Huisje boompje, baby?

23

Louis pov

'Wat doe je?' vraag ik. Ik loop de trap af richting de keuken om koffie te zetten. April zit op de bank, met een strijkplank en een strijkijzer. Ze is rompertjes aan het strijken. 'Strijken, dat zie je toch?' zegt April. 'Strijken voor een ongeboren kindje?' vraag ik. April grinnikt. 'Mannen... het is goed voor de baby om alles van te voren te wassen en te strijken, daardoor gaan alle bacteriën dood' legt ze uit. 'Oké?' zeg ik, terwijl ik er nog steeds niks van snap. Het is even stil, ik kijk wat op mijn telefoon. Het enige wat je hoort is de stomende strijkijzer en onze ademhaling. Dan schiet April in eens overeind. 'Ahhh' kreunt ze. Ik grijp snel de strijkplank en de strijkijzer en verplaats ze een eindje verder weg, dan ga ik naast April zitten. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd. April knikt. Ze hijgt een beetje. Ze is nu 7 maanden en 3 weken, volgende week moeten we naar het ziekenhuis. Maar het lijkt erop alsof het nu al gaat gebeuren. 'Moet ik een ambulance bellen?' vraag ik. April schud haar hoofd. 'Nee, nee, het gaat wel... alles is goed, dat zijn gewoon de voorweeën' puft ze. Het zweet staat op haar voorhoofd en ze ligt met haar armen voor haar ogen plat op de banj, of nou ja... plat... 'Ap, ik vertrouw het niet' zeg ik. 'Laten we naar de huisarts gaan' 'Lou, het was 1 keer even een steek...' zegt April. 'En ik ben zelf huisarts'. Eigenwijs ding. 'Oké dan, maar bij de eerste beste volgende steek bel ik het ziekenhuis!' zeg ik vastbesloten. 'Moet ik strijken?' April knikt en ze pakt haar iPad. 'Candy Crush? Serieus?' vraag ik lachend. 'Ik ben al bij level 258' zegt ze grinnikend. Ik heb Candy Crush ook gespeelt. Na level 23 was ik er klaar mee. 'Wat moet je doen?' vraag ik. 'Gelatine wegspelen, visjes vrijkrijgen, bommen wegspelen en ook nog een bepaalt aantal punten hebben of zo' legt ze uit. (oké, alleen mensen die ooit candy crush hebben gespeelt snappen dit...) 'Wauw... hoelang ben je hier al mee bezig?' vraag ik. '2 maanden' zegt April geconcentreerd. 'Wordt je er niet doodziek van?' vraag ik lachend. 'Nahh, ik ben een doorzetter, en ik kan niet veel anders doen' grinnikt ze. 'Moet ik vanavond koken?' vraag ik. 'Als jij koken zegt bedoel je meestal iets bestellen' zegt April. 'Nee, deze keer ga ik lasagne maken, oké?' vraag ik. 'Oké dsn, chefkok' zegt ze, terwijl ze even opkijkt. Ik kijk even naar haar. Ze zuigt haar onderlip naar binnen, dat doet ze altijd als ze geconcentreerd is, is me opgevallen. Ik dwaal verder af naar haar buik. Het is een enorm gebergte... Ze kreeg een folder in de bus voor zwangerschapsgym, en je raad het al, ze is nooit geweest. Met mijn ogen glijd ik langs haar benen en haar voeten. Haar teennagels zijn om en om gelakt. De ene nagels is roze, de andere blauw, roze, blauw, roze, blauw. Ik grinnik. Ik ga door met mijn klusje. Nog een paar shirtje's, rompertje's en sokjes te gaan, dan ben ik klaar. Wat een mini sokjes. Er passen maar twee vingers van mij in. Mijn wijsvinger en mijn middelvinger. Ik heb nog niks blauws en niks rozes gezien in de wasmand. Alleen maar wit en af en toe iets met een tekst erop. Ik vouw het mini shirtje op en pa k het volgende rompertje. ''Ik heb de liefste papa van de wereld" staat erop. Ik glimlach en kijk naar April. Die snel weg kijkt an mij. 'De liefste papa van de wereld, zo zo' grinnik ik. 'Ik hoopte al dat je hem zou vinden' glimlacht April lief. 'Heb jij deze gekocht?' vraag ik. Ze knikt. 'Verrassing'.

April pov

Hij is cute al hij staat te strijken... zo geconcentreerd en liefdevol. Ik houd even mijn adem in om de volgende steek tegen te houden. Ik heb al de hele tijd steken, maar dat hoeft Louis niet te weten. Hij maakt zich dan alleen maar zorgen en dat is niet nodig. 'Klaar' glundert Louis. Ik glimlach. 'Zal ik nu gaan koken?' vraagt hij. Ik knik. 'Prima'. Ik kijk naar buiten, mensen die naar binnen zouden kijke zouden vast denken dat Louis en ik een stel zijn, wachtend op ons eerste kindje... Ik sluit de iPad af en pak de wasmand vol opgevouwen kleertjes, sommige zijn nog warm van het strijken. Ik ruik eraan. Nu ruikt het nog gewoon naar wasmiddel, maar volgende week zal hier ons kleine kindje in liggen. Oh god, daar is de volgende steek. Nu Louis hier niet meer in de kamer is kan ik in ieder geval mijn buik vast houden en krom gaan zitten... Mijn tanden knarsen zo hard bijt ik ze op elkaar. Ugh, laat het stoppen! Ik adem rustig in en uit. 'April? Alles oké?' vraagt Louis. Ik schiet omhoog en kijk achter me. 'Jij was toch in de keuken?' vraag ik betrapt. 'Ja, ik kwam vragen waarj e ovenschaal was. Ik riep al vanuit de keuken maar je reageert niet' zegt Louis. Ik bijt aan de binnenkant van mijn wang... waarom verbaasd me niet dat dit ging gebeuren. Waarschijndelijk omdat ik nooit iets geheim kan houden. Gelukkig heb ik alle gekleurde kleertjes al gewassen en gestreken. 'Heb je een steek?' vraagt hij. 'Ja' brom ik. 'Wij gaan naar het ziekenhuis' zegt hij. 'Maar, Lou, de kinderkamer is nog niet droog van het verven...' zeg ik, als excuus. De afgelopen week zijn Louis en mijn vader; Peter aan de slag geweest met de kinderkamer. Ze hebben de kast, commode en het wiegje in elkaar gezet. Ze hebben plankjes opgehangen en gisteren hebben ze de muren geschildert en de lamp opgehangen. Het is geen groot kamertje, het is heel erg knus. Het wiegje is van lichtgekleurd, grijs hout, net als de kast en de commode, boven de commode hangt een plankje van de zelfde kleur, net als een donzig kleedje. Ze hebben decoratie's opgehangen en teddyberen neer gezet, het is nog wel wat kaal omdat de muur nog niet droog is kon nog niet alles opgehangen worden, maar het is heel erg mooi. (picture beside). 'Waar ben je zo bang voor' onderbreekt Louis mijn gedachten. 'Ik ben niet bang' ontken ik. Louis pakt mijn kin zodat ik heb recht aankijk. 'Zeg me dat je niet bang bent' zegt hij. 'Ik ben wel bang' zeg ik met een klein stemmetje. Louis laat mijn gezicht los en geeft met een knuffel. Hij is zacht, en warm. Net wat ik nodig had. 'Het komt goed, prinses' zeg hij. 'Prinses?' vraag ik lachend. 'Prinses' bevestigd hij. Dan pakt hij zijn autosleutels en hijst me van de bank. 'Op naar het ziekenhuis' knik ik. Ik ben bang, inderdaad. Voor de bevalling, voor de dokters, voor eventuele complicaties. Dus wat er fout kan gaan. Ik ben gewoon bang voor het hele gebeuren. Louis zet me in de auto en rijdt weg.