Huisje boompje, baby?

21

Louis

Ik en April zitten samen op de bank naar een of ander stomme serie te kijken. 'Dus kijk, dat is Tyler, hij is een weerwolf en hij is het vriendje van Caroline' legt April uit. 'Wie is Caroline?' vraag ik. 'De blonde vampier-vriendin van Elena, wel opletten' zucht ze. 'En Elena was dat meisje die de dubbelganger van die andere' vraag ik. April knikt. 'Die het met Stefan èn Damon deed' zegt ze. 'En Stefan was de oudste toch?' vraag ik. April zucht en zet hem op pauze. 'Dit heeft geen zin, je haalt iedereen door elkaar' zegt ze. 'Sorry' zeg ik. 'Geeft niks' zegt April. 'Wil je nog wat drinken?' ze staat op en trekt haar hemdje weer over haar dikke buik. Ze is inmiddels al bijna 7 maanden. Ik ben nu zo'n 1,5 week bij haar. Gisteren kwam haar moeder langs. Het was echt hilarisch. Ik liep hier nog in mijn pyjamabroek en ontbloot bovenlichaam rondt en Brooke, zo heette ze geloof ik, wilde April dringed spreken in de keuken. Brooke dacht dat ik haar nieuwe vriend was. April had dus niks vertelt over mij, nja, wel over mij maar niet over mij in haar huis. Ik knik. Ze loopt een beetje wankelend naar de keuken en ik hoor gekinkel van glazen. 'LOUISSSSS!' gilt ze. Ik spring op en ren naar haar toe. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. 'Ik voel schopjes' zegt ze. Ze pakt mijn hand en legt die op haar onderbuik. Kleine voetjes trappen tegen de binnen-buik. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. 'Mooi hè' zegt ze blozend. Ik knik en ga op mijn knieën zitten. 'Wat doe je?' giechelt April dolgelukkig. Ik leg mijn oor tegen haar buik en luister. Je hoort niet veel, maar hier en daar af en toe een bonkje. 'Hey kleintje' zeg ik. 'Dit is Papa, blijf jij nog maar even lekker zitten, maar als je er eenmaal bent gaan samen voetballen, oké?' 'meisjes voetballen niet' glimlacht April. 'Nee, weet ik, maar jongens wel' kaatst ik terug. 'Wat jij wilt' lacht April. Ze pakt voor ons allebei een glas cola en loopt er mee terug naar de woonkamer. 'Wat wil je doen?' vraag ik. April ligt half onderuit gezakt met haar handen op haar buik. 'Een fotoshoot'  mompelt ze. 'Fotoshoot?' vraag ik. April knikt. 'Ik wil mooie foto's van mij buik' zegt ze slaperig. 'Dan gaan we dat regelen' zeg ik. Ik pak mijn telefoon en zoek naar het nummer van een fotostudio. 'Hallo met Louis Tomlinson ... Ja, ik wil graag een afspraak maken ... ja ... nee ... mijn vriendin ...' zeg ik zodra er wordt opgenomen. April kijkt me aan en trekt haar wenkbrauwen op. 'Mijn vriendin?' playbackt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Ja ... aankomende zaterdag?' ik kijk naar April, en ze knikt bevestingend. 'Oké, tot dan' met die woorden hang ik op. '3 uur aankomende zaterdag' zeg ik. 'Mijn vriendin?' vraagt April nog een keer. 'Ja sorry, maar het is eigenlijk nogal raar als ik met een zwangere vrouw kom aanzetten die "gewoon een vriendin" is' leg ik uit. Ze knikt. 'Moet jij niet gaan werken?' vraag ik met een blik op de klok. Ze veert op. 'Shit' zegt ze. Ze grist alles bij elkaar en gooit al snel de deur dicht. Home Alone. 

April

Het is 4 uur 's nachts en ik kan niet slapen. Ik heb al een hele film gekeken, iets van "From prada to nada" het ging over een vrouw die heel veel geld verloor ofzo. Hij was niet zo heel leuk. Ik heb een stukje in de auto gereden. Maar ik kreeg krampen van het zitten. Ik ben online gaan winkelen, ik sit-ups en buikspieroefeningen gedaan, ik ben een rondje door het huis gaan lopen, ik heb volgens mij al wel 5 liter water en thee gedronken, ik heb een cracker met brie en honing op, maar de slaap wil maar niet komen, ik ben al uren wakker, en klaarwakker ook. Ik besluit nog een film te gaan kijken. Ik pak mijn laptop en ga naar Netflix. Meangirls? Nahh, lal tevaak gezien. Pitch Perfect? Nee te vrolijk. What to expect when you expecting? Nee ik kan even geen zwangere vrouwen die bevallen om een straal van 5 kilometer om me heen hebben. Monte Carlo? Nahh, dan moet ik die weer gaan zoeken... Ik ga wel de Last Song kijken, die heb ik nog nooit helemaal afgekeken, er kwam altijd wel iets tussen. Ik druk op play en stop mijn oortjes in mijn laptop. Oh, hi Miley Cyrus met lang haar. Ik ga rechtop zitten en leg mijn handen op mijn buik. Ik heb geen schopjes meer gevoelt nadat ik op mijn werk kwam. De eerste schopjes. Ik glimlach tegen mezelf. Het voelde onwerkelijk, alsof... er iets van magie was... ik weet het niet. Het is mijn kindje, mijn DNA, en dat van Louis. Ik weet zeker dat we geweldige ouders worden. Maar zal de baby het niet raar vinden dat we niet bij elkaar zijn? Dat komt hij/zij straks op de kleuterschool en dan ziet hij/zij ouders van kinderen die bij elkaar zijn en dan komen er vragen. Wat moet ik dan zeggen? 'Sorry liefje, maar je was een ongelukje?' nee, dat kan ik de baby echt niet aandoen. Oh, daar is de zogenaamde 'lovely guy' op wie Ronnie dan weer verliefd moet worden, hoezo gaat ze door zo'n jongen eigenlijk van muziek houden? Ik bedoel... onrealistisch. Kunnen we niet gewoon doorspoelen naar het einde? Nahh, dan verveel ik me straks weer. Ik moet plassen... Ik sta op en schuifel richting de badkamer. Ah... mijn rug doet echt echt echt pijn. Ik zet mijn hand tegen mijn ruggenwervel en probeer mijn rug te strekken. Oké, dat doet echt heel erg veel pijn... normaal heb ik dat nooit zo heftig... Ik kijk in de spiegel. Ik zie er verschrikkelijk uit. Mijn haar piekt alle kanten op en mijn ogen zijn troebel. Er zit een grote, zwarte streep mascara over mijn neus en wang. Ik veeg met mijn hand langs mijn klammige voorhoofd. Ik zweet? Hoe kan dat... net zat ik nog te bibberen van de kou. Nou ja, het zal vast een klein virusje zijn, er heerst griep. Ik schrijf mezelf wel een medicijn voor, wat niet schadelijk is voor de baby. Ik ga op de wc zitten en trek mijn broek naar beneden. Ik doe mijn behoefte en ga weer terug ik bed liggen om de film te kijken. Na een kwartier voel ik iets nats bij mijn bovenebenen. Heb ik in mijn broek geplast? Dat hoor je wel vaker bij zwangere vrouwen. Ik haal mijn dekens op en kijk. Geen plas. Bloed, een plasje bloed. Ik begin te hyperfentileren. Bloed bij 7 maanden zwangerschap. 89% kans op een miskraam. Louis! Ik sta voorzichtig op en schuifel voorzichtig naar zijn kamer en kom zonder te kloppen binnen. 'Louis...' de tranen lopen over mijn wangen. 'Huh, wat?' klinkt zijn slaperige ochtendstem. 'Louis, ik bloed' zeg ik hysterisch. 'April, April, rustig, misschien ben je gewoon ongesteld' zegt hij terwijl hij zich naar me toe draait. 'Louis, ik ben zwanger en ik bloed!' schreeuw ik. Hij veert omhoog en trekt snel een spijkerbroek aan. Hij heeft het eindelijk door. Hij tilt me op en rent de trap af. Ik gris de sleutel van het dressoir en dan knalt de deur dicht. Ik wordt op de achterbank gelegt met een handdoek. 'Was het veel bloed?' vraagt Louis, die als een idioot naar het ziekenhuis crosst. 'Pas op, anders vermoord je ons straks alle drie, het was een plasje bloed, net alsof ik normaal ongestelt ben' zeg ik. 'Ik doe rustig het is half 5 's nachts, er is geen hond op straat' zegt hij op een sassy toon. 'Louis!' zeg ik streng. Hij luistert niet, en blijft als een maniak over de weg racen. Na een kwartier zijn we al bij het ziekenhuis. Louis tilt me uit de auto. 'Blijf hier ik haal een rolstoel' zegt hij. 'Waar zou ik heen moeten gaan dan?' vraag ik. Louis sprint naar de ingang van het ziekenhuis en haalt een rolstoel. Ik wordt en zonder pardon in geduwt en dan rennen we richting de ingang van het ziekenhuis. Ik wordt midden in de gang neer gezet en Louis haast zich naar de balie. Ik hoor hem gefrustreerd praten. Er klinkt een belletje en dan komt er een dokter naar Louis toe. Louis wijst naar mij. De dokter schud mijn hand. 'Dr Johnson' zegt hij. 'April' zeg ik. Johnson brengt me naar een kamer, Louis wil achter ons aan komen. 'Blijft u op de gang wachten?' vraagt de dokter. 'Maar... maar...' sputtert hij. 'Lou, blijf hier' zeg ik smekend. 'Ik ben zo terug'. Hij pakt mijn hand. 'Ik beloof je dat alles goedkomt' zegt hij. Ik glimlach flauw. Dan laat hij mijn hand los en gaat op een rood, plastic wachtkamer stoeltje zitten. 

Louis

Dit is allemaal mijn schuld. Ik veeg mijn tranen weg en drink uit mijn papieren bekertje met water. Als ik... Als ik niet had gedacht "fuck, ze is zwanger" was nu alles goed geweest. Dat zij haar kindje, ons kindje verliest is allemaal mijn fout. 'Moeilijk hè, meneer, dat wachten' zegt een andere dude van mijn leeftijd. Ik knik. 'Ook een bevalling?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Waarschijndelijk een miskraam' zeg ik met een brok in mijn keel. Het gezicht van de man vertrekt. 'Het spijt me voor u' zegt hij. 'Uw vrouw gaat wel bevallen?' vraag ik. Hij knikt. 'Een tweeling, maar een heeft een hartkwaaltje dus ik mocht niet bij de keizersnee zijn, dat daar is mijn dochtertje' zegt de man. Hij wijst op een blond meisje dat een stoffenpop vast heeft en gefacineerd naar de water automaat kijkt. 'Ze heet Emily' zegt hij trots. 'Leuk' zeg ik. Ik ga weer zitten en kijk naar de klok die tegenover me hangt. 1 minuut, 2 minuten, 3 minuten. 4 minuten, 5 minuten verstrijken. Na wat lijkt een eewigheid komt Johnson naar me toe. 'Tomlinson?' vraagt hij. Ik knik. 'U mag naar mevrouw toe, haar bloedwaarde wordt onderzocht en er wordt naar de echo's gekeken' zegt hij. Ik knik. 'Danku, en u nog sterkte met wachten' zeg ik tegen de man waar ik mee praatte. 'Danku, sterkte' zegt hij terug. Ik knik als bedankje. Ik loop kamer 251B in, waar April op een wit bed ligt, naast haar staat een witte stoel, er schijnt wit licht uit de witte lamp tegen de witte muur. Alles is wit... Ik ga zitten. 'Ap' zeg ik. April doet haar ogen op glimlacht als ze me ziet. 'Hey Lou' zegt ze met een schorre stem. 'Hebben ze de uitslag al?' ik schud mijn hoofd. 'Oh' zucht ze. Ik kijk naar haar hand, waar infuus aan zit. 'Alles komt goed, echt' zeg ik. 'Dat weet je niet, we hebben 89% kans dat het niet goed is' zegt April. '11% kans dat het wel goed gaat' zeg ik. Ze lacht naar me. 'Ik ben moe' zegt ze. 'Nog even volhouden ze zullen zo wel komen met de uitslag' zeg ik. 'Oké' zegt ze. 'Hoe was het wachten' vraagt ze. 'Vermoeiend' zeg ik. 'Hoe was het onderzoek?' 'vermoeiend' grinnikt April. Het is stil, voor een paar minuten. 'Ik ben bang' zegt April met een trillende stem. 'Ik ook, maar we moeten sterk zijn' zeg ik. 'Moet dat?' vraagt April. Ik knik. We kijken op als we voetstappen horen. 'We hebben de uitslag' zegt een andere dokter met een kaal hoofd. Ik veer op. 'En?' vraagt April. De kale glimlacht. 'Dat ga ik u nu  vertellen' zegt hij.

________________________________________

Mwuahaha, cliffhanger  ^^

Heyy, sorry voor deze cliffhanger ik kon het niet laten. Dit is echt een van de langste hoofdstukken in dit boek volgens mij en volgens mij is hij niet zo saai als de vorige... Hoop ik :). Sorry als jullie mij nu haten omdat de baby misschien doodgaat, maar het boek heet Huisje Boompje Baby? met een vraagteken, dus of de baby ooit geboren wordt is nog maar de vraag ;p. Wauw ik ben echt een pestkop ofzo, haha. 

byee xx Denise