من همیشه ایده هام برای متن آهنگامو تند تند توی یه دفتر یا گوشه ی یه كاغذ مینویسم. من هنوز همه ی آهنگامو دارم ، دست نوشته هایی كه روی یه كاغذایی توی هتل بورلی هیلز نوشتم یا توی دفترچه یادداشت هایی با كاغذ زرد كه توی دفتر كارم توی قفسه لوازم التحریرم قرار داره. همه ی كلمات ، افكار و ایده های موزیكالی رو بیان میكنن كه مستقیما از من منشا میگیرن. لیریكس ها واقعی هستن : یعنی باید باشن اگه قراره من با خوندشون احساساتی شم. نمیشه اونارو یه طور دیگه نوشت. من نمیتونم داستان یه نفر دیگرو با همین مقدار از احساس بخونم. همه ی آهنگای مایند آف ماین مربوط به شخص منه. و آره ، هر لحظه الان یا بعدا ، ممكنه یكی بطور تبلیغاتی یه نظراتی راجب متن آهنگ های من بیان كنه و معنیشون كنه و حتی هدف اصلی متن رو فراموش كنه ، چیزی كه دردآوره اینه. ولی از یه طرف اونا حق تعبیر دارن ، و همچنین پوست من هزاران برابر كلفت تر از زمانی شده كه من برای اولین بار وارد این كار شدم. چیزای ناخوشایندی كه مردم به من میگن الان فقط منو میخندونه. من الان خودم هستم ، و به خاطرش معذرت نمیخوام. :)
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ خب اهم سلام؟ کسی این اطراف هس؟ -_- این چه وضعشههه با کامنتا کاری ندارم با ووت هم کاری ندارم ولی دیگه به درجه ای از گشادی رسیدین که دیگه خوندنم نمیخونین اولاش عر میزنین بعد نصفه بوکو ول میکنین؟ 😐😂
