Sister of...

19

Een paar uur en veel röntgen foto's later is het duidelijk dat mijn enkel gebroken is. Mijn neus gelukkig alleen gekneusd. Wel heb ik ook een aantal gekneusde ribben en blauwe plekken over mijn hele lichaam.

Als we weer thuis komen ga ik rechtstreeks naar mijn bed. Mijn moeder helpt me met omkleden, aangezien alles nog steeds pijn doet.

Als ik eenmaal lig geeft ze me mijn telefoon. "Ik denk dat Niall je wel even wil spreken," zegt ze. Ik zucht. "Heb je het hem verteld? Dat was helemaal niet nodig. Hij moet zich niet zorgen maken om mij!" Ze haalt haar schouders op. "Hij maakt zich toch wel zorgen, dus dan kan hij net zo goed weten wat er allemaal gebeurd hier." Met die woorden loopt ze mijn kamer uit en hoor ik haar van de trap af gaan.

Ik facetime Niall en vrijwel meteen neemt hij op. Ik glimlach schaapachtig en zijn ogen worden groot. Mijn neus is helemaal dik en blauw en daarnaast heb ik ook een blauw oog.

"Oh mijn god. Het ziet er nog erger dan ik dacht," zegt hij verschrikt. Ik lach een beetje, maar het doet pijn aan mijn ribben, dus stop ik al gauw.

"En je enkel? Die is gebroken toch?" Ik knik en draai de camera, zodat hij mijn been met gips ziet. "Het was geen leuke dag vandaag in ieder geval," grap ik, maar Niall kan er niet om lachen.

"Ik heb er eigenlijk wel spijt van dat ik naar huis ben gegaan," geef ik toe. "Als ik bij jullie was gebleven was dit in ieder geval niet gebeurd." Hij perst zijn lippen op elkaar. "Ik had ook het liefst gehad dat je hier was gebleven, wij allemaal denk ik," zegt hij en hij draait zijn camera om. Daar zit de rest van de jongens. Ik krijg tranen in mijn ogen.

"We missen je Ciara!," roepen ze. Er rolt een traan over mijn wang. Was ik nou maar gewoon gebleven. Niall draait de camera weer terug.

"Ik mis jullie ook heel erg, guys," zeg ik schor. "Helaas is het echt onmogelijk om met een gebroken been en gekneuste ribben naar jullie toe te gaan." Ik zucht. Er komt een grijns op Niall's gezicht. Ik knijp mijn ogen samen en begin ook te grijnzen.

"Niall Horan, wat ben jij van plan?"

"Is het echt onmogelijk om jou hier te krijgen? Je zou gewoon kunnen vliegen toch?"

"Ik zou kunnen vliegen denk ik, maar dan ben ik alleen maar een blok aan jullie been. Ik kan me nooit zo snel verplaatsen als jullie en dan loop ik jullie alleen maar in de weg," zeg ik.

"Nou dat is complete bullshit," hoor ik Harry op de achtergrond zeggen. Ik grinnik een beetje. Liam's gezicht komt ook in beeld.

"Je zal nooit een blok aan ons been zijn, Ciara. We zouden het alleen maar heel gezellig vinden!," roept hij. Ik glimlach en voel mijn wangen rood worden.

"Ja kom gewoon gezellig weer met ons mee! We missen je echt!," roept Zayn.

"Maar ik weet niet of mama dat wel goed vind, Niall. Ik ben letterlijk pas een paar dagen hier."

Daarop begint Niall weer te grijnzen. Ik laat mijn hoofd achterover vallen. "Serieus Niall?! Je hebt dit gewoon allemaal al besproken met mama?," lach ik.

"Dus wanneer kom je?," lacht hij terug. Ik schud lachend mijn hoofd.

Na nog een uur te hebben gebeld hangen we eindelijk op. Ik heb Louis eigenlijk niet horen praten, maar ik wist wel dat hij er was. Ik krijg weer tranen in mijn ogen. Ik mis hem. Er is nu al zo veel mis gegaan tussen ons, maar ik mis hem echt.

Ik leg mijn telefoon naast me neer en staar naar het plafond. Ga ik hem bellen? Het zal heel ongemakkelijk worden als ik daar kom en Louis en ik nog niet hebben gepraat.

Na twintig minuten besluit ik hem dan toch maar te bellen. Ik ontgrendel mijn telefoon en zoek zijn naam tussen mijn contacten. Ik tik op zijn naam en leg mijn telefoon op de speaker naast me. Na een paar keer over gaan neemt hij op.

"Ciara?" Ik word helemaal warm van binnen bij het horen van zijn stem.

"Hey Louis... ben je alleen?"

Het is even stil.

"Ja ik ben alleen op mijn kamer." Ik hoor hem zijn neus ophalen en mijn hart breekt even een seconde.

"Ben je... ben je aan het huilen?"

"Ciara het spijt me zo erg! Het spijt me echt zo zo erg. Ik had nooit zo tegen je moeten doen. Ik kan niet stoppen met aan je denken sinds je weg bent, ik mis je gewoon zo erg." Er rolt een traan over mijn wang. Ik heb hem nog nooit zo kwetsbaar gehoord.

"Het spijt mij ook, Louis. Ik vind het zo jammer dat het zo gelopen is... ik mis jou ook," snik ik.

"Ik ben blij dat je weer terug komt, dat ik weer elke dag tegen je mooie gezicht aan mag kijken." Ik grinnik. "Nou op dit moment is die niet zo mooi hoor." Ik hoor hem lachen.

"Jij bent altijd mooi," zegt hij na een tijdje. "Ben je niet moe? Het is bij jou al zo laat," vraagt hij.

"Ik ben werkelijk waar kapot," gaap ik. Ik hoor hem grinniken.

Na nog wat gepraat te hebben val ik in slaap zonder op te hangen.

"Ik hou van je Ciara, slaap lekker..."