KALBİMİN YARISI SENSİN

ASLINDA

Aslında hayatımda kimseyi istemiyor değilim. Öyle biri olsun ki gülüşü gülüşüm olsun mesela. Başını göğsüme yasladığında kalbimde çiçekler açsın. Öyle bir sarılsın ki bütün kemiklerim sızlasın huzurdan. En çokta güven versin bana, gözümü kapatıp karanlıkta yürüyebileyim. Aslında hayatımda birini istemiyor değilim, yeni birini istemiyorum hayatımda. Herkeste ondan bir parça arıyorum. Birinde gülüşünü, birinde saçlarını, birinde elmacık kemiklerini, birinde dokunuşunu, birisinde gözlerini ama hiç kimse onun gibi gülemiyor, hiç kimsede onun saçının yumuşaklığı yok, hiç kimsenin elmacık kemikleri onunki kadar güzel öpülmüyor, kimse onun gibi dokunamıyor kalbime ve hiç kimsenin gözlerinde kaybolamıyorum saatlerce. Yeni anılar yaratmaktansa eski anılarda kayboluyorum. Öyle bir duygu ki mutlu olduğumuz anılar, kalbimi hızlandırırken gözlerimden yaşlar yağdırıyor  ve şimdi aramızda bir sessizlik alfabesi var beni çığlık çığlağa öldüren. Masum celladım, yorulma sen, ben zaten ölüyorum. Bugün son günüm olduğunu söyleseler döner misin geri ellerimi tutup bakar mısın gözlerimin içine, beni bütün karanlığımdan kurtarıp, dünyama güneşler açtırmak için güler misin , ellerimi yanaklarında dans ettirebilir miyim, dönmeyeceğini bile bile ölüyorum bugün. İçimde şehirler bir bir vuruluyor, bütün sokaklarımda kendi ellerimle öldürdüğüm düşünceler, koskoca ülkemde sadece senin sokağının lambası yanıyor ve o ışık benim güneşim.