အဘိုးဝမ္က ေဆးေသတၱာေလးကို ဆြဲကိုင္လို႔
အိမ္ေ႐ွ႕အသင့္ေရာက္ေနတဲ့ ေဝါယ်ာဥ္ေပၚကို
တက္လိုက္ၿပီး နန္းေတာ္သို႔လိုက္သြားလိုက္သည္။
နန္းေတာ္ေရာက္တာနဲ႔ နန္းတြင္းသမားေတာ္ေတြက
အုပ္စုလိုက္ႀကီး သူ႔အနားေျပးလားတာေၾကာင့္
သမားေတာ္ႀကီးဝမ္ဟာ လန္႔ပင္လန္႔သြားရသည္။
" ဘာေတြ ျဖစ္လာၾကတာလဲ"
" ဘုရင္အသစ္က သမားေတာ္ႀကီးကို ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့"
သမားေတာ္တစ္ေယာက္က အေမာတႀကီး ေျပာလာသည္။
" အဲ့ဒါေျပာဖို႔ကို အေမာတႀကီးေျပးလာၾကတာလား"
" ဟုတ္ပါတယ္ ခုဘုရင္အသစ္က ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ေလ
အဲ့ဒါ သမားေတာ္ႀကီး အခက္ခဲျဖစ္မွာစိုးလို႔"
" ဒါက ငါ့ကို အခက္ခဲ မျဖစ္ပါဘူး
သြားလိုက္အံုးမယ္"
သမားေတာ္ႀကီးဝမ္ ဘုရင့္အေဆာင္ေတာ္ကို
သြားလိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို
ေငးေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ေတြ႔ရသည္။
ဘုရင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိွန္ဝါကို ခံစားရေပမဲ့
ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ထိုေကာင္ေလးအတြက္က
တစ္တိုင္းျပည္လံုးကို ေအးခ်မ္းၿပီးတိုးတက္ေအာင္
လုပ္ဖို႔ အေတာ္ေလးအခ်ိန္ယူရအံုးမည္။
ေကာင္ငယ္ေလးကို မင္းႀကီးလို႔ေခၚရမွာက
သူ႔အတြက္
နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတယ္။
သို့ေပမဲ့ ရာထူးအာဏာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး
ေခၚရမည္။
"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကို အေခၚပါးလိုက္တယ္ဆို မင္းႀကီး"
အဘိုးဝမ္က သက္ျပင္းကို ခ်ၿပီး စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ကာ
ေျပာလိုက္သည္။
" အဆင္ေျပသလိုပဲ ေခၚပါ"
" မသင့္ေလ်ာ္ေၾကာင္းပါ "
" သက္ေသာင့္သက္သာ ေ႐ွာင္းက်န္႔လို႔ပဲေခၚပါ "
" ..."
"ဒါအမိန္႔ပါ သမားေတာ္ႀကီး"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ေတြးလိုက္မိသြားတယ္။
ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္က ေခါင္းမာတာခ်င္းေတာ့
တကယ္တူတာပဲ...။
သမားေတာ္ႀကီး ဝမ္ရဲ႕စ
" ဒါဆိုလဲ အဲ့အတိုင္းပဲေခၚပါမယ္.
ဘာအေၾကာင္းရိွလို႔ ေခၚတာလဲေ႐ွာင္းက်န္႔"
