Until There Was You

Prologue

Kung mabibigyan ka muli ng pangalawang pagkakataon bumalik sa iyong nakaraan, may babaguhin ka ba? Pagbabago ayaw mong marasan muli, ang damdamin na nagiwan sayo ng peklat na hindi lubos malihom ang sugat.

Ang sugat na hindi kayang pagalingin dahil walang lunas. Kahit ginawa mo na ang lahat na pwedeng gawin pero nandyan pa rin ang sakit.

Kung ako ang tatanungin, siguro may isa lang na bagay ang gusto kong baguhin at iyon ang hindi makilala ang isang tao nagbago ng takbo ng aking buhay. Ang lalaki inakala ko magpaparanas sa akin ng saya at pagmamahal kundi sakit at pait ng kabiguan.

"How's the book signing Abby?" Nagulat ako ng biglang nagsalita si Hope. Hindi ko namalayan na nakatulala na pala ako habang bumabagabag sa isipan ko ang nangyari kanina.

"It's great actually but there's this man kanina," I bit my lower lip pinipigilan siyang maalala muli.

"What about him?" she turned her head at me and looked at me suspiciously.

"Naka move on na?" she teased nakasabay siniko ang aking tagiliran. Pertaining to the man we know who is.

I rolled my eyes at her. " Matagal na! Anim na taon nang nakalipas Hope, masaya na yun sa piling niya. "

It seems like it all happened only yesterday. Ang mga alaala na puro sakit at paghihinagpis na hindi matanggal tanggal sa aking damdamin. Sa anim na taon nakalipas kamusta na kaya siya? Kamusta na kaya ang puso niya matapos masira ang akin?

Napatigil ako bigla, bakit ko ba siya iniisip? Mabilis ako napailing ng aking ulo, maalis siya sa aking isipan. 

Papunta na kami ngayon sa Makati kung saan ang location ng pinapatayo naming restaurant na co-owner rin ang aking matalik na kaibigan na si Hope. Dapat kanina pa kaming alas tres nakarating, but what will you expect sa anim na taon na ang nakalipas pero tila hindi pa rin umuusad ang trapiko ng Pilipinas.

"Siguro," she playfully smiled.

Lumipat ang tingin niya sa bintana ko habang hindi pa rin umaalis ang paglaro niyang ngiti sa labi. Nakakunot ang aking noo sinundan ito ng tingin at nagulat nalang sa nakita ko sa labas ng bintana.

There I saw a man that I have not seen for almost six years. Binaba ko ang bintana upang pagmasdan ito ng mabuti. My heart immediately throbs so fast while looking at his picture on the large billboard while we are stuck in the middle of the traffic. He is casually posing like he is not really interested in what he's doing like he always does.

"Philippine's Youngest Billionaire"

Nakasaad sa cover line ng billboard. Huli ko na napansin nakatulala na pala ako sa picture niya kung hindi ko lang narinig ang tawa ni Hope.

"What?!" sabi ko at mariin ko ito tinignan. I almost drool myself looking at the picture. Damn!

"Nothing!" sabi nito na pinipigilan ang tawa niya. Hindi ko nalang pinansin at muli ko binalik ang aking tingin sa billboard.

Common Abigaile kala ko ba naka move on na tayo? I can't help myself staring at the billboard for such a long time processing his face in every inch as I can see above me.

I can say he changed a lot from his physical appearance. He is far different from before. The way his eyes are smothered in front it feels forbidden.

His aura is screaming maturity while wearing his dark coat and tie. Mas lalong nadagdagan ang laki ng kanyang katawan. Like it is sculpted with authority and self-assurance.

While staring at it I guess he's not the same man that I used to love six years ago.

*