𝓗𝓸𝔀 𝓽𝓸 𝓪𝓿𝓸𝓲𝓭 𝓽𝓱𝓮 𝓼𝓾𝓷 » GOT7 MARKSON

27

Jackson stracił przytomność, a tak przynajmniej mu się wydawało, gdy nagle obudził się w zaciemnionym pomieszczeniu. Powoli podniósł głowę jak zwierzę wybudzające się z uśpienia, a spazmatyczne ruchy targały jego karkiem jakby mechanicznie blokował się na kole zębatym. Czuł, że wzrok ma przekrwiony, a oczy spuchnięte. Gdyby nie wampirze zmysły, nie widziałby nic dookoła. Spróbował delikatnie szarpnąć rękami aby je wyswobodzić, ale był przywiązany do ciężkiego fotela w nietypowy sposób; siedział na podłodze oparty plecami, miał skrępowane razem nogi, a ramiona przywiązane do drewnianej podstawy. Zewsząd czuł zapach krwi; nie tylko swojej, ale przede wszystkim ludzkiej. Przed sobą miał widok na ciężką, czarną kotarę, a dookoła zwyczajne przedmioty codziennego użytku i meble, poza tym, że wszystko sprawiało wrażenie zachodnio-klasycznych. Poczuł się zupełnie tak jakby to miejsce było częścią klubu Sungjina.

- Yugyeom - szepnął tak bezdźwięcznie, że jedynie złożył usta i wypuścił z nich powietrze. Podłoga za nim wydała odgłos jakby ktoś zaczął po niej chodzić. Bardzo powoli, każdy krok stawiając tak, jakby przechadzał się po muzeum. Jackson znów spróbował szarpnąć więzami.

- Czyżby wampirek się obudził? - zadrwił ktoś za nim. Jackson znał ten głos i koreański akcent zbyt dobrze. Poczuł jak złość w nim wzbiera. Gdyby żył, adrenalina uderzyłaby mu do głowy.

Zaczął szarpać się jak ryba wyjęta z wody, ale ten sam mężczyzna złapał go mocno za szczękę. Miał na palcach srebrne sygnety, a Jackson czuł jak wyżerają mu rany pod brodą, na węzłach chłonnych i największym mięśniu szyi. Zebrał ślinę aby splunąć mu w twarz. Jaebeom z obrzydzeniem wytarł się rękawem.

- Jak ja cię nienawidzę - jęknął Jaebeom.

Jackson gotował się, pragnął rzucić się na niego i potraktować tak, jak to robiły wampiry w setkach opowieści. Sprawdzić jak szybko jest w stanie rozerwać mu krtań, jakie to uczucie zanurzyć pazury w jego oczach, poczuć smak ludzkiej krwi prosto z tętnicy. Sprawdzić, czy faktycznie ssanie pomaga zapobiec pryskaniu, jak słyszał od niektórych bardziej doświadczonych.

- Zapłacisz za wszystko to, co zrobiłeś moim łowcom - dodał Jaebeom, sięgając po skórzany zwój. Jackson obserwował jego ruchy, w głowie układając plan, myśląc jak będzie w stanie rozwiązać się i uciec. Jego przyjaciele z pewnością wiedzieli już, że mają kłopoty, a łowcy Jaebeoma mogli ich już szukać. Co jeśli skrzywdzą kogoś z nich? Niewinnego Youngjae? Poświęconego mu Sungjina? Wonpila? Marka?...

Rozwinął zawiniętą skórę, a w środku jak zaplecze fryzjera rozbłysły srebrne narzędzia z polerowanymi, drewnianymi uchwytami. Jackson przełknął ślinę. Przeżył w życiu gorsze rzeczy. Dziwnym uczuciem było czuć strach jako wampir; krew nie mogła płynąć mu szybciej, serce mu nie biło, oddech nie przyspieszał, a jednak miał wrażenie, że denerwuje się i drży i sam nie wiedział jak to powstrzymać. Taka pierwotna reakcja utrzymywana nawet w organizmie nieżyjącego. Czy zatem to wszystko było tylko w jego głowie? Może wmawiał sobie, że musi się bać, a przecież tak nie było. Jaebeom nie dostanie tej satysfakcji.

- Jak dostałeś się do Korei? - zapytał Jaebeom tak jakby liczył na przyjacielską rozmowę. Jackson pochylił głowę. - Ilu was jest? Dobrze wiem, że kryjesz takie same świry jak ty. Uciekłeś z Tuanem, prawda?

Jackson poczuł jak coś w nim zadrżało na nazwisko Marka, ale nie dał po sobie nic poznać. Zniżył głowę jeszcze bardziej aby Jaebeom nie mógł nic wyczytać z jego twarzy. Wyjął sobie filcową szmatkę, taką do czyszczenia srebra i zaczął polerować szeroki nóż.

- Lepiej mów, wampirku. Jeśli ty nam nie powiesz, to oni na pewno. Nie myśl, że oszczędzę cię dla tych paru informacji. Nie będziesz mi później potrzebny.