Sister of...

16

De volgende ochtend word ik weer laat wakker, maar dit keer ligt Louis nog wel naast me. Hij slaapt nog en snurkt heel zachtjes. Ik glimlach terwijl mijn hart weg aan het smelten is. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en luister naar zijn ademhaling.

Na een tijdje word hij wakker en kijk ik omhoog. "Goodmorning," fluister ik zacht en geef hem een kus op zijn kin. "Zo wil ik wel vaker wakker worden," zegt hij met zijn ochtendstem. Ik glimlach en bloos.

"Zullen we gaan ontbijten?" Vraagt hij na een aantal minuten. Ik knik en sla de dekens van me af. Snel trek ik even wat simpels aan en loop dan met Louis naar beneden.

"Waar is de rest eigenlijk?" Vraag ik zodra we zitten. Louis haalt zijn schouders op. "Geen idee, misschien de stad in of zo, of bij het zwembad." Hij pakt zijn telefoon en checkt zijn berichten.

Ineens veranderd zijn gezichtsuitdrukking en boos kijkt hij me aan. "Ben je gister naar buiten gegaan?" Vraagt hij. Geschrokken kijk ik hem aan. Hoe weet hij dat ik weg ben geweest? "Ben je naar buiten gegaan of niet?!" Ik knik een beetje. "Ik had honger maar er was niks, dus ben ik naar de supermarkt hier vlakbij gegaan," antwoord ik, geïrriteerd over het feit dat hij wil dat ik me verantwoord voor een nutteloos iets. "Wat maakt het uit, er is niks gebeurd," voeg ik toe. Zijn uitdrukking word nog bozer en ik word er een beetje bang van. Mijn instinct zegt dat ik hier weg moet, dat ik moet rennen, maar ik blijf als aan de grond genageld zitten.

"Wat maakt het uit?! Ben je gek in je hoofd of zo?! Wie weet wat er had kunnen gebeuren? Wie weet was je wel weer verkracht!" Roept hij. Zijn woorden doen pijn. Hoe kan hij zoiets zeggen? Het was zijn schuld dat dat toen gebeurd was. Als hij niet weg was gegaan, was er nooit wat gebeurd en was ik nog gewoon een blije maagd. Gekweld kijk ik hem aan. "Nou er is niks gebeurd, dus relax," zeg ik zacht, gekwetst door zijn woorden.

"Relax? Vertel je me nu dat ik moet relaxen?! Je bent al een keer verkracht, wat als dat weer was-"

"En wiens fout was dat dan?!" Schreeuw ik terug. Er knapt iets in me. Ik ben hier klaar mee. Ik ben er klaar mee dat mensen me constant de les willen lezen, dat ze me net behandelen of ben ik een peuter.

"Als jij me niet achter had gelaten was dat nooit gebeurd! Hell, dan waren we nu misschien wel een gelukkig koppel! Maar nee, je móést het weer zo nodig verpesten! Door jóú ben ik mijn maagdelijkheid kwijtgeraakt aan één of andere viespeuk! Dus waag het niet om een vinger naar mij te steken, terwijl ik er godverdomme niks aan kon doen!"

Mensen om ons heen kijken ons raar aan, maar het kan me niks schelen. Woedend sta ik op en storm ik naar de liften.

"Ciara!" Hoor ik Louis nog roepen, voordat ik de lift in stap. "Ciara, wacht nou even!"

De liftdeuren gaan langzaam dicht en daarna ben ik al snel op de goede verdieping. Ik vlucht mijn kamer in en doe hem op slot. Tranen rollen over mijn wangen. Mijn dag is verpest. Ik wist dat ik niet mee had moeten gaan op deze stomme tour! Ik had moeten weten dat het altijd fout gaat bij mij.

Ik kijk op en zie een verbaasde Niall op het bed zitten. "Ciaar? Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgd. Hij snelt zich naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Ik leg snikkend mijn hoofd tegen zijn borst.

"Ik wil naar huis, Niall. Ik wil echt naar huis. Ik trek dit niet meer, echt niet," huil ik. "Wat is er gebeurd Cici? Iets met Louis?" Ik knik en begin uit te leggen wat er is gebeurd.

"Ik had je tegen moeten houden voor een relatie, en vooral van een met de jongens," zegt hij als ik uitgepraat ben. Ik schud mijn hoofd. "Het is niet jouw schuld, Niall. Ik had zelf logisch na moeten denken," spreek ik hem tegen. Hij kan er niks aan doen, hij was net zo enthousiast als ik was.

"Zal ik mama dan bellen dat je morgen een vliegtuig neemt naar huis?" Vraagt hij. Ik knik en veeg mijn half opgedroogde tranen weg.

De volgende dag rijd ik met Niall naar het vliegveld. Ik heb gister verder met niemand nog gepraat. Niall heeft gisteravond de rest verteld dat ik vandaag naar huis ga, maar hij vertelde niet wat Louis' reactie was.

"We zijn er." Niall's stem klinkt somber. Ik kijk hem aan met een waterig glimlachje. "Ga je nog mee naar binnen of ga je meteen weer terug?" Vraag ik zacht. "Ik vrees dat we daar geen rustig afscheid zullen hebben, dus laten we het hier maar bij houden," antwoord hij. Ik knik en sla mijn armen om hem heen. "Ik ga je missen, grote broer," zeg ik zacht. Hij knikt. "Ik jou ook, kleine. Geen gekke dingen uithalen, oké? Hou je taai." Ik knik en stap na een laatste knuffel uit de auto. Ik haal mijn koffer uit de kofferbak en loop dan het gebouw in.

Met tranen in mijn ogen kijk ik nog een keer achterom, maar Niall is al verdwenen.

Ik check in en loop dan rustig naar de goede gate. Zodra ik die gevonden heb ga ik door de douane en al snel kan ik het vliegtuig in.

Ik zit bij een raampje en verdrietig kijk ik naar buiten. Dit hadden de mooiste maanden van mijn leven moeten worden, maar in plaats daarvan werd het de verschrikkelijkste tijd van mijn leven, hoewel dat misschien een beetje overdreven is.

Een aantal uur later landt het vliegtuig weer in Engeland. In de aankomsthal staat mijn moeder me al op te wachten en ik val meteen in haar armen. Hoewel ik helemaal niet zo lang weg ben geweest, heb ik haar wel ontzettend gemist. Ik snap niet hoe Niall dit altijd doet.

Ik stap met mijn moeder in de auto terwijl ik haar vertel over de leukere dingen die zijn gebeurd. Op naar huis...