedachten van me af en kleed me aan, poets mijn tanden en loop naar beneden om te ontbijten.

De schooldag lijkt eerst wel soepel te gaan, maar met de middagpauze gaat het weer helemaal de verkeerde kant op. Mensen die langs me lopen schelden me uit voor van alles en nog wat. Met tranen in mijn ogen loop ik door de gangen. Tot mijn grote verschrikking kom ik ook Yara nog tegen.

"Heheey! Daar is mijn grote big! Ik geloof dat je wel een aantal kilootjes aan bent gekomen tijdens je tripje met die domme broer van je!" Haar aanhang lacht me uit. Ze vernederen me. Als ik door wil lopen zet iemand zijn voet voor de mijne, waardoor ik vol op de grond val. Iedereen in de gang lacht me uit. Mensen beginnen me te schoppen. Steeds meer mensen doen mee. Overal word ik geraakt, overal waar ik een uitweg zie staat ineens weer iemand. Ik word recht in mijn gezicht geschopt door iemand. Ik gil het uit van de pijn. Ik voel bloed over mijn gezicht lopen. Tranen stromen over mijn wangen.

"Hey! Wat zijn jullie daar aan het doen?!"

Zo snel het begon, zo snel iedereen ineens weer weg is. Ik lig in foetushouding midden in de gang. Helemaal alleen. Ik huil hardop. Alles, maar dan ook alles doet pijn.

Ik voel een warme hand op mijn schouder. Ik kijk in het gezicht van mijn engelse lerares. Ze kijkt me bezorgd aan.

"Ciara? Gaat het? Ben je oke?" Ze helpt me overeind en laat me tegen haar aan zitten. Tranen blijven maar over mijn wangen stromen. Ze probeerd me te troosten.

"Kom, we gaan even naar de toiletten. Even kijken hoe je neus eraan toe is." Ik knik en ze helpt me opstaan. Een pijnlijke steek flitst door mijn rechterenkel, waardoor ik bijna weer op de grond val.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel en schrik van wat ik zie. Zo erg heb ik er nog nooit uitgezien.

Mevrouw Gibson pakt een doekje en maakt hem nat onder de kraan. Ze begint mijn neus schoon te maken. "Auw!" Overal waar ze me aanraakt doet pijn. "Sorry Ciara, maar het moet echt even..."

Een kwartier later is mijn gezicht een soort van schoon. "Zal ik je moeder bellen om je op te halen? Je zult echt even naar het ziekenhuis moeten met die enkel." Ik knik. Ze neemt me mee naar haar kantoor en helpt me zitten op een stoel. Ik krimp ineen bij elke beweging die ik maak. Ik doe mijn ogen dicht en laat mijn hoofd tegen de muur achter me leunen.

Niet veel later komt mijn moeder het kantoor binnen gestormd. "Och mijn meisje toch! Wat is er gebeurd? Gaat het wel? Waar heb je pijn?" Ik glimlach een beetje en begin met uitleggen. Ze slaat haar hand voor haar mond en schudt haar  hoofd vol ongeloof. Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan.

"We moeten aangifte doen! Die kinderen kunnen niet zo rond blijven lopen!" Ik schud mijn hoofd. "Nee mam, laat ze maar. Als we aangifte doen word ik alleen maar meer het doelwit." Ze lacht humorloos. "Alsof jij ooit nog terug gaat naar deze school. Nee hoor. Geen sprake van." Met grote ogen kijk ik haar aan. Waar moet ik dan heen? Op een andere school zal gewoon precies hetzelfde gebeuren. Ik pas nergens bij.

"Kom, we moeten naar het ziekenhuis. Die enkel van je ziet er niet goed uit. Ik maak me ook een beetje zorgen om je neus."