Sister of...

12

"Slaapt ze nog steeds?", hoor ik iemand ergens in de verte vragen. "Ja, ze is niet meer wakker geweest vanaf het moment waarop ze in slaap viel. Godver ik ben zo bezorgd! Het is allemaal mijn schuld! Als ik bij haar was gebleven was er niks gebeurd en kon ik haar nu misschien wel de mijne noemen, maar nee, I had to fuck up!", hoor ik als antwoord. Ik herken Louis stem, en langzaam open ik mijn ogen. "Waar ging je heen? Waarom ging je weg?" vraag ik met een krakende stem. Het is even stil. "Ik moest een vriend helpen," antwoord Louis. "Bro's before hoe's..." En daar ging mijn hart weer. Ik slik. "Dus nu ben ik opeens een hoer? Thanks man," zeg ik. Er gaat een rilling over me heen wanneer ik aan de gebeurtenis van gisteravond denk. Ik draai me om en stap uit bed. Zonder iemand aan te kijken storm ik de badkamer in en doe ik de douche aan. Ik trek mijn kleren uit en gooi ze op de grond. Ik kijk naar mijn rug in de spiegel en zie twee blauwe handen in mijn schouderbladen staan. Ik barst in huilen uit en stap onder de douche. Meteen begin ik me te wassen met alle soorten zeep die er staan. Ik probeer het vieze gevoel van me af te schrobben, maar het lukt niet. Het gaat niet weg.

Na een half uur staan te schrobben, loop ik de badkamer uit, met nog steeds het vieze gevoel om me heen geklemd. Alleen Niall is er nog, en bezorgd kijkt hij me aan. "Wat is er gebeurd gisteravond?"
"Bedoel je voor of nadat Louis me liet zitten en ik verkracht werd?", snauw ik. Ik schrik. Fuck. Meteen springt Niall op van de bank waar hij op zat en met grote ogen kijkt hij me aan. "J-je bent verkracht?", vraagt hij. Tranen wellen op terwijl ik knik. Niall wil me in zijn armen nemen, maar ik vertrouw hem niet meer en stap van hem weg. Er rolt een traan over zijn wang, terwijl hij zijn armen radeloos laat vallen naast zijn zij. "Waarom ging Louis weg?", vraag ik met een krakende stem. "Ik weet het niet precies, maar hij moest een vriend helpen of zoiets..," antwoord Niall. "En hij had het verdomme niet even kunnen zeggen of zo?! Het was pikkedonker daar!" Ik barst in tranen uit en zak op de grond. Niall hurkt voor me neer en trekt me in een knuffel. Ik werk niet tegen deze keer, maar laat het allemaal maar gewoon gebeuren. "Het spijt me," huilt Niall. "Het spijt me dat ik je gewoon heb laten gaan."

Een hele tijd zitten we daar maar gewoon. Met z'n tweeën te huilen over het leven. Maar dit is het leven, en we kunnen er niets aan veranderen.
"Ik wil naar huis," fluister ik. Niall kijkt in mijn ogen. "Ik wil gewoon naar huis, en in bed liggen voor de rest van mijn leven." Niall reageert niet. "Ik denk dat het beter is dat je bij ons blijft," zegt hij na een paar minuten. "En dan? Niall, ik wil niet weer alleen achter blijven. Jij kan niet alleen op mij letten, je moet ook met de jongens optrekken, ik overleef het wel," zeg ik, al ben ik niet helemaal zeker van het laatste. Niall schud zijn hoofd. "Cici, de jongens mogen je, echt waar. Iedereen is bezorgd om je, vooral Louis op dit moment, en ik let niet alleen op je. Ook de rest van de crew." Ik zucht. "Ik weet het niet hoor, Niall," mompel ik. "Blijf alsjeblieft nog even! Anders moet ik je weer zo lang missen..," smeekt hij. "Prima, maar ik weet niet voor hoelang."

's Avonds loop ik samen met Niall de eetzaal in. We schuiven aan bij de jongens, waar meteen een ongemakkelijke stilte valt. Louis zit tegenover me, en kijkt me steeds even kort aan. "Ik ga eten pakken, ga je mee?" vraagt Niall. Ik schud mijn hoofd. "Niet zo'n honger," mompel ik terwijl ik Louis even kort aankijk. "Ga maar gewoon door met jullie gesprek hoor. Doe maar net of ben ik hier niet," zeg ik. Ze volgen mijn opdracht en gaan weer door met wat ze bezig waren. Ik schrik en spring een halve meter de lucht in wanneer Niall zijn bord neerzet. De jongens lachen. "Rustig maar, Ciaar. Het is maar een bord!", lacht Harry. Ik word rood, maar lach niet mee. Na een paar minuten sta ik op en loop ik weg. "Ik moet even naar de wc," excuseer ik me, voordat ik snel naar de wc loop. Ik zet mijn handen op de randen van de wasbak en kijk naar mezelf in de spiegel. Er zitten zwarte ringen onder mijn ogen en ik ben bleek, alsof ik dood ben. 

Na een tijdje loop ik de wc uit en staat Louis opeens voor mijn neus. "Euhm, hi?" zeg ik ongemakkelijk. "Kunnen we even praten?" vraagt hij. Ik knik. "Het spijt me oprecht. Ik had iets moeten zeggen maar een vriend had een aardig groot probleem en ik raakte in paniek en wilde het nog zeggen, maar toen dacht ik 'Nee, ik ben al snel weer terug', maar dat was dus blijkbaar niet zo en het spijt me zo zo zo zo zo erg!" Ik reageer niet. Niet wetende wat ik zou moeten reageren. "Zeg alsjeblieft iets," smeekt hij wanneer ik niks zeg. Ik haal mijn schouders op. "Wat wil je dat ik zeg? I mean, ik vergeef je, maar vergeet het niet," zeg ik. Hij zucht opgelucht en knuffelt me. Ik verstijf en druk hem weg. Geschrokken kijkt hij me aan. "Deed ik iets verkeerd?" Ik kijk naar mijn voeten. "Ik.. euhh..," mompel ik. "Laat maar, ik snap het al," zegt hij en met een zucht loopt hij weg. "Nee! Louis! Wacht!", roep ik nog, maar hij loopt door en gaat zijn kamer in. Ik volg hem en kan nog net een voet tussen de deur zetten, waardoor mijn voet even geplet word. "Godver," mompel ik. Louis kijkt me een beetje boos aan. "Ik moet iets vertellen," zeg ik, voordat ik naar binnen loop en Louis de deur dicht doet.