Sister of...

22

"Ben je er klaar voor?," vraagt mama. Ik haal mijn stijve schouders op. Ik ben een bonk zenuwen. Ze glimlacht geruststellend naar me. "Het komt vast allemaal goed, lieverd," zegt ze en trekt me voorzichtig in een knuffel. Ik geef een kus op haar wang. Ik pak mijn krukken en kruk naar de grote range rover die op ons staat te wachten. Louis helpt me de auto in, wat lastiger blijkt dan ik had verwacht. Mijn ribben doen pijn en lijken bijna te kraken terwijl ik mezelf naar binnen hijs. Louis legt de krukken achterin de auto terwijl Niall mama nog een laatste knuffel geeft. Ook Louis geeft mama nog een knuffel. Niall loopt om de auto heen en komt aan mijn linkerkant zitten. Ik glimlach nerveus naar hem. Hij woelt door mijn haar met een lach. "You'll be fine!," roept hij enthousiast. Louis stapt ook in en zodra de deur dicht is begint de auto al te rijden. We zwaaien naar mama tot we de straat uit zijn.

"Op naar spanje!," roept Louis en steekt zijn hand naar voren. Niall en ik lachen.

De reis naar het vliegveld voelt veel te kort en hoe dichter we naderen, hoe nerveuzer ik word. Er staan allemaal mensen voor het vliegveld, nu nog onbewust dat we in deze auto zitten. Er staan fans die nu al aan het huilen zijn en paparazzi met hun grote camera's en microfoons.

De chauffeur stopt recht voor de ingang van het grote gebouw en stapt uit. "Ben je er klaar voor, kleine?," vraagt Niall met een grijns. Ik glimlach nerveus en geef een kort knikje. De chauffeur heeft mijn krukken gepakt en Niall doet de deur open. Zodra de menigte ons ziet beginnen ze te gillen en te schreeuwen. Niall en Louis helpen me uit de auto. "Je moet hier even met je krukken doorheen, binnen staat een rolstoel klaar!," roept Niall over het lawaai heen. Ik knik en pak de krukken aan van de chauffeur.

Ineens zijn er ook drie bodyguards om ons heen. Twee ervan lopen voor en achter ons en de ander neemt samen met de chauffeur onze baggage mee. Louis ondersteunt me van achteren en als ik even opkijk naar alle fans worden er een aantal even stil. Ik hoor hier en daar wat geroezemoes over mijn gezicht en word verblind door de flitsen van alle camera's.

Uiteindelijk redden we het op om binnen te komen, waar iets minder fans zijn, maar het nog steeds druk is. Ik word in een rolstoel gedrukt door een bodyguard, wat veel pijn veroorzaakt in mijn ribben. "Auw!," roep ik uit. "Hey, even voorzichtig ja?," roept Louis naar de bodyguard. "Mijn excuses," zegt hij droog. Ik word door Niall door de volgende menigte geduwd. Louis loopt voor ons met een bodyguard en mijn krukken. Ik doe mijn capuchon omhoog, waardoor mijn gezicht minder goed te zien is. Allemaal mannen en vrouwen van de paparazzi vuren allemaal vragen op ons af, waaronder over wat er met me gebeurd is. Niemand geeft antwoord op een vraag. We haasten ons naar de gate van het privévliegtuig dat voor ons klaar staat.

Enkele momenten later lopen we door de kou naar de trap van het vliegtuig. Verdomme, een trap. Er staat een hevige wind. Ik tril helemaal van de spanning en de kou. "Zal ik je de trap op helpen?," vraagt Niall. Ik knik en sta langzaam op uit de rolstoel. Ik val weer bijna om van een harde windvlaag, maar gelukkig vangt Niall me op. Niall ondersteunt me terwijl we de trap op gaan. De pijn in mijn ribben is niet te doen en een paar tranen ontsnappen mijn ogen. "Auw, stop, wacht even," hijg ik uit. Niall kijkt me aan met bezorgde ogen. Ik hijg van de kleine inspanning die ik moet doen. "Gaat het?," hoor ik Louis vragen van achter. Ik knik een beetje en kijk Niall aan. Ik spring met mijn goede voet op de volgende tree. Niall helpt me en Louis helpt van achter waar nodig.

Uiteindelijk belanden we dan eindelijk in het vliegtuig. Niall en Louis tillen me half aan mijn armen naar de bank, waar ik voorzichtig ga zitten. Ik grimas weer van de pijn. Rotribben. "Zal ik een paracetamol uit je tas pakken? Misschien wordt de pijn dan iets minder?," vraagt Niall. Ik knik. Louis komt naast me zitten en pakt mijn hand vast. Ik knijp er even in als bedankje. Hij geeft me een kus op mijn wang.

Twee paracetamollen later is de pijn iets verdraagbaarder geworden. "We gaan zo opstijgen," zegt Louis. Er gaat weer een golf van zenuwen door me heen. Landen en opstijgen zijn mijn twee minst favoriete dingen van een vlucht. Louis legt zijn arm om mijn schouders en drukt me tegen zich aan. "Relax, het komt goed," fluisterd hij. Ik knik en sluit mijn ogen. Het vliegtuig komt in beweging en niet veel later voel ik dat we omhoog gaan. Er is best veel turbulentie, waar ik niet zo blij mee ben.