Until There Was You

Chapter 21

EX

"Ay nagpa-ganda  pa?" bungad ni Hope nang nakapasok ito sa aking kwarto. Tinignan ko naman siya sa replesyon sa salamin. 

"Exage! Nagpowder lang ako, I may look pale though." Sabi ko at nilapag ang aking face powder sa lamesa.

Pinasadahan ko muna ang aking saliri salamin bago ako humarap sa kanya.

"Let's go?" tanong ko sa kanya pero hindi ito sumagot at nakangisi lang.

Tumaas naman ang isang kilay ko. "Bakit ganyan ka makatingin sa akin?"

"Naninibago lang ako, you never wear a make-up before."

I rolled my eyes at her. "That's before Hope, people change. You know?"

"But the way you feel about him does not change," I don't know if it's a question or a statement. Nagtaka naman ako. Anong kinalaman nang paglagay ng powder sa mukha tungkol sa nararamdaman ko sa kanya? Aber! Saan ang hustisya?

"You know whom I'm pertaining to right?" 

I sighed hard. Here we go again. "Ewan ko sayo." Lumabas ako sa kwarto at ramdam ko naman sumunod si Hope sa yabag ko.

Pansamantala muna ako nakarita sa condo unit ni Hope habang hindi pa ako nakakahanap nang sa akin. She persist me to stay in her condo at wag na daw ako mag-hanap. She's fond when I'm here dahil wala naman siyang kasama dito, maliban mag-isa lang niya dati. But still I want to have my own unit kasi,  yun talaga ang plano ko simula pag-balik ko.  As I have already planned to stay here for good na rin.

Sa mahabang taon ko nag-aral at nag-trabaho sa Barcelona marami na rin ako na ipon na pera. I want too build my own name here. Hindi ko akalaing na makakarating ako kung saan ako ngayon. My dream that I never imagine that is coming to life. Ang isang dahilan ko rin kung bakit ako umuwi dito dahil ayaw kong mag-isa si Mama. Ayaw ko naman magkalayo kami habang inaabot ko ang aking pangarap at kaming dalawa nalang ang magkasama. Lahat nang ito ay inaalay ko kay Mama. I just want to make my Mother happy and consistent.

Pasalamat ako at hindi na ako kinukulit ni Hope  pagtapos namin makalabas sa kanyang unit. Alam naman niyang umiiwas ako sa lahat ng bagay tungkol sa kanya pero tila makulit talaga si Hope at mapilit pa. Nakasakay na kami ng elevator papuntang basement. Plano naming pumunta ngayon sa furniture shop upang bumili ng ilang mga furnitures sa restaurant at binigyan na kami nang go signal ni Brian na bumili.

"Parang ang tahimik mo ata?" tanong niya habang nagmamaneho ito.

"May iniisip lang." Napatingin ako sa bintana at napabuntong ng hininga. Nagulat naman akong nakita ko nanaman ang malaking billboard kung nasaan ang picture ni Nathan.

Mabilis naman ako umiwas ng tingin. Sa daming pwede makita,  bakit yung picture nanaman niya?

"Pwede bang mag-iba ka nang rota next time? Ayaw kong makita yang pagmumukha na yan." Inis kong pagkasabi.

Nagtaka naman siyang tumingin sa gawi ko. Nang nakita niya ang sinasabi ko, dali naman itong tumawa.

"Sus pwede mo naman ako deretsahan Abby. Madali lang naman ako kausap." Napatili naman ako nang sinundot niya ang aking taligiran.

" Hope, dito ka parati dumaan ha? Para makita ko ang billboard ni Nathan." pang-gaya niya sa boses ko.

Napasapo  ako sa aking noo. "Alam mo?"

"Anong alam ko?" ngumisi naman ito.

"Na feengilera ka."

"Ha...Ha..Ha! Your so funny." sarkastiko itong tumawa.